Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam problem, z którym nie umiem sobie poradzić. Od ponad roku nie akceptuje siebie. Mamdziwne wahania nastroju, raz wydaj mi się że jestem szczupła i że świat jest piękny a innym razem wiedze że jestm gruba. Todrugie często mnie prześladuje i nie wiem co robić. Od pół rtoku mój problem w moejj psychice tak urósł do tego stopnia że zaczęłam wymuszać po posiłkach wymioty. Nie jestem chora na bulimie bo nie amm jakis wielkich anpadów głodu ale mimo wszystko wymiotuje. Boję się że w późniejszym czasie mogę zachorować. Nie mogę sobie z tym problem nieakceptacji poradzić. Mam dopiero 16 lat i gdy próbuje sz\ukać pomocy u rodziców dostaje wielki opieprz i wyzywanie,że jestm chora psychicznie. Oni nie rozumią że ja potrzebuje pomocy nie umiem socie juz samaradzić z trym, wszytskim. Nieznosze swojego ciała. VWszyscy mi mówią że jestem osobą chudą przy wzroście 171cm mam 57kg to niby dobrze ale ja widze w moich nogach dwa kołki nie wspominając o reszcie. Chce znów zaakceptować siebie, być szczęśliwa. Jednak nie radze sobie, bo nie mam wsparcia. Co mam zrobić ?

Proponuję udać się do psychologa, ale nie wiem czy nie potrzeba będzie kogoś z opiekunów żeby zapisać na wizytę z powodu nieletności. Spróbuj

nie żartuj

uważasz sie za grubą przy 171 wzr?



ja mam 168 wzr i waże 71

co może sie wydać dla Ciebie dziwne,WOGÓLE NIE UWAŻAM SIE ZA GRUBASA

dla siebie jestem atrakcyjna,innym nie musze sie podobać

nie wyobrażam sobie żeby moja waga przekroczyła poniżej 65 kg

bym wyglądała jak szkielet



wmawiasz sobie głupstwa

zaakceptuj siebie

jesteś pewnie młoda to i hormony buzują

wiem to po sobie,bo w młodości odchudzałam sie na siłe...nie akceptowałam

siebie

jednak po czasie zrozumiałam że nie musze tego robić

że przy takiej wadze jakiej jestem podobam sie innym



nastolatki nie akceptują ciała gdy ono zaczyna 'dojrzewać'

robią wszystko by zostać przy swoich dziecięcych wychudzonych kształtach

ale nie ma co siać paniki

to co kobiece,okrągłe i kształtne podoba sie facetom ;D



spróbuj zaakceptować siebie i swoje zmiany w figurze

pisze tutaj, bo mam nadzieje, ze ktos mnie zrozumie, poradzi co mam robic zeby akceptowac swoja osobe.. nienawidze swojego charakteru, ciagle jestem wewnetrznie przygnebiona, rozdrazniona, kazda uwaga na moj temat doprowadza mnie do wewnetrznej rozpaczy, nie umiem sie cieszyc z tego co mnie otacza i widze jak niszczy to moje relacje z innymi ludzmi.. zaczynam sie izolowac, nie wierze w swoje mozliwosci, mam 20 lat a wygladam na 16 i kiedy slysze to po raz kolejny, to mam ochote plakac. tym bardziej, ze biore slub za 8 mscy i spotykam sie ciagle z przykrymi komentarzami na ten temat.. wiem, ze jestem mloda, ale jestem pewna, ze tego chce. drobny komentarz niszczy mi momentalnie humor. ciagle sie czepiam innych, ze robia cos zle. ten problem mnie pprzerasta...nie wiem co robic.nie radze sobie z tym. pochodze z rozbitej rodziny. mysle, ze to tez sie odbilo na mojej psychice. mam takie chwile, ze sie smieje a zaraz potem wybucham placzem, bo czuje sie zrozpaczona i nie wiem dlaczego.. blagam, pomozcie, doradzcie co mam robic..czuje sie niezrozumiana przez wszystkich dookola. mowia, ze przesadzam i marudze. wiem, ze nie jest ze mna ok, ale ja taka nie bylam zawsze. czuje, ze cos sie dzieje, ale nie wiem co... chce byc znowu szczesliwa i naprawde cieszyc sie zyciem, tym bardziej, ze biore slub..

