Schizofrenia

Schizofrenia najczęściej diagnozowana jest w trzeciej i czwartej dekadzie życia. U bardzo małego odsetka chorych - 4 proc. - objawy pojawiają się przed 15. rokiem życia. Niezależnie od wieku nie ma mowy o skutecznej terapii tej choroby bez przyjmowania leków. Dla rodziców to dodatkowy powód niepokoju, zwłaszcza że chodzi o wieloletnią farmakoterapię substancjami powszechnie budzącymi wiele obaw.

Pierwsze objawy schizofrenii pojawiają się zazwyczaj we wczesnej dorosłości, możliwe jest jednak wystąpienie choroby również i u młodszych osób. Schizofrenia u dzieci spotykana jest rzadko, kiedy jednak wystąpi, to zdecydowanie wymaga leczenia. Jakie więc objawy powinny niepokoić rodziców i skłonić ich do odwiedzenia z dzieckiem psychiatry?

Schizofrenia uznawana jest za jedną z najpoważniejszych chorób psychicznych nie bez powodu – nieleczona może w zasadzie uniemożliwiać pacjentowi zwyczajne funkcjonowanie. Właściwe leczenie jest istotne jednak również i z innego powodu – otóż schizofrenia może prowadzić do skrócenia długości życia chorego. Co można zrobić, aby temu zapobiec?

W przebiegu schizofrenii występować mogą dwojakiego rodzaju objawy, które określane bywają jako objawy pozytywne oraz objawy negatywne. Podział ten, wbrew pozorom, nie uwzględnia korzystnych i niekorzystnych dolegliwości – mianem objawów negatywnych nazywa się problemy, takie jak np. spłycenie emocjonalne czy wycofanie z relacji społecznych, czyli aspekty, które pacjent niejako „stracił”. Czym wobec tego są więc objawy pozytywne schizofrenii?

Schorzenia natury psychicznej często obarczone są duża stygmatyzacją, a leczenie skupia się na podejściu łagodzącym objawy lub niwelującym je. Obecna potrzeba zwiększenia kontroli zarówno nad swoim życiem, jak i nad leczeniem oraz usługami z zakresu opieki psychiatrycznej, zapoczątkowała nowy rodzaj podejścia do terapii w dziedzinie psychiatrii – konsumencki model powrotu do zdrowia.

Schizofrenia uznawana jest za jedną z najpoważniejszych chorób psychicznych i rzeczywiście, jednostka ta może znacząco utrudniać choremu zwyczajne funkcjonowanie. Wokół schorzenia narosło jednak wiele różnych, nierzadko krzywdzących dla chorych, mitów – wbrew pozorom pacjent ze schizofrenią jak najbardziej może być aktywny zawodowo, dzieci chorego na schizofrenię nie muszą same zachorować na tę jednostkę, a przy właściwym leczeniu choroby otoczenie pacjenta w ogóle nawet może nie być świadome tego, że ich znajomy cierpi właśnie na schizofrenię.

Możliwych przyczyn schizofrenii wyróżnia się wiele – wspomina się w tym wypadku o roli genów, jak i rozmaitych czynników natury środowiskowej. Wiele mówi się również o potencjalnych skutkach niedoboru witaminy D – zwraca się uwagę na to, że stan ten może niekorzystnie wpływać na kości, ale i na układ sercowo-naczyniowy czy gospodarkę węglowodanową. Okazuje się, że dwa wymienione problemy – czyli schizofrenię i niedobór witaminy D – może łączyć zdecydowanie więcej, niż można by tylko przypuszczać, o czym donoszą badacze z irańskiego Isfahan University of Medical Sciences.

O tym, że prześladowanie ze strony rówieśników w dzieciństwie zwiększa w przyszłości ryzyko m.in. zaburzeń depresyjnych czy lękowych, mówi się już od jakiegoś czasu. Naukowcy z angielskiego University of Warwick rzucają jednak nowe światło na aspekt przemocy wśród nastolatków – według nich może ona sprzyjać również i występowaniu zaburzeń psychotycznych w dorosłości i to zarówno u tych osób, które są nękane przez rówieśników, jak i u tych, którzy sami nękają innych ludzi.

W przypadku zaburzeń psychotycznych, przede wszystkim schizofrenii, niejednokrotnie podkreślane jest to, jak istotne jest jak najszybsze wdrażanie leczenia u chorujących na nich pacjentów. Problemem jest tutaj jednak to, iż nierzadko początek schizofrenii zostaje przeoczony i dużo czasu mija, zanim pacjent w ogóle trafi do lekarza. Z tego powodu specjaliści opracowują kolejne metody wczesnego rozpoznawania schizofrenii, a nawet przewidywania jej wystąpienia – jedna z takowych opierać się może na analizie mowy pacjentów.

