Jest to pozycja ważna, nie tylko ze względu na to, iż jest podręcznikiem akademickim, lecz przede wszystkim jest to intelektualno-praktyczne ujęcie samej twórczości, jak i osób twórczych. Już sama osoba prof. dra hab. Krzysztofa J. Szmidtaznanego pedagoga, trenera twórczości, profesora WSHE w Łodzi, budzi ogromne zaufanie, ponieważ wiedzę łączy z nieustanną praktyką w dziedzinie twórczej edukacji.

Młody człowiek jest wrażliwy na rzeczy i różnego rodzaju przeżycia, dostrzega we wszystkim niezwykłość, szuka, docieka, nie ma dla niego gotowych odpowiedzi, - to znak początku twórczości. To kryteria postawy twórczej wyznaczają cel do dalszego działania. Zagrożeniem tego działania mogą być rodzice, opiekunowie bądź instytucje, które będą hamowały rozwój i samą twórczość.Dziecko twórcze jest elastyczne i otwarte, przez co świetnie radzi sobie we współczesnym świecie. Otwieranie się na świat to nic innego, jak wstępna faza wychowania. Pedagogika twórczości, przez wielu traktowana jako działalność peryferyjna, kojarzona tylko i wyłącznie z lekcjami, może być bardzo pomocna w tworzeniu programów szkolnych z innych przedmiotów. Ale czy może stać się również koncepcją wychowania w rodzinie i w szkole?

Celem wychowania, cytując wybitnego prof. Kunowskiego,  jest ukształtowanie jednostki twórczej, osoby aktywnej i samodzielnej, wolnej od ograniczeń, rozwijającej swoją oryginalność. Rozumiem tu nie tylko twórczość artystyczną (aktorską, plastyczną, muzyczną, etc.) ale również rozwijanie zainteresowań, umiejętności, podejmowania decyzji i co ważne – radzenie sobie z porażkami. Pedagog również się uczy poprzez pracę, musi nieraz przekroczyć swoje możliwości, otworzyć się na nowe problemy, rozwiązania i całkowicie się zaangażować w projekt. Ważnym pytaniem, które musi kierować, to: co moglibyśmy razem zrobić? Należy również przyswoić sobie wartości jak równość, samostanowienie, wolność, ponieważ są to podstawowe warunki do tworzenia sytuacji twórczych.
    

Podręcznik składa się z rozdziałów, które przeprowadzają czytelnika przez teorie twórczości, ich cele i dziedziny, aspekty, twórczość dzieci i młodzieży, wychowania do twórczości, zasad i metod dydaktyki twórczości, programów wychowania do twórczości, metod badań. Jest to o tyle fascynujące, iż nie jest to jedna koncepcja, lecz wielu wybitnych znawców i pedagogów.

Nie sposób tu wymienić nawet części nazwisk czy metod. Twórczość rozwija się według własnego rytmu, potrzeb czy zainteresowań. Tworząc, człowiek staje się w swoich oczach kimś wyjątkowym, autorem dzieła, które daje mu odwagę do ciągłego rozwijania swojej indywidualności. Nie ma twórczości bez drugiego człowieka. Działalność twórcza powinna stać się zaproszeniem do dialogu, ponieważ wymaga ona wzajemnego zrozumienia i otwartości. Samorealizacja jest najwyższą potrzebą człowieka (lub winna się stać taką), to uczy dystansu do siebie i otoczenia.

fot. pantherstock

 

Nie od dziś wiadomo, że kultura wpływa zarówno na rozwój emocjonalny, umysłowy, percepcyjny, etyczny, społeczny jak i twórczy człowieka.  Prof. Irena Wojnar napisała, iż pedagogika twórczości jest nie tylko zespołem poglądów na wychowanie, ale określoną ideologią, czynnikiem walki i nowego człowieka, o nowe oblicze społeczeństwa (…). Inni Autorzy przestrzegają, że bez twórczego wychowania młody człowiek opuści szkołę dobrze uformowany, ale pozbawiony wyobraźni.