Forum: Kółko wsparcia psychicznego

Witam
W sumie nie wiem od czego zacząć. Chyba najlepiej od początku.
Dzisiaj dopadł mnie kryzys, dzisiaj od ponad 5 lat "przerwy" pojawily się u mnie myśli samobójcze.
Chodzi o moich rodziców.. z dzieciństwa pamiętam ciągłe kłótnie, krzyki, wyzywanie się na mojej siostrze psychicznie i fizycznie (mi dali "spokój" jak byłam mała, chociaż psychicznie mi ciężko), pamiętam jak płakałam w łóżku pod kołdrą przytulona do misia gdy w pokoju obok była awantura o, uwaga, bałagan (!!) Żałuję że nic z tym nie zrobiłam, że nie zadzwoniłam na policję, do kogokolwiek. Bo rodzice czepiają się o wszystko, co sis, albo ja zrobimy, wszystko jest źle. Łazienka nieposprzatana źle, posprzatana jeszcze gorzej niż było. Ciągłe kontrolowanie, nie możliwość podjęcia decyzji bez konsultacji z rodzicami. Mój wieczny strach przed tym, że rodzice dowiedzą się o złej ocenie.. do tej pory stres mnie dosłownie pożera, do tego stresu dochodzą objawy fizyczne, skorcz i ból żołądka przez co nie mogę jeść, biegunki, cała się trzese.. nie idzie tego znieść. Szkoła? Ludzie mnie nie lubili, wysmiewali, uważali za dziwaka.. nikt nie chciał ze mną gadać. Do tej pory mam obsesję, widzę jak ludzie na mnie patrzą i mnie oceniają, jaka to ja jestem dziwna, glupia. Czuje się przez to jak śmieć.
Te kłótnie w domu ciągną się latami, teraz gdy mam 19 lat rodzice nadal mnie kontrolują, teraz na wieść o tym że (pierwszy raz) idę do pracy wpadli w szał i mi nie pozwolili. Muszę teraz zrezygnować.. to mnie zalamalo i straciłam resztki motywacji. I do tego serce mnie boli Jak mam się wynieść z domu jak nie mam ani pracy ani pieniędzy?

Matko, co za rodzice, no brak słów. Kłody pod nogi ci rzucają. Jesteś pełnoletnia. Jak to nie pozwolili. Jestes dorosła, chcesz pracować....to jakaś zbrodnia? Nie rozumiem.

To dobrze, że masz oparcie w chłopaku.

Oj tak.. gdyby nie on już dawno by mnie tutaj nie było, trzyma mnie przy życiu, chociaż ostatnio coraz gorzej się czuje..

Wydaje mi się, że wbrew rodzicom -idż do tej pracy. To twoje życie,jesteś dorosła.

Hmm uważają, że skoro z nimi mieszkam to mam się ich słuchać a jak chcę to mogę się wyprowadzić.. tylko ciekawe jak skoro nie mam pieniędzy mowia, że najpierw mam poprawić maturę z matmy, zająć się szkołą (policealna) a potem droga wolna! Ehh naprawdę ich nie rozumiem. Uczę weekendowo więc cały tydzień nic nie robię, i tylko się męczę w domu, słucham tego czepiania się mnie albo siostry..

A to tu jest problem, że rodzice chcą, abyś zaliczyła maturę. Zastanów się czy nie mają trochę racji. Chyba powinnaś przynajmniej tę maturę zrobić, to i o pracę łatwiej. Nie zaliczysz matury, to jakbyś była tylko po gimnazjum i cała nauka na darmo.

Może i trochę racji mają, ale czy nie mogą powiedzieć tego normalnie? Muszą od razu krzyczeć, kłócić się i mówić, że ja nie myślę? Nie mówią nic wprost a ja nie umiem się domyśleć.. Krzyk mnie tylko paraliżuje. Hmm w wakacje, jak mówiłam, że pójdę do pracy to od razu, że się nie nadaje, albo że jestem chora (mam anemie) .. nie da się z nimi rozmawiać. Ja po prostu chcę żeby ze mną normalnie rozmawiali, tyle.

No, tak -krzykiem i na "huki"-pogarszają sprawę. To jest ich wada, że krzyczą i nie potrafią normalnie, na spokojnie pogadać. No, ale rodziców się nie wybiera.