Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam,

mam wielki problem z sama sobą. Jestem uczennicą najlepszej szkoły w mieście. Do tej pory zawsze miałam najlepsze stopnie, ale nigdy nie byłam lubiana w klasie odkąd pamiętam. W podstawówce zawsze byłam bez koleżanek, myślałam, że jest to spowodowane tym, że jestem najlepsza, a jak się ogólnie przyjęło, ludzie nie lubią "najlepszych". Potem sądziłam, że to mój egoizm i dążenie do celu po trupach. W gimnazjum nienawidziła mnie cała klasa. Myślałam, że jest to następstwem tego iż ludzie pamiętają mnie z podstawówki. Liczyłam, że jak pójdę do liceum to sytuacja się zmieni. I tak było przez pierwsza klasę. Teraz jestem w trzeciej i sytuacja jest podobna, tylko, że ludzie nie okazuja mi juz tak jawnie wrogości, ale wiem, że nie darzą mnie sympatią. W szkole mam parę koleżanek, które mnie lubią. Mam także trójkę przyjaciół. Ale uważam, że jest ze mna cos nie tak. Gdziekolwiek ide i spotykam nowych ludzi, to po pierwszym kontakcie wyrabiam sobie o nich opinie i jest ona przeważnie negatywna. Wszystkich uważam za gorszych. Chociaż jestem w najlepszej szkole u mnie w mieście, to trudno jest mi się pogodzić z tym, że są ludzie lepsi niz ja. Do tego, nie dogaduje się z rodzicami. /Nie pomagam im w domu. Jestem bardzo wybuchowa i moim gadaniem robię im tylko przykrość. Chciałabym sie zmienić, ale nie potrafię. W sumie drugi człowiek się dla mnie nie liczy. Ważne są tylko moje interesy. Mam dużo wrogów i boje się, ze zaszkodzi mi to w przyszłości i nie poradzę sobie z rzeczywistością, bo do tej pory żyję pod kloszem, myślę, że w konsekwencji mojego zachowania wszyscy się ode mnie odwrócą. Do tego jeszcze dochodzi brak akceptacji swojego ciała. Nie jestem gruba, ale jakoś presja otoczenia zakorzeniła we mnie wstręt do moich kilogramów.Proszę o pomoc, bo sama nie dam sobie rady, a nie chcę być już takim podłym człowiekiem.

Z poważaniem.



Egoistka

ja mam jeszcze gorzej - nie ma sie co przejmowac

to znaczy jest się czym przejmować ale to i tak nic nie da