Choroby psychiczne

Książka pod redakcją Aarona T. Becka, Denise D. Davies i Arthura Freemana jest najważniejszym źródłem wiedzy o charakterze i terapii zaburzeń osobowości w ujęciu poznawczo-behawioralnym. Redaktorzy opisują najważniejsze cele terapii oraz zagadnienia związane z utrzymaniem postępów w leczeniu, zakończeniem terapii i samoopieką klinicysty.

Już starożytni Grecy odkryli, że może istnieć zależność między kreatywnością a zachorowaniami na choroby psychiczne, jednak na dobrą sprawę motyw geniusza sztuki targanego wewnętrznymi demonami utrwalił się dopiero w XIX wieku, wraz ze zmianą statusu społecznego „artysty”. Współczesna nauka i psychiatria starają się przekuć ten stereotyp na konkretne liczby i udzielić odpowiedzi na podstawie wniosków wyciągniętych z badań. 

Wystąpienie u pacjenta anoreksji w najgorszym przypadku może nawet stanowić groźbę dla jego życia. Wynika to głównie z konsekwencji niedoborów składników odżywczych, których deficyt dysreguluje pracę w zasadzie każdego narządu ludzkiego organizmu. Problemy pacjentów z anoreksją dotyczą m.in. struktury kości, pracy serca czy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego. Istnieje grupa objawów, których wystąpienie u osoby cierpiącej na to zaburzenie odżywiania powinno skłonić do zasięgnięcia pilnej pomocy medycznej.

Zanim ktoś zostanie neurologiem lub psychiatrą, musi odbyć studia medyczne. W ich programie znajduje się nabycie zarówno umiejętności badania psychiatrycznego, jak i neurologicznego. Podstawy teoretyczne ma więc każdy lekarz, później jednak dochodzi do wyboru specjalizacji i zawężenia kręgu leczonych przez danego specjalistę jednostek. W przypadku pacjentów z otępieniem część objawów dotyczy neurologii, część z kolei psychiatrii – w związku z tym, z którymi dolegliwościami do kogo należy się udać?

Hasło „wizyta u psychiatry” niejednokrotnie budzi nieprzyjemne skojarzenia skutkujące tym, że część pacjentów unika wizyt w gabinecie tych specjalistów. Czy rzeczywiście są ku temu powody? Zdecydowanie nie! Choć badanie psychiatryczne znacząco różni się od badań lekarzy innych specjalności, to nadal pozostaje badaniem lekarskim. Możliwe, że dowiedzenie się, o co pytają psychiatrzy sprawi, że lęk przed wizytą u tych specjalistów się zmniejszy – szczegóły poniżej.

Psychiatria stanowi ważną dziedzinę medycyny. Może o tym świadczyć choćby fakt, że staż w jej zakresie jest – obok pracy na oddziałach m.in. internistycznych czy ginekologicznych – jednym z elementów lekarskiego stażu podyplomowego. Ogólna wiedzy społeczeństwa o chorobach i zaburzeniach psychicznych wydaje się niestety dość mała: „wariat”, „czubek” to jedne z łagodniejszych określeń pacjentów placówek psychiatrycznych. Czym są więc choroby psychiczne i czy każdej z nich należy się aż tak lękać?

W praktyce lekarza klinicysty mamy do czynienia, zasadniczo, z dwoma okolicznościami klinicznymi. Jeśli na podstawie objawów, z jakimi zgłasza się człowiek na Izbę Przyjęć (albo jest przywożony przez Pogotowie Ratunkowe), możemy domniemywać, że mamy do czynienia z chorobą, która w bezpośrednim następstwie doprowadzi do jego zgonu, musimy niezwłocznie podjąć interwencję. Powinniśmy możliwie szybko ustalić przyczynę stanu, w jakim jest pacjent, a następnie wdrożyć leczenie farmakologiczne bądź zabiegowe. W takich okolicznościach mówimy o stanie nagłym.

Prawdopodobieństwo związania się z osobą cierpiącą na zbliżone zaburzenie bywa dwukrotnie, nieraz trzykrotnie wyższe niż stworzenie pary z osobą zdrową. 

Co oznacza pojęcie „zaburzenie osobowości”? Zaburzenie osobowości samo w sobie nie jest chorobą, a przynajmniej nie powinno być na równi z chorobą traktowane. Czym innym bowiem jest np. zapalenie gardła, gdzie konkretna przyczyna (czynnik etiologiczny), powoduje konkretny skutek (objawy choroby), z którym wiemy jak sobie poradzić (wyleczyć).

Hipomania (zespół hipomaniakalny) opisywana zwykle jako stan nadmiernie podwyższonego nastroju, tzw. „górka” lub "mania o łagodniejszym nasileniu" może stanowić jeden z epizodów choroby afektywnej dwubiegunowej (ChAD) i doprowadzić do istotnego pogorszenia funkcjonowania psychospołecznego.

Jedzenie jest w naszej kulturze wyrazistym symbolem. Symbolem pozytywnym. Jest wyrazem miłości, troski, więzi, szacunku. Jest używane do świętowania ważnych wydarzeń i opłakiwania strat. Staje się równie często nagrodą, jak i pocieszycielem.

Syndrom barona Munchhausena zaliczany jest do grupy zaburzeń pozorowanych, polegających na wywoływaniu objawów psychosomatycznych, mających na celu doprowadzenie do hospitalizacji.  Celem osób chorujących na syndrom, jest doprowadzenie do ingerencji chirurgicznych, które mają na celu deformację ciała. 

Coraz więcej specjalistów od zdrowia psychicznego domaga się wpisania samookaleczania do wykazu chorób psychicznych. 

Naukowcy próbują stworzyć matematyczne modele myślenia sekwencyjnego, które pozwoliłyby zrozumieć rozmaite zaburzenia psychiczne

Naukowcy widzą możliwy związek między zawartością flory bakteryjnej chorych na anoreksję a postępami choroby.

Otello - jeden z bohaterów dramatu Szekspirowskiego stał się synonimem osoby chorej na chroniczną zazdrość. Zespół Otella dotyka coraz większej liczby osób. Czym jest i jak sobie z nim radzić?

Anorexia nervosa, inaczej jadłowstręt psychiczny, zaliczana jest do bardzo poważnych chorób, które prowadzą do problemów zdrowotnych, a w wielu przypadkach nawet do śmierci. Choroba ta stanowi bardzo poważny problem wśród dorastających i młodych kobiet.

Cały czas trwają badania poszukujące przyczyn rozwoju osobowości dyssocjalnej. Na szczególną uwagę w tym procesie zasługują m.in.: brak konsekwencji w wychowaniu, kłótnie rodzinne, wrogie zachowania ze strony rodziny oraz bliskich, separacja lub rozwód rodziców czy manipulacja uczuciami.

Zgodnie z zapowiedzią, w kolejnym odcinku cyklu „Profesjonalizm w terapii” przyjrzymy się pracy Rzecznika Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego. W jakim celu utworzono odrębną instytucję dla osób leczonych psychiatrycznie? Czy jest potrzebna?

Choroba psychiczna?Objawy schizofrenopodobne, urojenia, halucynacje często z występującą gorączką, zaburzenia świadomości, hipowentylacja, napady drgawkowe, zaburzenia układu autonomicznego, dyskinezy. Z takimi objawami spotyka regularnie współczesny psychiatra. Czy zawsze jednak towarzyszą chorobie psychicznej? Osiągnięcia naukowe ostatniego półwiecza sugerują spojrzeć na pacjentów hospitalizowanych psychiatrycznie nie co „szerszym okiem”.