Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Nie mam sily wstać z łóżka. Codziennie robie to samo. Dzień jest taki sam niezmienny od blisko kilku lat..
Jestem do niczego. Nienawidze swojego ciała za to, ze jest takie nie udolne i ze nie jestem osoba, ktora ma wszystko. Nie nawidze swojej twarzy- zamalowala bym wszystkie zdjecia i zniszczyla ale nie mogę bo nie pozwala mi na to narzeczony. raz tak zrobilam to sie wkurzyl, nie umiem myslec o sobie w pozytywnym sensie tego znaczenia. mam nawet dobra prace ale sa jej minusy. niedugo musze szukac nowej bo ta sie konczy i nie mam sily we wlasne mozliwosci by szukac nowej.czuje ze jestem do niczego. beztalencie kompletne. nie umiem niczego, nie mam nic co nalezal by do mnie. mam mysli samobojcze ale boje sie o nich powiedziec komus. wole zrobic to w cichosci i sama. jestem samotna do bolu-wokol mnie duzo ludzi a ja czuje sie samotna. nie umiem zyc w spoleczenstwie bo nie pasuje do modelu rodziny czy nawet osob mlodych. mam 23 lata i nie umiem byc soba nigdzie. zakladam maske ktora wszyscy widza inaczej ale glownie to przyklejony usmiech i pewna siebie osobka. oklamuje sama siebie by cos wskorac. oklamuje innych by osiagnac cel-nie umiem rozmawiac tak by poprosic cos lub powiedziec prawde. boje sie wysmiania. moi rodzice to temat zamkniety. patologia do potegi. Probowalam wiele rzeczy... kaleczylam sie-bylo lepiej, zauwazyl narzeczony i sprawdza mnie co jakis czas i sie zlosci. probowalam nie jesc nic. udawalo sie na dlusza mete ale zorientowal sie narzeczony i powiedzial ze jesli tego nie zakoncze odejdzie. nie chce go stracic a nie chce mu mowic o tym. raz probowalam. efekt: jestes glupia ze tak myslisz, dla mnie jest inaczej zrozum... nie pomoglo mi to i wiem ze wiecej mu nie powiem.

Cześć. To co napisałaś jest przykre. Wiele osób myśli i postępuje tak jak Ty. Ja też nie miałem lekko. Myślę, że Twój facet troszczy się o Ciebie jak tylko może. Powinnaś porozmawiać z nim o tym co Cię męczy, z czym masz problem. Nie poddawaj się, nie zagładzaj się i nie rób nic głupiego. Jeśli masz koleżanki to wyjdź z nimi na miasto, do pubu i postaraj się spędzić miło czas. Jeśli nie będziesz nic mówić swojemu chłopakowi o swoich problemach on może przestać interesować się Tobą a na pewno tego nie chcesz. Wiem, że rozmowy są trudne ale pomagają.. Ja też nie chciałem rozmawiać z swoimi przyjaciółmi o sobie, o swoich problemach ale jak zacząłem rozmawiać to od razu zrobiło się mi lżej. Jeśli mi się udało to Tobie też Pozdrawiam gorąco. Sanke

Ja mam podobne też sie ciełam, nie radze sobie z życiem. Moj ojciec pije, wyzywa mie, na 18 urodziny powiedział: że jak mi coś nie pasuje to żebym wy***dalała. Od 2 miesiecy nie mieszkam w domu tylko u babci, ale czesto go widuje bo babcia mieszka obok, moj chłopak kaze mi wrócić do domu ale ja nie chce. Chociaż u babci mam słabe warunki do nauki. Przez ojca mam strasznie zryta psychike, panicznie boje sie że chłopak mnie zdradzi, a do tego jestem zakompleksiona. Ale musze żyć dla mojego chłopaka, nie chce zeby cierpiał, choc czasem myśle ze lepiej bylo by jak bym umarla. Nienawidze siebie, nie umiem zaakceptowac siebie.

Heniutek potworku, napisz czego w sobie nie lubisz i nie akceptujesz.

Ciagle myśle że jestem gruba, chociaż waże nie całe 50kg, nie nawidze tego że jestem zazdrosna, że nie satysfakcionuja mnie moje wyniki w nauce, nie nawidze tego że wszystkim sie przejmuje, nie chce sie ciagle rozklejać, chciala bym byc wredna zalza, olewać wszystkich i wszystko. Mam zamale piersi nawet w rozmiar A sie nie mieszcze. Moj chlopak mnie pociesza i mowi ze mam piekne i ze bynajmniej nie obwisna na starosc.. Sporo jest jeszcze tego, niestety

Dzieki staram sie mysleć pozytywnie, ale nie zawsze wychodzi. Życie czesto mnie przerasta

Nie jestes sama, wielu ludzi boryka się z problemami, mniejszymi czy wiekszymi . Każdy je ma, ja również, takie jest życie, nikogo nie rozpieszcza, ciągle poddawani jestesmy próbie.
Musisz odnależ w Sobie te siłe i pokonc to co Cie przerasta, wiem że możesz to zrobić, wierzę w Ciebie.

Jak mam znaleźć samą siebie?? To zznaczy? znalazłam wielkie zero miedzy ciałem a duszą. Niestety umiem tylko powiedziec tu na forum bo poza jest mi tak ciezko ze boje sie ze odejda ludzie ktorzy sa mysle nawet ze obowiazku czy nawet zobowiazan. Jestem sama-nie mam kolezanek by pogadac-odcielam sie od wszystkiego doslownie. mam schemat codzien-praca-dom. Narzeczony jak wczesniej napisalam ze jest w stanie odejsc jak ponownie zrobie cos glupiego- dzisiaj pokaleczylam sobie stope. tam nie zaglada a ja poczulam sie w koncu lepiej ale tylko na chwile. znowu zalozylam maske bo pzeciez trzeba sie usmiechac i mowic nic sie nie stalo. mam wrazenie ze czym wiecej zakladam maske tym bardziej zle sie czuje. tym wiecej placze i nie chce wstac z lozka, tym bardziej mniej slow i czynow jest. boli mnie ze jak ide kupic ubrania to mam problem-niby ladnie wygladam ale i tak wygladam paskudnie, czuje ze takie zero i nic jak ja nie zasluguje na cokolwiek i w kazdym wygladam jak tlusta swinia ktora powinna nosic worek na twarzy i byc niezauwazoną........;(