Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Jestem dorosła i myślałam, że wszystko się zmieni gdy się usamodzielnie, jednak nadal jest to sprawa, która potrafi doprowadzić mnie do łez.
Nie lubię swojej najbliższej rodziny. Ojciec wiecznie niezadowolony malkontent, który narzeka i komentuje każde potknięcie, często wybucha i krzyczy a za chwilę się przymila i stara się żartować. Odkąd pamiętam nigdy nie umiałam przewidzieć jak zareaguje na to co powiem i zrobię.
Matka to typ osoby, robiącej z siebie męczennicę. Wiecznie słyszę jaka to ona zmęczona, bo od rana do wieczora stoi w kuchni, czego to dla mnie nas nie robi itp. Na argument, że jej o to nie prosiłam, więc może być zła tylko na siebie, zaczyna swój niekończący się wywód. Wszystko komentuje i krytykuje - a to źle się ubrałam, a to źle coś zrobiłam, a to źle coś powiedziałam. Chodziłam na terapię, która miała mi pomóc zbudować z nią dorosłe, poprawne relacje. Nie udało się, gdyż na moje zdania "nie mów tak do mnie", "nie krytykuj, bo to moja decyzja", "nie chcę tego słuchać" robi z siebie męczennice i zalewa mnie potokiem słów, że to ona wie lepiej, że się nie znam itp. Mimo, iż jestem osobą dorosłą, czuję się przy niej jak małe dziecko, które nic nie wie i wszystko robi źle.
Stosunki z siostrą to koszmar. Nie lubię jej jako osoby, drażni mnie i gdyby nie to że jest siostrą, nigdy w życiu nie chciałabym mieć kontaktów z takim człowiekiem. Nie rozmawiamy, nie lubimy się, wręcz drażnimy. Nie wiem czemu temat ten jest dla mnie wyjątkowo wstydliwy. Gdy ktoś ze znajomych pyta mnie o siostrę kłamię i udaję, ze nasze kontakty są ok. Wstyd mi przyznać że nie istnieją, że się nie lubimy. Zabiera mi to dużo energii. Kiedyś próbowałam naprawić kontakty, jednak jednostronnie się nie da, dlatego odpuściłam. Mam wrażenie, że jestem nieśmiała i nie lubię siebie, bo skoro nie lubimy się z własną siostrą, to czemu ktoś inny miałby mnie lubić?
Relacje w domu są specyficzne. Opierają się głównie na wzajemnej krytyce, walce słownej, krzykach. Nie ma jednak alkoholu, przemocy słownej itp. Na zewnątrz wszystko jest w porządku. Za zamknietymi drzwiami zupełnie inaczej.
Gdy jestem poza domem (mieszkam sama) ciężko pracuję nad tym, żeby zbudować pewność siebie i miłość do własnej osoby. Niestety kiedy wracam do domu, wszystko to rozpada się w ciągu chwili jak domek z kart. Znów tracę nad sobą kontrolę, krzyczę, walczę i tracę wszystko to, co zbudowałam podczas samodzielnego życia. Techniki polecane przez psychologa nie pomagają, gdyż w rodzinie nie ma czegoś takiego jak szacunek i wzajemne słuchanie się. Stwierdzenie, że nie chcę o czymś rozmawiać albo żeby czegoś nie komentowali nie działają do czasu aż nie krzyknę i nie wyjdę.
Nie wiem co robić.
Najchętniej zerwałabym z nimi kontakty, gdyż każda taka podróż do domu wydaje się niszcząca i męcząca. Z drugiej strony, gdy staram się ograniczyć kontakty dzwonią do mnie czemu się nie odzywam, co się dzieje, że jestem niewdzięczna. Dopadają mnie wtedy wyrzuty sumienia.
Poprawnych, dorosłych kontaktów zbudować z nimi nie umiem. Próbowałam, nic z tego. Jednak wyrzuty sumienia nie dają mi spokoju. Bo przecież nie byli alkoholikami, kochają mnie na swój sposób, nie skrzywdzili mnie nigdy fizycznie. Należy im się wiec wsparcie od córki i kontakt z nią.
Myślałam też o tym, żeby zerwać kontakty jedynie z siostrą. Jednak rodzina nie daje mi na to szansy. Sami nie utrzymujemy kontaktu jednak rodzice zawsze dzwonią spytać czy wysłałam jej życzenia na urodziny, ciotki w kółko na imprezach rodzinnych wytykają mi że to straszne, że jeszcze nie byłam w jej nowym mieszkaniu a to wstyd, przecież jestem siostrą.
Jestem rozdarta i nie umiem sobie z tym sama poradzić. Błagam o pomoc.

