Choroby psychiczne

O osobach chorych na schizofrenię najczęściej mówi się źle. Eksperci alarmują, że stygmatyzacja osób chorych niesie ogromne szkody w ich leczeniu.

Psychiatrię kojarzy się głównie z rozmowami, które przeprowadzane są pomiędzy lekarzem psychiatrą a jego pacjentem. Z całą pewnością dialog może mieć korzystny wpływ na stan psychiczny chorego, leczenie w psychiatrii jest jednak tak naprawdę bardzo wielokierunkowe – wykorzystanie znajduje bowiem zarówno leczenie farmakologiczne, ale i oddziaływania psychoterapeutyczne czy terapia elektrowstrząsowa.

Dziecko ma zaburzenia wymagające leczenia, np. lęki, nerwicę, depresję czy psychozy? Warto zdawać sobie sprawę, że wiele substancji wykorzystywanych do terapii farmakologicznej tego typu nieprawidłowości może być trochę inaczej przetwarzanych... zależnie od genów dziecka! Jak zatem dobrać bezpieczną i skuteczną terapię, aby jak najlepiej pomóc dziecku?

Zaburzenia schizoafektywne stanowią tak naprawdę połączenie dwóch teoretycznie całkowicie odrębnych problemów, czyli schizofrenii i zaburzeń afektywnych (nastroju). Rozpoznawanie tej jednostki, ze względu właśnie na jej znaczne podobieństwo do innych schorzeń, wcale nie jest łatwe. Po czym więc można stwierdzić, że pacjent cierpi na zaburzenia schizoafektywne i na czym polega ich leczenie?

Guzy mózgu typowo skutkują występowaniem odchyleń neurologicznych, w praktyce jednak schorzenia te mogą prowadzić i do różnorodnych zaburzeń psychicznych – związane z nimi mogą być bowiem zarówno depresja, jak i zmiana osobowości czy nawet epizod psychotyczny. Możliwych zaburzeń psychicznych, towarzyszących guzom mózgu, wyróżnia się jednak zdecydowanie więcej – jakie więc mogą one jeszcze być i kiedy wystąpienie zaburzeń psychicznych powinno szczególnie sugerować, że ich przyczyną może być właśnie guz mózgu?

Dokładne przyczyny większości zaburzeń psychicznych wciąż pozostają niejasne. To właśnie z tego powodu wielu uczonych nadal poszukuje czynników, które mogą odpowiadać za występowanie tego typu jednostek. Ciekawe doniesienia dotyczące patogenezy zaburzeń psychicznych przedstawili ostatnio naukowcy z Uniwersytetu w Würzburgu – przekonują oni, że związek z pewnymi schorzeniami psychiatrycznymi mogą mieć infekcje specyficznymi typami wirusów z rodziny Herpes.

Temat walki o idealne ciało, zgodne ze standardami modelek pozujących do zdjęć na okładkach magazynów, zdominował kolumny lifestylowe, a tym samym dyskusję o odżywianiu i związanych z nim zaburzeniach. Nie wszystkie choroby związane z jedzeniem sprowadzają się do chęci jego wyeliminowania z organizmu, jak w przypadku anoreksji i bulimii. Na drugim biegunie walki o szczupłą sylwetkę znajduje się zaburzenie objadania się – BED (binge eating disorder).

Leczenie zaburzeń psychotycznych typowo kojarzone jest z farmakoterapią. Rzeczywiście leki odgrywają podstawową rolę w terapii psychoz, jednakże nie są one jedynym sposobem na poprawienie stanu chorych – wykorzystywana w leczeniu zaburzeń psychotycznych jest również i psychoterapia. Tak naprawdę możliwości tej metody terapeutycznej stale ulegają zwiększeniu – obecnie obiecujące wydaje się wykorzystanie wirtualnej rzeczywistości jako elementu terapii poznawczo-behawioralnej (CBT).

O tym, że pewne problemy somatyczne mogą zwiększać ryzyko zaburzeń psychicznych mówi się od dawna – nikogo nie dziwi więc to, że np. cukrzyca czy zawał serca zwiększają ryzyko depresji. Tak naprawdę powiązań pomiędzy schorzeniami organicznymi a problemami psychicznymi jest jednak zdecydowanie więcej, niż możemy tylko przypuszczać. Według niedawno przeprowadzonych badań, dotyczących obywateli Tajwanu, istnieje związek pomiędzy chorobami alergicznymi a ryzykiem zaburzeń psychicznych.

Słyszysz diagnozę: zespół Aspergera. W pierwszej chwili pewnie doznajesz szoku, czujesz strach, masz pustkę w głowie. Jednak zaraz pojawia się milion myśli, wątpliwości, pytań. I to niezależnie od tego, czy diagnoza dotyczy ciebie, twojego dziecka, czy też innej bliskiej ci osoby – nagle uświadamiasz sobie, jak wiele musisz się dowiedzieć.

Apotemnofilia to rzadkie i budzące skrajne emocje zaburzenie psychiczne, polegające na występowaniu u pacjenta chęci amputacji własnej kończyny. Mimo upływu wielu lat od powstawania pierwszych opisów tej jednostki, nadal niejasne wciąż są jej przyczyny. Problemem w przypadku apotemnofilii jest to, że tak naprawdę nie wiadomo, co można zaoferować zmagającemu się z nią pacjentowi.

