Forum: Depresja

Cześć jestem tutaj nowa nie wiem za bardzo jak zacząć więc powiem wprost i zacznę od początku.
Mam 22 lata mam wspaniałego męża zawsze chciałam mieć dziecko a przynajmniej tak mi się wydawało zaszłam w ciąże urodziłam córkę po cc gry przynieśli mi córkę pierwsza moja myśl była taka by wszyscy dali mi już świety spokój w domu gdy mój mąż szedł do pracy również nie było lepiej siedziałam w domu z dzieckiem sama 24h z dala od rodziny,pomocy mój mąż był cały dzień w pracy robiłam przy dziecku wszystko mechanicznie bo tak trzeba.Teraz Julia ma 3 lata kocham ją ale martwi mnie mój stan mój mąż 8 miesięcy temu znalazł pracę jako kierowca tira nie ma Go 3 tygodnie i wraca na 10 dni nie pracuje siedzę 24 h w domu z dzieckiem i czuję,że dostaję do głowy.
Są dni kiedy mogłabym góry przenosić uśmiecham się i niby wszystko jest ok a sam dni ( częściej) kiedy nie chce mi się nawet wstać z łóżka jestem zła na cały świat,że siedze w domu z dzieckiem zamiast się rozwijać,pracować itp zawsze jestem sama przyzwyczaiłam się wstaje rano i marzę by dzień się już skończył by mój mąż wrócił i byśmy uciekli przed światem.
Zdecydowalismy z mężem,że nie bedziemy miec więcej dzieci nie tak sobie to wyobrazałam Julia jest trudnym dzieckiem przechodzi bunt jest nieznośna widzę jak mamy cieszą się z macierzyństwa chodzą na spacery a ja się w parku z dzieckiem nudzę chcę uciec jak najdalej z dala od wszystkiego co mnie otacza.
Zaczęłam palić włosy wypadają mi garściami nie dbam o siebie zajadam smutki i żal dosłownie nie chce mi się tak żyć kocham życie ale nie takie nie jako,,kura domowa'' czasem myślę,że zmarnowałam sobie,życie chociaż Julia była chciana kocham ją naprawdę i wiem,że to nie jej wina. Chyba nie radzę sobie jako matka przez to odpłacam jej to materialnie kupuje jej wszystko co pokaże by jej zrekompensować,że nie potrafię być,,szczęśliwą i zadowoloną mamą''
Jakakolwiek rozmowa o dzieciach mnie drażni koleżanki rozmawiają o swoich pociechach a mnie się tym wszystkim wymiotywać chcę czuje się strasznie mam problemy ze snem ciągle kłębią mi się jakieś myśli i przez to nie sypiam prawie wcale w nocy.
Niedługo wyjeżdżamy na urlop z mężem ja zamiast się cieszyć jestem załamana bo itak nie będę miała spokoju bo jedziemy z dzieckiem.
Nikomu o tym nie mówię mój mąż widzi,że raz się śmieję a na drugi dzień płacze mu do słuchawki ale chyba woli to przemilczeć.A ja już tak nie potrafie czuję się zła,że nie cieszy mnie moje życie.Przepraszam,że tak chaotycznie musiałam to wyrzucić z siebie...

Mniej więcej wiem co czujesz. U mnie sytuacja jest trochę podobna... Tyle ze Od początku ciąży źle, po urodzeniu jeszcze gorzej, męża Malo co bylo w domu, od stycznia wyjechal i prawie go nie ma, jestem sama z dzieckiem, czasem mnie to już przerasta, nie daje rady, lecze sie juz na depresję, nerwice, na razie efekty hmm.. Takie sobie... Dobrze byliby pogadac z kims o podobnych problemach. Na forum jestem pierwszy raz. Moze mlzna tu zkaoac jakiś dalszy kontakt? Ciebie serdecznie pozdrawiam. Nie napisze"wszystko będzie dobrze" bo wiem ze to i tak niewiele da...

...witaj elliegou, jesteś mlodą mamą i być może za wcześnie było jeszcze na dziecko. Może ta cala sytuacja czyli dziecko i wiecznie nieobecny mąż, który musi pracować, bo ma taki zawód. Podobny jak zawód marynarza.Nie wszystkie kobiety są na taką ewentualność przygotowane. Żony takich mężów same muszą prowadzić dom i wychowywać dzieci. Twoja niechęć do macierzyństwa bierze się stąd,ze nie masz instynktu macierzyńskiego i wiele kobiet tak ma. Wykonujesz swoje obowiązki raczej z przymusu, to niekomfortowa sytuacja dla ciebie. Być może też dopadała się depresja poporodowa i stad twoje zle samopoczucie. Wydaje mi się, ze powinnaś iśc po pomoc do psychiatry i jakiś lekki antydepresant by mógł ci pomoc. Samo to chyba nie przejdzie, a będzie się jeszcze pogłębiać. Twój mąż nie zmieni zawodu, dziecka nikomu "nie podrzucisz". Pozostaje "zrobić" cos ze sobą. Napisałaś, ze palisz włosy- nie bardzo rozumiem, ale to nic dobrego. skorzystaj jednak z pomocy lekarza, to nic złego, bo jednak masz zaburzenia depresyjne, być może sytuacyjne. Pozdrawiam.