Artykuł porusza problem osób cierpiących na histerię. Ich zachowania często są nieprzewidywalne, a oni sami najlepiej czują się będąc w centrum uwagi.
Piękna dziewczyna jest wciągana przez pielęgniarki do wanny z lodowatą wodą, miota się przy tym i krzyczy na cały głos. To opis sceny z ostatnio głośnego filmu „Niebezpieczna metoda”. Bohaterka cierpi na histerię, zaburzenie to było w owym czasie badane przez doktora Gustawa Junga. Dziś na temat histerii jesteśmy w stanie powiedzieć o wiele więcej. Nerwicę histeryczną, popularną histerię wiele osób uważa nie tyle za zespół chorobowy, ile za cechę osobowości, która czasowo może zaostrzać się do postaci zaburzeń wymagających interwencji lekarskiej.
Wiele osób z zaburzeniami histerycznymi to po prostu osobowości silnie egocentryczne, pragnące skupiać całą uwagę otoczenia na sobie. W wyjątkowych przypadkach objawy histeryczne mogą nasilać się aż do zespołu psychotycznego. Histeria może występować również w dużych grupach ludzkich – w więzieniach, wojsku. W języku potocznym słowo „histeria” ma bardzo pejoratywny wydźwięk, funkcjonuje jako obelga, pogardliwy epitet. Z medycznego punktu widzenia histeria jest nerwicą. Dzisiaj w psychologii można mówić o osobowości histerycznej. Jej dominującą cechą jest niedojrzałość emocjonalna, zmienność nastrojów, zależność od poglądów innych osób.
fot. ojoimages
Histeria jest zaburzeniem równowagi nerwowej spowodowanym przez urazy psychiczne lub przeciążenie układu nerwowego. Dla histerii charakterystyczny jest brak objawów psychotycznych takich jak urojenia czy halucynacje. Objawy nerwicowe wynikają tu z wewnętrznych właściwości człowieka, które sprawiają, że reaguje on w sposób odmienny od powszechnie przyjętego. To, co inni przyjmują spokojnie histeryk przeżywa bardzo silnie.