Z. Jaworowska - Obłój oraz B. Skuza (1986) przytaczają wyniki badań, z których płynie konkluzja o neutralizującym stres działaniu wsparcia społecznego. Jako przykład mogą posłużyć badania de Araujo (1978), w których poszukiwano związku pomiędzy doświadczanym stresem, wsparciem społecznym a dawką leków niezbędnych do zwalczania objawów astmy. Największa dzienna dawka adrenokortykosterydów konieczna była u tych pacjentów, którzy posiadając niskie wsparcie społeczne przeżywali silne stresy. Badania Nuckolsa (1979) pokazały natomiast, iż kobiety, które doświadczały przed i w okresie ciąży wielu stresujących wydarzeń oraz posiadały niskie wsparcie społeczne, miały trzykrotnie więcej komplikacji zdrowotnych niż kobiety otrzymujące wysokie wsparcie społeczne w trakcie podobnych doświadczeń.

Zwolennicy odmiennego ujęcia relacji pomiędzy wsparciem społecznym a zdrowiem postulują istnienie tzw. efektu głównego. Zakładają oni, iż wsparcie jako wskaźnik integracji jednostki ze środowiskiem jest niezależnym czynnikiem wpływającym na zdrowie. Jednostka dobrze osadzona we wspierającym środowisku powinna posiadać lepszą kondycję psycho-fizyczną niż osoba niedoświadczająca wsparcia, bez względu na poziom stresu. Niski poziom wsparcia uważany jest za jedną z przyczyn zaburzeń, dlatego może być zapowiedzią choroby.

Niezależnie jednak od przyjętej hipotezy można z dużą pewnością założyć, iż wsparcie społeczne, jakiego doświadczamy ze strony naszej rodziny, przyjaciół i współpracowników ma spory wpływ na naszą kondycję psycho – fizyczną, co stanowi kolejne świadectwo społecznej natury człowieka.