ForumPsychiatryczne .pl Depresja

Doskonale cię rozumiem moja matka jest taka sama. Nie marnuj swojej energii na zrozumienie jej działań bo tego możesz się nigdy nie dowiedzieć. Sama stałam się matka i zostałam sama z dzieckiem a nie chciałam nigdy mieć dzieci mnie nikt nie pytał czy chce to dziecko jak zostałam z nią sama od tamtej pory moja psychika przepadła. Kiedyś próbowałam usprawiedliwiać matkę za to że mnie katowała i psychicznie zniszczyła.

Każesz człowiekowi być może w stanie pre suicydalnym, gdzie wszystko ma gdzieś, ładnie pisać. Ty napisałeś ładnie, nawet elokwentnie. tylko co jest przekazem ze jak nie będzie ładnie pisał, to niech sie ... ja napisze elokwentnie, zamilknie i nie odzywa! Dziecko kochane zrozum ze to jest forum psychiatryczne, te twoje papierki lakmusowe, szkoły podstawowe, wapmiry energetyczne i wyjscia ze strefy komforu, szkoda nawet komentować, mimo ze ładnie i elokwetnie piszesz, przekazujesz w ładny bo łaadny sposób, głupoty i banały !

Organizm potrzebuje trochę czasu na wyrównanie neuroprzekaźników po odstawieniu leku. Po dwóch tygodniach powinno przejść. Jeżeli nie przejdzie powinnaś skonsultować się ze swoim lekarzem, bo być może nadal potrzebujesz leków

Wydaje mi się, że ciężko znaleźć bratnią duszę w internecie. Ale może lepiej tu niż w ogóle nie szukać wsparcia. Najgorsze chwilę mam za sobą, lecz głowa snuje wizje, że będzie jeszcze ciężej. Później myśli samobójcze. Jak jest dziś u Ciebie?

24 lata kończę w tym miesiącu. W tym roku kończę studia na kierunku biologia w tym roku, tak że obrona magisterki przede mną. W związku nie byłam i nie jestem aktualnie. Czasami z tego powodu jest mi ciężko, ale wmawiam sobie, że lepiej być samemu niż z byle kim. Zastanawia mnie, czy po studiach zmaleją szanse na poznanie kogoś? Problem polega na tym, że gdzie bym nie była, to wszędzie dziewczyny. W szkole średniej masa dziewczyn, na studiach czy to licencjackich (ochrona środowiska), czy obecnych magisterskich (biologia środowiskowa) też przeważnie dziewczyny. W akademiku już młodsze roczniki chłopaków, bo 04. Bardziej interesuje się kimś z rocznika 92-98 i 00. 99 i 01 odpada. 10-15 lat starszy czy ktoś młodszy odpada. Uważam się za osobę, która dąży do celu, która wie, czego chce, która jest wrażliwa. Typ partnera, który mi odpowiada, to ktoś wrażliwy, poukładany, nie taki, który myślałby tylko o jednym, żeby był wyrozumiały, wiedział czego chciał (taki jak Leszek Talar z serialu „Dom”). Co do wyglądu, mam określony typ niby, ale zdaje sobie sprawę, że wygląd nie zawsze idzie w parze z charakterem. Roczniki 92-98 już raczej są po studiach, to gdzie je poznać, skoro na uczelni na próżno ich szukać? W rodzinnym mieście nie mam znajomych, ze względu na to, co mi się stało w gimnazjum (wtedy dwóch chłopaków mi dokuczało, tzn. jeden mnie zmuszał, abym z nim chodziła, uroił sobie, że się spotykamy i przy wszystkich mówił, że z nim spałam, ale to nie było prawdą. Drugi z nich mnie zmuszał co chwila, choć mówiłam tyle razy, że nie interesuję się nim) i w liceum nie odzywałam się do nikogo przez to. Ale jak na studia 4 lata temu przyjechałam, to w akademiku zaczęłam zagadywać do kogoś. Ale jeżdżę rowerem po okolicznych wioskach w okresie wakacyjnym, biegam, chodzę na pobliski zalew. W mieście gdzie studiuję planuję chodzić na siłownię – nie istnieje szansa, że poznam kogoś? Koleżanki z miasta, gdzie studiuję, mają same dziewczyny wśród znajomych, kuzynów 10-16 lat. Tak samo jak na weselach czy innych uroczystościach jestem, to ciągle z roczników 92-98 i 00 to jest dziewczyna. Gdzie mogę poznać kogoś z rocznika 92-98, skoro już one są po studiach? Bardziej mnie interesuje przedział wiekowy partnera

Hej tez mam bardzo podobne objawy i zachowania chętnie po pisał bym na ten temat dałbym jakieś porady itp.

W psychiatrii nie ma określonego czasu stosowania leków. Leki przeciwdepresyjne można odstawić po pierwszym epizodzie choroby. U mnie tak było ale po dwóch latach choroba wróciła i niestety leki muszę brać do końca życia- choruję prawie 30 lat. W pierwszych latach choroby miałam chęć odstawiać leki jak najszybciej bo wstydziłam się , że choruję. Teraz wiem , że nie mogłabym funkcjonować bez psychotropów. Życzę Ci aby twój epizod choroby był ostatnim bo to jest możliwe.

Hej. Mam podobne problemy i brata z autyzmem. Jak chcesz to możemy się wspierać na GG.