Samotność a kryzys psychiczny
W artykule przedstawiono problem samotności w kontekście zdrowia psychicznego na podstawie najnowszych badań z zakresu psychiatrii, psychopatologii oraz psychologii.
Spis treści:
Wstęp
Współcześni badacze wskazują, że w przeciągu ostatnich trzech dekad społeczeństwo szeroko pojętego Zachodu uległo wielu zmianom i przekształceniom. Coraz większa ilość badań wskazuje na wzrost ilość osób dotkniętych problemem obiektywnej i subiektywnej izolacji społecznej. Subiektywna izolacja społeczna wynika z braku satysfakcji lub ilości posiadanych relacji społecznych, w przeciwieństwie do obiektywnej izolacji społecznej, która oznacza faktyczne ograniczenie ilości kontaktów i relacji społecznych. Samotność jest związana z subiektywną izolacją społeczną.
Samotność a zaburzenia psychiczne
Ze względu na częstość występowania poczucia samotności wśród pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi, samotność była przez długi czas traktowana jako jeden z objawów depresji, a nie samodzielny problem. Jednakże współczesne badania wskazują, że choć zaburzenia depresyjne i samotność są ze sobą zbieżne, to nie są tożsame.
Poczucie samotności stanowi sygnał mający na celu wzbudzenie poczucia przynależności i nakierowanie jednostki na wyjście z tego stanu. Depresja natomiast zmusza do wycofania się z własnych działań, opuszczenia grupy i zanikania relacji społecznych. Poczucie samotności powinno funkcjonować jako aktywizator działania, w odróżnieniu do depresji powodującej apatię i zahamowanie działań społecznych.
Większość badań dotyczących samotności wśród pacjentów chorych na schizofrenie dotyczyła nie samotności, a obiektywnego wycofania się z relacji społecznych. Obiektywne wycofanie się z relacji społecznych jest jednym z osiowych objawów schizofrenii. Dane epidemiologiczne wskazują, że aż 80% osób dotkniętych schizofrenią odczuwała poczucie samotności w przeciągu ostatniego roku, co stanowi odsetek istotnie wyższy niż ten obserwowany w populacji ogólnej. Z punktu widzenia chorych samotność i izolacja społeczna wskazywane są jako drugie największe źródło trudności w funkcjonowaniu społecznym i powrotu do zdrowia.
Podsumowanie
Samotność i izolacja społeczna stanowią wyzwania dzisiejszej rzeczywistości społecznej. Utrzymywania satysfakcjonujących relacji społecznych jest niezbędnym czynnikiem wpływającym na nasze zdrowie społeczne. Co więcej, coraz większa ilość badaczy wskazuje, że samotność powinna być traktowana jako osobny problem, a nie jako jeden z objawów depresji czy schizofrenii. Wydaje się, że należy kłaść coraz większy nacisk na edukacje pracowników służby zdrowia na temat samotności jak i zwiększenie świadomości społecznej na temat konsekwencji samotności.
Piśmiennictwo
Źródło tekstu:
- Schudy, Anna. Żurek, Karolina. Okruszek, Łukasz. 2022. Samotność a kryzys psychiczny. W Kryzys psychiczny we współczesnym świecie, red. Łukasz Gawęda. Wydawnictwo Naukowe PWN.
