Forum: Rehabilitacja psychologiczna

Witam mam 25 lat urodziłam dziecko 3,5 miesiąca temu. Opis będzie długi nie wiem czy potrzebny ale może to ważne. Sprawa wygląda tak że od wielu lat chciałam mieć dziecko i własna szczęśliwa rodzinę. W wieku 19 lat padła diagnoza PCOS i że mogę mieć problemy z zajściem w ciążę. Jednak się starałam. Napisze o moich związkach bo to może ważne. 6 lat miałam partnera ( alkoholik, pijak aż w końcu mnie pobił i odeszłam) jednak będąc z nim też się starałam na szczęście sie nie udało. Poznałam świetnego faceta troskliwy i w ogóle. Po 3 miesiącach wspólne mieszkanie, zaręczyny. Bardzo o mnie dbał. W końcu zaszłam w ciążę. Ciężko przechodziłam początki ciąży. W trakcie ciąży on stracił prawo jazdy i prace, ja straciłam pracę i tak zaczęło się robić ciężko. Urodziłam córkę byłam szczęśliwa w końcu szczęśliwa mimo iż miałam cc i nie umiałam dość do siebie to nadal byłam bardzo szczęśliwa. Jednak były problemy nadal brak jego pracy, dużo alkoholu i był wredny. Wszystko na mojej głowie. Dogryzal mi początkowo że nie karmie piersią i jestem zła ale to minęło i zrozumiał. Niestety moje problemy zaczęły się robić coraz większe. W chwili obecnej jestem w takim stanie że otwarcie powiedziałam mu że nienawidzę i jego i dziecka, że się zabije bo mam dość. Są dni właściwie prawie codziennie że mam ochotę rzucić własnym dzieckiem o ścianę. Tak bardzo pragnęłam tego dziecka. Nie zrobię jej krzywdy wiem że nie zrobię to tylko głupie myśli które wiem że się nie spełnia. Jednak jest mi tak strasznie ciężko, gdybym mogła to bym z łóżka nie wyszła. Nienawidzę mojego życia. Ciągle ryczę albo krzyczę na wszystkich, wyzywam. Raz nawet wzięłam nóż żeby grozić narzeczonemu. Myślę że jednak nie chciałam zrobić mu krzywdy. Nie wiem co się że mną dzieje. Są dni w miarę dobre i dni kiedy chciałabym umrzeć żeby pozbyć się problemów których mam więcej niż tu odpisałam. Nie chcę myśleć że to depresja bo nie chce robić z siebie wariatki. Jednak boję się że jeszcze bardziej zniszcz sobie życie. I szkoda mi ludzi dookoła których krzywdze.

Chciałaś spełnić swoje marzenia o rodzinie, to ją masz. Przecież, to byly twoje wybory i decyzje. Zarówno co do partnera, jak i posiadania dziecka. Nie chcę cie krytykować ale trudno pominąć fakt,że twoje działania były nieodpowiedzialne i mało dojrzale.
Nie ważna,czy facet taki,czy taki,byle jakoś dało sie z nim żyć, to zróbmy sobie dziecko po 3 miesiacach znajomosci,bo to moje marzenie. Nie wazne, czy nas stać na to,czy mamy pracę,czy mamy warunki,czy jestesmy wystarczajaco dojrzali i odpowiedzialni. Nic nie bylo wazne dla Ciebie,tylko zabawa w rodzinę cie interesowała. .to powinnaś byc teraz szczęśliwa,a nie skarżyć sie na partnera i popadać w depresję.
Ale skoro twoje zachowanie i myśli są tak bardzo niebezpieczne, to powinnaś zgłosić sie do psychiatry. To nie są żarty jesli to co myślisz mówisz i robisz zupełnie wymyka sie spod twojej kontroli. Powinnaś sia leczyć.

W ciążę zaszłam nie po 3 miesiącach tylko po ponad roku. Oboje mieliśmy wtedy pracę na umowe i bardzo dobre warunki życia. Po 3 miesiącach zaczęliśmy razem mieszkać. Po pół roku zaręczyny i po ponad roku dziecko. Narzeczony był idealny taki inny od poprzedniego faceta. Wiem że to żadne wytłumaczenie.

Może powinnaś oddać dziecko do adopcji a sama zająć się terapią córka jest dla ciebie dużym obciążeniem partner swoją drogą. Jeśli poddasz się terapii nabierzesz wyporności bo nie masz specjalnie innych problemów od reszty społeczeństwa raczej każdy przez takie rzeczy przechodzi mam na myśli uniesiesz się na wodach życia i sobie poradzisz z każdym problemem!