Chorujące długo dziecko ma zazwyczaj więcej zabawek, więcej czasu spędza z rodzicami w porównaniu z rzadko chorującymi rówieśnikami czy rodzeństwem. Często dostaje „super jedzenie” w ilości takiej jak chce („byleby tylko jadło”).

To jednak jedna strona choroby... Druga nie jest taka barwna. Chorujące dzieci dopada często smutek, przygnębienie, niechęć do życia. Czują się one gorsze od zdrowych mogących cieszyć się życiem dzieci.

Zazwyczaj nie zależy to od „ciężkości choroby”, ale od czasu spędzanego w szpitalu czy w domu z dala od koleżanek i kolegów z klasy i podwórka a także podejścia rodziców. Zdarza się, iż dziecko jest hospitalizowane kilkukrotnie w szpitalu wskutek nie aż tak poważnych dolegliwości, a w przerwach pomiędzy pobytami nie chodzi do szkoły, co w konsekwencji przynosi nierzadko jeszcze gorsze konsekwencje gromadzące się w jego psychice.

Najczęściej dziecko chorujące długo, dopadają myśli typu: „ czemu ja?”, „dlaczego inni mogą biegać, jeździć na rowerze i nic im nie jest”?, „dlaczego jesienią nie mogę wychodzić na podwórko?”... W sytuacji takiej zazwyczaj nic nie znaczą drogie zabawki, komputer czy słodycze. Ono po prostu czuje się inne.

Wszyscy idą do szkoły a ono zostaje w domu... Początkowo może to nawet się podobać, ale po paru dniach czy tygodniach, dziecko zaczyna się po prostu nudzić, tęsknić za klasą, zwykłymi sytuacjami szkolnymi. Robiło by wtedy chętnie wszystko to, co rówieśnicy, czyli pisało klasówki, odrabiało zadania, uczyło się wiersza, gdyż dzięki temu nie czułoby się inne. Nauczanie indywidualne w minimalnym stopniu pomaga znowu poczuć się uczniem, jednak według niektórych „nie takim prawdziwym”. Dziecko najczęściej nie cieszy się tak bardzo z uzyskiwanym dobrych ocen, gdyż czuje, iż są one nieco zawyżone w stosunku do uczniów z klasy.

Silnie również często przeżywa wyjazdy na kolonie czy obozy rodzeństwa i rówieśników. Kiedyś jedna chorująca dziewczynka bardzo narzekała, że nie może jechać z siostrą na obóz konny. W trakcie rozmowy okazało się, że nie jest to wcale jej pasją a problem polegał na tym, iż nie mogła nawet podjąć decyzji czy pojedzie czy nie. Choroba zabrała jej tę możliwość.

Spirala obniżonego poczucia wartości zazwyczaj skręca się z biegiem czasu coraz bardziej, dlatego też warto zareagować na nią wcześniej i pomóc dziecku odzyskać wiarę w siebie.