jakże znajoma mi historia,bardzo dobrze Cie rozumiem,brak komunikacji i poprawnych relacji istnieje również w mojej rodzinie,zawsze były tylko krzyki,awantury,krytyka też istniała,dlatego mimo iż nie jestem ani brzydką ani garbatą osobą jestem zakompleksiona i nie wierzącą w siebie kobietą wiecznie poszukującą akceptacji,i miłości. ojciec despota a mama już nieżyjąca ofiara i męczennica,urobiła się i zawsze narzekała a ja jej mówiłam że to były jej wybory,ja od dziecka byłam zamknięta w sobie i miałam problemy z otworzeniem się na ludzi i świat,dzisiaj mam 31 lat i choruję na chad,który ujawnił się po śmierci mamy,i tak trafiłam do psychologa na terapię grupowa,spędziłam rok czasu na dochodzeniu do siebie i dowiedzeniu się dlaczego taka jestem-teraz już wiem,dzieci z rodzin dysfunkcyjnych takie już są,a model twojej czy mojej rodziny już się nie zmieni,mam 2 siostry,z jedną się w ogole nie odzywam,bo jej nie lubię,jest wredna i złośliwa i zawsze potrafila doprowadzić mnie do łez,z drugą mam dobre relacje i można powiedzieć że troche zastę puje mi mamę,ktora była jedyną osobą mi bliską,jako jedyna mnie rozumiała chociaż i między nami były konflikty,opuściłam dom 11 lat temu nie mogłam tam wytrzymać,widzimy sie rzadko i z jednej strony cierpię ale z drugiej jestem zdrowsza psychicznie,zadużo wspomnień tych złych,brak ciepła,każdy mysli tylko o sobie,tak nie wygląda prawdziwa rodzina,kiedyś psycholog powiedział żebym znalazła rodzinę zastępczą miał na myśli rodzinę partnera,prawdziwa rodzina,nieidealna ale lepsza,nie odnajduje się w niej i denerwuja mnie ich relacje które sa naprawdę poprawne,szanują się i wspierają a takiej osobie jak ja przyzwyczajonej do dysfunkcji ciężko zaakceptować cos innego.duzo zmienilo sie w mojej rodzinie od smierci mamy,ojciec bardzo szybko ożenił się poraz drugi i udaje szcześliwego a my musimy to akceptowac,wiem ze do konca zycia bedzie mi brakowalo ciepla i serdecznosci ze strony rodziny ale wiem ze tego nie zmienie,żyję z tym i już..takich osob jak my jesy duzo,więc wiedz ze nie jestem w tym sama,pracuj nad sobą i nie daj sie tłamsić,jestes na pewno wartosciową osobą i nie pozwól zeby ktoś wmawial ci ze ejst inaczej powodzenia

Temat już jest pewnie zamknięty, ale ja tez nienawidzę swojej rodziny.Mieszkam w mieszkaniu po rodzicach. Właściwie to mieszkam z matką tata nie żyje. Niestety życie napisało taki scenariusz. Nie stać mnie na własne mieszkanie. Rozeszłam się z mężem, który wyjechał za granicę i wracać nie ma zamiaru. To właśnie wtedy wróciłam do rodzinnego domu, bo przy najniższej krajowej nie stać mnie było na dalszy wynajem. O ile z mamą (choć nie zawsze) potrafimy się dogadać to wiecznie musze być zdana na kogoś z rodziny. A to przyjedzie siostra, której wizyty to dla mnie gehenna. Nie mam o czym z nią rozmawiać, nasze światy są zupełnie różne. Przyjeżdza na kilka tygodni do rodzinnego domu i musze ją tolerować mimo, ze nie mogę na nią patrzeć. Wieczne kłótnie i nieporozumienia. Wszystko wraca z dzieciństwa. Ona ma obecnie 45lat. Niestety ma tu swoją część, wiec nie mam nic do gadania. Przyjeżdza i mieszka kiedy jej się podoba. Podobnie jest z ciotkami i wujkami, którzy dla mnie emocjonalnie są jak obcy ludzie. Niestety mieszkając z mamą muszę ich wszystkich tolerować choć gdybym tu została sama na pewno pourywałabym z nimi kontakt. Chciałabym po pracy poczuć się swobodnie a nie patrzeć na ludzi którzy są dla mnie jak obcy. Niestety mieszkanie nie ma zapisu na żadną z nas. Ani na mnie ani na siostrę, która nie ma swojej rodziny i mieszka od wielu lat grzecznościowo ze swoim przydupasem za granicą.. Najbardziej boje się momentu jak mamy braknie. Nie wyobrażam sobie jak się dogadamy. Rodzina nigdy nie dała mi szczególnego wsparcia. W młodości i w dzieciństwie tez większość rozmów to wyzwiska i pretensje. Bardzo chciałabym oddzielić się, odizolować, zamieszkać osobno, ale nie mam takiej możliwości. Napisałam to wszystko żeby wyrzucić z siebie co mnie boli. Teraz mi trochę lepiej choć sytuacji mojej to nie rozwiąże. Pozdrawiam wszystkich a w szczególności osoby, które mają podobnie.

Dołączam. Wieczne czepianie sie,wszystko co robisz,jeśli zrobisz inaczej-nie masz prawa. Swoje zdanie kwitowane jest "niewdzieczna". Dogadac sie nie da..

U mnie to samo. Tyle, że ja mam 31 lat i brak perspektyw na wyrwanie się z domu.

Mam tak samo. Mi rodzina taki numery odwalała, że mam zatruty mózg. Niedługo się zrywam z rodziny, Po prostu niknę, zmienię tożsamość i nich wiedza, ze zagoniłem, albo zgoniłem gdzieś. Napsuli mi krwi to muszą ponieść konsekwencje. Najgorsze z tym jest to, ze ja nie znoszę alkoholu w rodzinie. Mimo, ze niektórzy mi pomagają, to jak wypiją to gadają a takich ***, że się gotuję. To i tak nic nie zmienia. Nawet święta mi wiszą koło nosa. Słowem jak zniknę będę sam, będę kręcił interes w branży IT i żadnej rodzinki, świat itp. Wole być sam niż z kimś kto mi życie zatruwa.