O tym, że w rozwoju schizofrenii znaczny udział mogą odgrywać zaburzenia genetyczne, mówi się już od jakiegoś czasu. Wciąż odkrywane są kolejne geny, których mutacje mogą sprzyjać występowaniu tej choroby psychicznej. Jedne z ostatnich doniesień dotyczą odkrycia pewnego szlaku zaburzeń genetycznych, przez które ryzyko wystąpienia schizofrenii może znacząco wzrastać na skutek zaburzeń rozwoju mózgowia, występujących jeszcze przed przyjściem człowieka na świat.

Lekarz stawia diagnozę. Schizofrenia paranoidalna. Na pacjenta pada blady strach. To nieuleczalne, dlaczego ja (a częściej dlaczego to spotkało naszą porządną rodzinę), co robić – takie myśli kłębią się w głowie niczym czarny dym wydobywający się z komina. Zanim lekarz wyjaśni, na czym polega choroba, jak będzie prawdopodobnie przebiegała i jakie są możliwości leczenia, pacjent już maluje własny obraz, który zwykle ma czarne tło, a które nie zawsze jest najodpowiedniejsze. Jak więc zwykle przebiega choroba? Czy można mieć łagodną schizofrenię?

Ćwiczenia fizyczne mogą znacząco pomóc w utrzymaniu długoterminowej kondycji psychicznej ludziom chorującym na schizofrenię, według nowego badania naukowców z University of Manchester. Joseph Firth, łącząc dane z 10 niezależnych badań klinicznych, obejmujących 385 pacjentów chorujących na schizofrenię, zauważył, że około 12 tygodni regularnych ćwiczeń fizycznych (np. aerobiku) może znacząco poprawić funkcjonowanie mózgu tych pacjentów.

Człowiek, tym różni się od świata zwierzęcego, że pragnie dociec przyczyny zjawiska, które obserwuje. Chce je zbadać i ustalić, co doprowadziło do tego, co obserwuje. W niektórych dziedzinach jest to chęć poznania, poszerzenia wiedzy, co samo w sobie jest dla naukowca ekscytujące. W medycynie jednak ustalenie przyczyny danego schorzenia, ma, oprócz wymiaru teoretycznego, znaczenie kolosalne – pomaga zahamować rozwój choroby w jej wczesnym stadium, kiedy jeszcze nie daje objawów.

Centrum Zdrowia Psychicznego Feniks w Katowicach zaprasza do kierowania pacjentów do ogólnopsychiatrycznego oddziału dziennego. 

Artykuł stanowi komentarz do dyskusji jaka rozgorzała na łamach portalu Medscape.com po publikacji krytycznego wobec postępowaniu psychiatriów artykułu w New York Times.

Psychoza (zaburzenie psychotyczne/stan psychotyczny) jest zespołem, zbiorem objawów, które mogą mieć związek z wieloma różnymi zaburzeniami psychicznymi, ale w klasyfikacjach diagnostycznych ICD – 10 czy DSM – IV nie stanowi osobnej jednostki chorobowej. W największym skrócie oznacza urojenia i/lub omamy. Wiąże się z poważną dezorganizacją zachowania, myślenia, postrzegania rzeczywistości i wymaga interwencji psychiatrycznej.

Pacjenci leczeni klozapiną są rzadziej hospitalizowani i są mniej narażeni na stosowanie uzależniających leków psychotropowych.

Dokładnie 158 lat temu urodził się Eugeniusz Bleuler, który w historii zapisał się jako twórca pojęcia schizofrenii.

Schizofrenia to najcięższa choroba psychiczna. Szacuje się, że cierpi na nią 1% populacji.

Schizofrenia zaliczana jest do przewlekłych chorób o bardzo złożonym i zróżnicowanym obrazie. Dotyka ona najczęściej osób dorosłych, prowadzi do nieprawidłowej oceny rzeczywistości, problemów z postrzeganiem siebie oraz innych osób, z wyrażaniem uczuć, emocji i myśli. Pacjent działa w sposób nieprzewidywalny dla otoczenia ale także samego siebie. Początkowo uważano, iż schizofrenia nie dotyka dzieci. Dziś wiemy, iż występuje ona także u dzieci, najczęściej w wieku około 13-go roku życia i jest określana mianem bardzo wczesnej schizofrenii (tzw. schizofrenii dziecięcej). W przypadku dzieci, schizofrenia częściej dotyczy chłopców.