Stanisław Teofil Kurkiewicz, bo o nim mowa, chyba z czasem przywykł do podobnych reakcji pacjentów – mieszczańska etykieta Krakowa początków XX wieku nie przewidywała rozmów na „te tematy”. Tymczasem dr Kurkiewicz dostrzegał ogromną potrzebę uwolnienia sfery seksualnej z ciasnoty obyczajowych więzów. Dla tej idei poświęcił nie tylko swoją karierę czy oszczędności; właściwie oddał jej bez reszty całe swoje życie. Ale po kolei.

Nasz bohater urodził się w roku 1867. Mając prawie trzydzieści lat uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. Jego praca w szpitalu zakończyła się stosunkowo szybko – dyrekcja nie aprobowała kreatywnej działalności młodego lekarza, wprawiającego w zakłopotanie swoich pacjentów. Nie pomagały skargi, upomnienia, wydalenie z oddziału żeńskiego; dr Kurkiewicz konsekwentnie starał się zbierać od pacjentów wywiad seksuologiczny. Współpraca zakończyła się więc i od tej chwili młody lekarz mógł wreszcie oddać się swym zainteresowaniom - otworzyć stosowną praktykę prywatną.

Poradnia płciownicza – Ordinatorium sexuologicum - wykonuje lekarskie czynności i załatwia sprawy najróżniejsze, dotyczące codziennego ludzkiego życia płciowego, wyjąwszy choroby weneryczne i choroby kobiece. Tak ogłaszał swój gabinet w celach reklamowych; przyjmował na ulicy Batorego 20, gdzie do dziś wisi tablica upamiętniająca jego pracę. Oprócz przyjmowania pacjentów publikował artykuły z zakresu seksuologii w prasie medycznej, ale również w popularnych dziennikach i tygodnikach.

Nie rozumiany i wyszydzany przez kolegów po fachu, był jednak dr Kurkiewicz pionierem seksuologii na jałowym wówczas gruncie polskiej medycyny. W 1905 roku, nakładem własnych środków wydał pracę Z docieków (studiów) nad życiem płciowem. Tom I. Nieświadome błądzenia i cierpienia, która była pierwszym profesjonalnym opracowaniem przeznaczonym dla szerokiego grona odbiorców. Opisywał w nim szczegółowo istotę popędu płciowego, wskazywał na różnice jego przejawów w zależności od płci. Przełamywał tabu poruszając tematykę seksualności kobiet, której istnieniu w tamtych czasach nierzadko w ogóle zaprzeczano. Tom II publikacji, pt. Szczegółowe odróżnienie czynności płciowych, można uznać za pierwszy polski poradnik seksuologiczny.