Forum: Depresja

Czym jest życie? Bezsensowny zlepek chwil które trwają...
Czy na prawdę widzicie sens? Większość czasu spędzamy na pracy której nienawidzimy, stres który powoli zjada nas od środka, aż w końcu coś pęka i cały żal do świata kierujemy na najbliższą osobę. Zero wsparcia w najcięższych chwilach załamania, stwierdzają że jak mówię "nie chce gadać nie potrafię" to warto taką osobę zostawić. W końcu jej przejdzie....
Ja już mam dość, mam straszne wizje siebie, moja wyobraźnia pokazuje mi 1000 sposobów jak się zabić nawet wtedy gdy "jestem szczęśliwa". Wstaje co rano i chce wierzyć, że będzie lepiej, że może zrozumiem co ja tu robię ... Czego chce....
Ale nadchodzi taki dzień jak dziś gdzie jestem sama w pokoju z piwem, a myśli są coraz gorsze. Chłopak wyszedł na urodziny kolegi bo zrobiłam mu awanturę i choć napisałam że nie potrafię tak żyć że życie mnie przeraża....Oczywiście napisałam że nie chce z nim gadać więc czego miałam sie spodziewać, że zostanie? Staram sie na prawdę walczyć ale czasem sie nie da już ak dłużęj... Wybaczcie że to tu napisałam ale coś musze ze sobą i myślami zrobić.

No trafiłaś dobrze Witaj

jesli opieramy sie na ludziach to zostaniemy zawiedzeni i to bardzo czesto a szczegolnie w chwilach najciezszych, jesli uzalezniamy nasze zycie/bycie od innych to skonczymy jako malpki w zoo, robiace wszystko za skorke od banana, albo w samotnosci nienawidziwszy siebie i innych odliczajac dni naszego przekletego zycia - i co niektorzy odpadna w kierunku wiezienie, szpitala czy cmentarza.
Do czego zmierzam - to nasze OCZEKIWANIA wzgledem innych i nasze potrzeby w stosunku do nich nas niszcza i zniewalaja - tylko jak sie ich pozbyc - nie mozna! no chyba ze sie medytuje po 4 h dziennie przez 10 lat, a co mozna?
Nauczyc sie innego/zdrowszego podejscia do siebie/innych aby potrafic wyrazac swoje potrzeby bez manipulacji innych, i nie dawac jednoczesnie zniewalac sie innym/kontrolujacym jednostkom.
Jak to zrobic?
I tu zaczyna sie walka kazdego dnia - czy isc na terapie, czy poszukac ksiazki, czy wysluchac osoby, czy napisac sobie cytaty 'ze jestem ok' na przyklad wszedzie po domu. Kazdy w zyciu musi odkryc swoja droge ku lepszej/zdrowszej mentalnosci.
To co mamy - zostalo nam niejako NADANE przez rodzicow, takze my w 80% jestesmy ich reakcjami, ich zaintereswoaniami, ich smutkiem, ich lenkiem - tylko gdzie mysmy sie podziali?
No walsnie - tego czlowiek szuka pozniej przez lata, ale kazdy dzien zbizajacy do wolnosci, czyli separacji emocjonalnej siebie od rodzicow jest wart bolu/cierpienia/walki.
Walcze juz ponad 2 lata, i jeszcze duzo przedemna, lecz teraz moge powiedziec ze pomimo dolow, dni zupelnej rozpaczy i odrzucenia i samotnosci BYLO WARTO, bo nie bylabym tymkim jestem teraz.
A staje sie osoba ktora zaczyna WIERZYC ze nie jest tym co jej wmowiono ale czyms wiecej, czyms wyjatkowym i jedynym w swoim rodzaju, i nie mam zamiaru czekac az ktos mi to pokaze czy udowodni bo to tez robilam - i BYLO TO ZMARNOWANIEM CZASU I ENERGII.
Polecam
Seminarium: "Wezwany po imieniu - uzdrowienie i odnowienie wewnętrznej istoty człowieka"
znajdziesz ponizej w linku
lublin.republika.pl/all.html
Tam sa swiadectwa osob bardzo poranionych ktore nie opierajac sie na ludziach wyszly z roznych dramatow - i tez pisze jak to zrobily.

Prawda, jest taka, że życie nie ma sensu. Takiego który moglibyśmy zaakceptować. Sama musisz mu go nadać. Jeżeli odbierzesz sobie życie, nigdy się o tym nawet nie dowiesz, bo po śmierci nic nie ma. Mamy jedną szansnę, jesteś główną bohaterką swojej własnej historii, zapamiętaj to. Większość ludzi żyje niestety na tym świecie jedynie po to aby umrzeć i nigdy nie dowiedzą się jak wielką wartością jest życie. Weź je w swoje ręce, bo to jedyne co masz. Wyznacz sobie cele i sama nadaj mu sens, który Cię satysfakcjonuje. Nie oglądaj się na innych, rób to co kochasz, bądź szczęśliwa. Droga nie jest łatwa, gdyby była pewnie nie byłoby mnie na tym forum. Pa

Oczywiście droga nie jest łatwa wiem o tym doskonale i uwierz mi próbowałam na prawdę wielu rzeczy, zmuszam sie do wychodzenia,23 do rozmów- podobno pomagają, jestem świadoma swoich słabości wiem że powinnam coś z tym zrobić ... chce coś z tym zrobić od wielu lat... może jestem za słaba, choć każdy znajomy czy moja rodzina uważa ze jestem bardzo silą osobą, ale już nie moge udawać nie nadaje sie do tego. Nie wiem może bóg nie zastanowiał się jak mnie tworzył lub sama sie taka stałam bądź życie mi pokazało że jestem osobą która nie potrafi sobie poradzić....

To kim jesteśmy tak naprawdę w małej mierze zależy od nas, jeżeli w ogóle zależy. Ale nie zrzucałbym winny na innych, bo to jest błędne koło. Zaakceptuj swoją przeszłość, ona i tak już nie istnieje, jest jedynie w naszej pamięci. Nie wierzę już w boga, nie szukam w nim sensu. Uważam, że to ludzio go wymyślili, aby nadać życiu sens. Ciężko jest się pogodzić z tym, że to życie to wszystko co mamy. Ale zastanów się dlaczego mielibyśmy mieć życie wieczne, jeżeli nawet z tą ulotną chwilą nie jesteśmy w stanie sobie poradzić. Wykorzystaj swój czas.

Uświadamiam się tylko w przekonaniu, że mam rajcę... Dziękuję.

Proszę bardzo. Nigdy się nie poddawaj, nie warto. Skorzystaj z tego co masz

Po śmierci jest życie duchowe . poczytaj ...masz prawo wyboru wierzyć lub nie

Dlaczego uważasz, że jestem niedouczony. Czytałem o tym bardzo dużo. Mam swoje powody by nie wierzyć i proszę to uszanować.