Ja też wyglądam o kilka lat młodziej. Zawsze sobie z tego żartuję i tak myślę, że faktycznie za kilka lat to będzie niesamowity komplement

Co do głównego wątku... Wydaje mi się, że możesz porozmawiać z psychologiem szkolnym. Oczywiście praktycznie na 100% Twoi rodzice zostaną wezwani do szkoły w celu rozmowy, ale to Twoja szansa. Nie jestem pewna jak to jest, ale może na wizytę u lekarza z NFZ-etu nie będziesz musiała stawić się z opiekunem jeżeli masz ponad 16 lat. Próbuj. I walcz!

Chciałabym się odnieść do tej pierwszej wypowiedzi w tym wątku. To tak jakbym czytała swoje własne słowa. Z jednej strony się cieszę i jest to podbudowujące, że inni ludzie mają podobne problemy do mnie, że nie jestem sama, że to co ja teraz przeżywam przez ok. rok czasu jest zupełnie normalne (z tego co widzę).
Ja również tak jak autorka tego postu nie akceptuję siebie, jednak nie zawsze tak było. Wcześniej owszem, miałam kompleksy, wynikały z tego, że w szkole mi dokuczano. Ale to co się dzieje ze mną od roku nigdy mnie wcześniej nie spotkało. Teraz dosłownie nie chce mi się żyć, dałam rodzicom ultimatum: albo spełnią moje prośby, albo się zabiję. Bo ja uważam, że nie mam po co żyć. Nie akceptuję siebie, chciałabym wykonać zabiegi estetyczne (co w przekonaniu moich rodziców to operacje, ale to NIE SĄ operacje plastyczne). Lubię kupować ubrania, buty, najchętniej robiłabym to hurtowo. Chciałabym pójść też do fryzjera. Tymcazsem wg mojej mamy są to moje 'widzimisię'. Mam mnóstwo kompleksów, związanych przede wszystkim z moją twarzą (mam trądzik). Nie podobają mi się rysy, usta. Najbardziej boli mnie to, że jest to nieosiągalne, że moje "marzenia" nigdy się nie spełnią. Bo to co powyżej wymieniłam pomogłoby mi normalnie żyć, poczułabym się lepiej i byłabym szczęśliwa. A tymczasem jestem więźniem własnego "ja".
Niestety nikt nie jest mi w stanie pomóc, bo to wiąże się z dużymi kosztami, a od rodziców słyszę tylko, że jestem chora psychicznie, nienormalna, że trzeba umieścić mnie w zakładzie. Nie mam wsparcia w nikim. Dlatego tak bardzo cierpię, bo wiem, że jedyne co mi zostało to pogodzić się z moim wyglądem. Czy ja naprawdę jestem nienormalna? Wydaje mi się, że to nie jest żadna choroba, więc dlaczego Oni mnie tak dołują.
Być może powinnam się zgłosić na terapię, ale przecież to nie rozwiąże problemów z wyglądem, bo ja muszę "to" zrobić, by się pozbyć kompleksów raz na zawsze.

chcialabym nawiazac do wypowiedzi, ktora zapoczatkowala forum.
moja Droga jako psycholog radze Ci wizyte u specjalisty bo jesli masz takie objawy jakie opisujesz to niestety jestes chora na anorekscje.
Choroba ta nie przejawia sie tym, iz ktos jest strasznie chudy wrecz chorobliwie chudy lecz ma podloze psychiczne. Wiele dziewczyn uwaza tak samo jak Ty utrzymujac normalna wage ciala. znam wiele dziewszyn wazacych duzo,duzo wiecej niz Ty i chorujacych na anoreksje.
Choroba ta prowadzi do smierci a przez wywolywanie wymiotow powodujesz iz kwas z zoladka psuje Ci zeby... brak odpowiednich witamin spowoduje matowienie skory, wypadanie wlosow, lamanie sie paznokci a wreszcie jadlowstret.

Zachecam do porady lekarza jesli nie mam oparcia w rodzicach. Zglos sie nawet do psychologa szkolnego lub umow sie na wizyte w poradni.A jesli nie masz odwagi zachecam do napisania @ na adres poradnia@cpp.info.pl lub zadzwon na 0-801-000-533

Napisz @ na