Jadłowstręt psychiczny

Pierwszym z nich jest spadek masy ciała do wartości niższej o 15% od prawidłowej wagi przy danym wzroście i w danym wieku.

Kolejnym kryterium jest narzucone sobie unikanie „tuczącego” jedzenia celem zmniejszenia masy ciała. Osoby chore oceniają siebie jako otyłe, oraz boją się przytyć. U kobiet dochodzi do zaprzestania miesiączkowania, a u mężczyzn do utraty potencji, jednak jest to objaw o mniejszym znaczeniu diagnostycznym.

Jadłowstręt psychiczny przybiera dwie formy – restrykcyjną, która polega na ograniczaniu posiłków, lub bulimiczną, kiedy to podczas epizodów jadłowstrętu występują napadu objadania się i/lub wymiotów, nadużywania leków przeczyszczających etc.

W przypadku typowego jadłowstrętu pacjentki mają zaburzony obraz własnego ciała, w wyniku czego uważają, że są za grube. W postaci atypowej osoby chore mają świadomość tego, że są za chude, jednak nie mogą porzucić restrykcji dietetycznych.

Początkowo chorzy kryją się z ograniczeniem jedzenia. Zmniejszenie masy ciała powoduje u nich przejściowe zadowolenie, często również nadmierną aktywność. Stopniowo zwiększa się koncentracja na unikaniu jedzenia oraz liczeniu kalorii.

Zasady ograniczające posiłki są coraz bardziej restrykcyjne. Zwykle współistnieją objawy lękowe i depresyjne. Może dojść do zaburzenia funkcji poznawczych. Obserwuje się zmiany zanikowe tkanek i liczne objawy somatyczne i powikłania.