Zaburzenia zachowania u dorosłych

Zaburzenia zachowania mogą być związane z zaburzeniem kontroli impulsów, aktywności seksualnej. Do tej grupy zalicza się również zaburzenia pozorowane. Wśród zaburzeń można wymienić między innymi: patologiczny hazard oraz trichotillomanię.

Reklama

Zaburzenia kontroli impulsów polegają na upośledzeniu kontroli impulsów i popędów, których dotyczy popędowa lub impulsywna aktywność osoby cierpiącej na dane zaburzenie.

Patologiczny hazard cechuje się zogniskowaniem aktywności codziennej na grach hazardowych, potrzebą coraz częstszego grania i podnoszenia stawek. Próby zaprzestania są zazwyczaj nieskuteczne, a sam hazard traktowany jest jako ucieczka od problemów. W przypadku braku możliwości grania obserwuje się objawy odstawienia. Częste są kłamstwa dotyczące hazardu i zaprzeczanie ewentualnemu uzależnieniu oraz bagatelizowanie problemu. Uzależnienie dotyczy praktycznie wyłącznie mężczyzn (95%) a występowanie w ogólnej populacji szacuje się na około 1-3%. Patologiczny hazard należy odróżnić od ryzykownych zachowań w okresie manii oraz innych form hazardu, np. hazardu społecznego, gdzie zazwyczaj dotyczy on grupy znajomych, jest ograniczony w czasie i określone są granice przegranych kwot.

Trichotillomania cechuje się impulsywnym wyrywaniem włosów z postępującą ich utratą. Osoby cierpiące na to zaburzenie odczuwają silne napięcie psychiczne przed wyrwaniem włosów. Po samym akcie wyrwania dominuje uczucie przyjemności i ulgi. Inne zaburzenia zachowania to przede wszystkim zaburzenia eksplozywne, gdzie akty agresji nie są bezpośrednią reakcją oraz nie wynikają z innej choroby psychicznej.

fot. pantherstock

Zaburzenia pozorowane polegają na zgłaszaniu się do opieki medycznej pacjenta z powodu intencjonalnie produkowanego zaburzenia lub indukowanie zaburzenia fizycznego celem zwrócenia uwagi personelu medycznego. Przykładem jest zespół Muchausena, który cechuje się poszukiwaniem pomocy z powodu dolegliwości somatycznej lub psychicznej oraz zespół Muchausena per procura, gdzie opiekę dla dziecka organizuje rodzic. Indukuje on u dziecka objawy mające wskazywać na chorobę. W przypadku zaburzeń pozorowanych nie ma oczekiwania wtórnej korzyści. Mogą one przebiegać z dominującymi objawami somatycznymi lub psychicznymi, bądź w postaci mieszanej.