Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - CHAD

Witam!
Mam 17 lat, od pewnego czasu borykam się z dużym problemem. Zawsze byłem człowiekiem lekko dziwnym, pochłoniętym swoimi zainteresowaniami i zamkniętym w sobie (choć z wystąpieniami publicznymi i sytuacjami oficjalnymi nie mam dużego problemu - układam w głowie, co mam powiedzieć i robię to bez względu na wszystko). Jednak około półtora roku temu popadłem w głębokie przygnębienie. Nie miałem ochoty niemal kompletnie na nic, żadnych perspektyw, ani radości z życia. Znajomi martwili się o mnie. W dodatku miałem jeszcze inne dziwne objawy, przede wszystkim na jakiś czas wkręciłem sobie lub miałem po prostu takie przeświadczenie, że ludzie czytają w moich myślach i kiedy myślałem o niewygodnych tematach, od razu zaczynałem kierować swoje myśli na tematy neutralne, na wypadek, gdyby ktoś je usłyszał. Przez kilka dni widziałem twarze w odbiciach na szybach samochodów, nawet jeżeli ulica była pusta. Wszystko (przede wszystkim obniżenie nastroju) to trwało może 3-4 miesiące. Potem był spokój, a przez ostatnie 2-3 miesiące było nawet wspaniale - miałem mnóstwo energii, spałem po 5 godzin, pracowałem nad swoimi zainteresowaniami non stop, dbając przy tym o kontakty towarzyskie. Niestety jakieś 3 tygodnie temu mój nastrój uległ pogorszeniu. Wciąż mam niesamowitą huśtawkę nastrojów - co 10 minut jestem na granicy totalnego zrezygnowania i euforii na zmianę. Bardzo obniżyła mi się samoocena, czasami mam wrażenie, że nienawidzę samego siebie. Żyję we własnym świecie, mało się odzywam (na wycieczce szkolnej, która trwała 3 dni nie odezwałem się praktycznie do nikogo przez cały czas), wciąż jestem zamyślony - czasami potrafię zapomnieć, że w ogóle istnieję, a potem nie mogę zebrać się do czegokolwiek przez najbliższe 10-15 min (ostatnio zdarzyła mi się taka sytuacja w sklepie, gdzie przez kilkanaście minut krążyłem po hali, nie mogąc zebrać ani jednej myśli). W dodatku bardzo często mam napady lękowe, trzęsą mi się ręce, serce wali jak szalone, oddech jest płytki, jakbym miał się udusić. Czasami aż chce mi się krzyczeć. Co najbardziej mnie martwi - od czasu do czasu pojawiają się omamy, wydaje mi się, że słyszę, że ktoś idzie, widzę różne rzeczy kątem oka, słyszę niezrozumiałe szepty nocą (może to jakiś szmer w rurach, sam już nie wiem...). W dodatku czasami czuję się, jak gdybym był zagubionym dzieckiem, wydaje mi się, że nie rozumiem rzeczy, które dzieją się naokoło mnie, a bywa, że te wszystkie rzeczy są nawet lekko straszne. Najgorsze jest to, że te wszystkie objawy poprzeplatane są, jak już mówiłem, okresami dobrego nastroju (zmiany nastroju następują raczej w skali jednego dnia, a nie kilku, bądź tygodnia), podczas których nie mogę pozbyć się wrażenia, że te wszystkie objawy sobie ubzdurałem, bo przecież czuję się dobrze. Nie chcę na darmo iść do lekarza, wolę najpierw zapytać. Czy to, w połączeniu z tą wątpliwością co do prawdziwości objawów, może być jakieś (nie wiedziałem, gdzie napisać, a ta ruletka kojarzy mi się właśnie z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym) zaburzenie psychiczne, a jeśli tak, to jakie?
Z góry dziękuję za pomoc

Witaj,

Być może jest z Tobą tak, jak to widzisz. A może troszkę za dużo naczytałeś się o CHAD i "dorabiasz" nieco teorii. Nawet jeśli Twoje przypuszczenia są słuszne, to daj sobie szansę i pójdź do psychologa i/lub psychiatry i opowiedz o tym. Daj się zdiagnozować komuś, kto się na tym zna... Wydaje mi się, że na tym etapie opinie z forów mogą Ci bardziej zaszkodzić niż pomóc... Życzę Ci powodzenia!