Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Moje życie to pustka wypełniona tylko pracą.Biorę leki,czasami pomagają,czasami mam wrażenie,że wcale,ale biorąc czuję się bezpieczniej.Nie potrafię się już cieszyć miłymi rzeczami,które niestety spotykają mnie ostatnio rzadko,a kiedyś było inaczej.Myślę,że gdybym spotkała nawet wielką miłość,to też nie mogłabym w to uwierzyć,mam ciągłe obawy,że nawet stało się coś miłego,pozytywnego dla mnie,to ja i tak myślę,że to się spieprzy.Jestem nie tyle pesymistką co fatalistką.Lękam się już takiej postawy we mnie.

Na to ze wielka milosc by pomogla to bym nie liczyla.Owszem poczatek jest super ale jak sie cos nie ulozy to deprecha podwojna(Niestety wiem cos o tym(Radzilabym sie zajac czyms poza praca, jakis sport, nowi znajomi, moze w koncu wakacje.Mysle ze u ciebie powodem deprechy jest ta monotonia wiec ja zmien.Nie poddawaj sie!!!

Mnie się zdaje, ze ta pustka to samotność,a praca jest pewnie całym Twoim światem i codziennością. Powinnaś może zainwestować wolny czas w :przyjemności". Może rozwijanie zainteresowań, talentów może sport lub inna aktywność. Kiedy zaczniesz działać Twój czas będzie płynął ciekawie i szybko. A co z przyjaciółmi, znajomymi?