Forum: Depresja

Nie jako pietwsza pisze tutaj z tym problemem. Problemem- takim ze juz ie mam sily zyc. Nie wiem co to jest. Zmeczenie, moze depresja. Moja niechec do zycia zaczrla sie po smierci ukovhanego...strasznie za nim tesknie...nie mam ochoty na nic, nic mnie nie cieszy. Srodku tak Jak by mnie cos sciskalo w sercu. Nigdzie nie chodze tylkko na cmentarx i musze do pracy isc. Mam swietna prae, gdzie mieszkac, finansowo bdb. Wiem ze inni nie maja takich rzeczach np. Pracy. Ale co z tego? Jak mnie to nie cieszy, to tylko rzeczy mayerialne, a dla mni szczesliwe zucie bylo gdy zyl moj skarb...a teraz nasze plany marzenia legly w gruzach. Tworzylismy swietny zwiazek, zawsze wszedzie razem. Bylo cudownie. A terax mam osc zycia bez mojego ukochanego, nie nawidze siebie, swiata i zycia...tak chcialabym zasypiac w jego ramionach, tak jak zawsze byl przy mnie, zawsze moglam na niego liczyc, bardzo go kocham. Mija juz rok od jego smietci a ja wegetuje...nie chce byc tu bez niego...
Ptzepraszam za bledy

Co ty z buszu wyszłaś

to musi potrwać, gdy straciłem bliską osobę, nie znaczyło że wszystko się kończy, choć jego już nie było fizycznie, uczucie nadal było, to co czujesz jest prawdziwe, miłość do kogoś nie mija tylko dla tego że on umrze, nie umiem pocieszać, bo wiem że nie ma właściwych słów które by przyniosły ulgę w tej sytuacji, tylko czas, daj czasowi więc szansę.

Nie ma słów by ukoiły one taki ogromny ból. Ale pomyśl... Twój partner na pewno nie chciałby abyś przez niego cierpiała. Pomyśl, że kocha Cię dokładnie tak samo jak wcześniej i spogląda na Ciebie gdzieś z góry. Podejmij jakieś spotkania z psychologiem, psychoterapeutami, to na pewno pomoże.

Gościu o jeden wyźej, z tego wynika że jesteś gejem...

Właśnie wywnioskowałem, napisałeś ''straciłem'' i ''jego już nie ma''

Wybacz oschłość, ale masz dwie drogi: albo w smutku będziesz rozpaczać za Nim do końca życia albo znajdziesz kogoś nowego. I podejrzewam, że mało kto chciałby żyć w smutku tyle czasu...

Nie wyobrazam sobie byc z kims innym, nawet o tym nie mysle, nie chce byc z nikim innym. Mozecie w to nie wierzyc ale my tworzylismy swietna pare pod kazdym wxgledem, znajomi zawsze sie dziwili jak jestesmy swietnie dobrani i zgodni, zadnych klotni, i wszedze razem-smilismy sie ze jestesmy od siebie uzaleznieni i nie rozloczni....bylo jak w bajce. A teraz nie potrafie normalnie funkcionowac...tesknota mnie zabija. Nie mam z kim pogadac bo kazdy mysli ze jest latwo bo juz minal rok. A jest coraz gorzej. Zlote rady tulko doluja. Bo jak ma byc lepiej bez mojego skarba...