Lekarz psychiatra wszystkimi dostępnymi metodami próbuje stworzyć jak najdokładniejszy obraz pacjenta, który przychodzi do jego gabinetu. Badanie psychiatryczne rozpoczyna od rzetelnie zebranego wywiadu chorobowego – zarówno od samego pacjenta, jak też od jego najbliższego otoczenia. Informacje uzyskane z wywiadu pogłębia poprzez wykonanie badań dodatkowych – obrazowych, laboratoryjnych, testów psychologicznych i innych. Badania laboratoryjne są niezwykle cennym narzędziem diagnostycznym i pozwalają na pewniejsze stawianie kroków w „labiryncie psychiatrycznych diagnoz”.

Zespół Fregoliego należy do zaburzeń urojeniowych, a dokładniej mówiąc – do grupy urojeniowych zaburzeń błędnej identyfikacji. W przebiegu tej jednostki pacjenci mogą uważać, że różni ludzie… stanowią tak naprawdę jedną osobę, która po prostu się przebiera czy w jakikolwiek inny sposób zmienia swój wygląd. Jakie są przyczyny zespołu Fregoliego i jak przebiega leczenie tego zaburzenia – czy możliwe jest przywrócenie pacjentom prawidłowego identyfikowania różnych ludzi?

Zespół smakosza to jednostka dość tajemnicza – dotychczas wystąpiła ona u zaledwie kilkudziesięciu osób. Problem związany jest z pojawianiem się u pacjentów specyficznych preferencji żywieniowych. Choć obecnie ciężko jest stwierdzić, czy zespół smakosza w ogóle jest chorobą, to jednak budzi on zainteresowanie z tego względu, że jego wystąpienie może doprowadzić nawet do całkowitej zmiany życia pacjentów.

Węglowodany – spożywane w nadmiarze – mogą prowadzić do nadwagi, mogą one również sprzyjać chorobom zębów. Możliwe, że nadmiar cukru sprzyja nie tylko schorzeniom organicznym, ale i zaburzeniom psychicznym – badania autorstwa uczonych z Wielkiej Brytanii pokazują, że pomiędzy zaburzeniami nastroju a ilością spożywanych węglowodanów może istnieć pewien związek...

Rodzice borykający się z problemami psychicznymi mogą się nie raz zastanawiać, czy u ich dzieci również wystąpią podobne problemy. Na podstawie obecnie dostępnych badań można wnioskować, że rzeczywiście – potomkowie pacjentów z zaburzeniami psychicznymi sami znajdują się w grupie zwiększonego ryzyka ich wystąpienia. Nie dla każdego schorzenia psychiatrycznego ryzyko to jest takie samo – kiedy więc istnieje największe zagrożenie, że rodzic „przekaże” chorobę psychiczną swojemu dziecku?

Potencjalnych przyczyn zaburzeń psychicznych wyróżnia się wiele – wspomina się wśród nich m.in. o roli genów czy uwarunkowań środowiskowych w ich patogenezie. Źródłem takich problemów, jak omamy, obniżenie nastroju czy jego podwyższenie, mogą być jednak również i... stosowane przez pacjenta leki. Wiele preparatów może doprowadzać do polekowych zaburzeń psychicznych – przykładowo ich przyczyną może być zarówno stosowanie leków na nadciśnienie, jak i działających przeciwzapalnie glikokortykosteroidów.

Stan prepsychotyczny nie zawsze jest łatwy do uchwycenia. Jest to jednak problem istotny, ponieważ uważa się, że im wcześniej podjęte zostanie leczenie zaburzeń psychotycznych, tym lepsze mogą być rokowania doświadczającego ich pacjenta. Świadczyć o rozwoju stanu prepsychotycznego mogą różne, nierzadko niespecyficzne dolegliwości. Jakie problemy powinny więc skłonić pacjenta (lub jego rodzinę) do poszukiwania specjalistycznej pomocy?

Cele, które zostały wyznaczone na Nardowy Program Ochrony Zdrowia Psychicznego w przedziale lat 2011-2015 nie zostały zrealizowane ani przez administracje rządową, ani samorządową. Nie zostały zatem ograniczone zagrożenia związane z zaburzeniami psychicznymi pacjentów i ich bliskich. Dostępność placówek medycznych świadczących opiekę psychiatryczną również się nie poprawiła. Według oceny NIK (Najwyższa Izba Kontrolii) główną z przyczyn było niezaplanowanie środków finansowych przez realizatorów poszczególnych zadań, nieskuteczna była także koordynacja Programu. Podobno Program miał niektóre z celów i zadań zbyt ogólnikowe.

W niejednym filmie natknąć się możemy na sceny, gdzie poddawany terapii elektrowstrząsowej człowiek targany jest drgawkami. Nie dziwi więc, że elektrowstrząsy ogólnie kojarzone są jako metoda drastyczna i taka, której pewnie dziś się nie wykonuje. Rzeczywistość jest jednak inna niż w filmowych kadrach – pacjenci poddawani terapii elektrowstrząsowej są znieczulani, dodatkowo bezpieczeństwo tej metody leczniczej sprawia, że może być ona stosowana nawet... w ciąży.