Schizofrenia

Możliwych przyczyn schizofrenii wyróżnia się wiele – wspomina się w tym wypadku o roli genów, jak i rozmaitych czynników natury środowiskowej. Wiele mówi się również o potencjalnych skutkach niedoboru witaminy D – zwraca się uwagę na to, że stan ten może niekorzystnie wpływać na kości, ale i na układ sercowo-naczyniowy czy gospodarkę węglowodanową. Okazuje się, że dwa wymienione problemy – czyli schizofrenię i niedobór witaminy D – może łączyć zdecydowanie więcej, niż można by tylko przypuszczać, o czym donoszą badacze z irańskiego Isfahan University of Medical Sciences.

O tym, że prześladowanie ze strony rówieśników w dzieciństwie zwiększa w przyszłości ryzyko m.in. zaburzeń depresyjnych czy lękowych, mówi się już od jakiegoś czasu. Naukowcy z angielskiego University of Warwick rzucają jednak nowe światło na aspekt przemocy wśród nastolatków – według nich może ona sprzyjać również i występowaniu zaburzeń psychotycznych w dorosłości i to zarówno u tych osób, które są nękane przez rówieśników, jak i u tych, którzy sami nękają innych ludzi.

W przypadku zaburzeń psychotycznych, przede wszystkim schizofrenii, niejednokrotnie podkreślane jest to, jak istotne jest jak najszybsze wdrażanie leczenia u chorujących na nich pacjentów. Problemem jest tutaj jednak to, iż nierzadko początek schizofrenii zostaje przeoczony i dużo czasu mija, zanim pacjent w ogóle trafi do lekarza. Z tego powodu specjaliści opracowują kolejne metody wczesnego rozpoznawania schizofrenii, a nawet przewidywania jej wystąpienia – jedna z takowych opierać się może na analizie mowy pacjentów.

O tym, że w rozwoju schizofrenii znaczny udział mogą odgrywać zaburzenia genetyczne, mówi się już od jakiegoś czasu. Wciąż odkrywane są kolejne geny, których mutacje mogą sprzyjać występowaniu tej choroby psychicznej. Jedne z ostatnich doniesień dotyczą odkrycia pewnego szlaku zaburzeń genetycznych, przez które ryzyko wystąpienia schizofrenii może znacząco wzrastać na skutek zaburzeń rozwoju mózgowia, występujących jeszcze przed przyjściem człowieka na świat.

Lekarz stawia diagnozę. Schizofrenia paranoidalna. Na pacjenta pada blady strach. To nieuleczalne, dlaczego ja (a częściej dlaczego to spotkało naszą porządną rodzinę), co robić – takie myśli kłębią się w głowie niczym czarny dym wydobywający się z komina. Zanim lekarz wyjaśni, na czym polega choroba, jak będzie prawdopodobnie przebiegała i jakie są możliwości leczenia, pacjent już maluje własny obraz, który zwykle ma czarne tło, a które nie zawsze jest najodpowiedniejsze. Jak więc zwykle przebiega choroba? Czy można mieć łagodną schizofrenię?

Ćwiczenia fizyczne mogą znacząco pomóc w utrzymaniu długoterminowej kondycji psychicznej ludziom chorującym na schizofrenię, według nowego badania naukowców z University of Manchester. Joseph Firth, łącząc dane z 10 niezależnych badań klinicznych, obejmujących 385 pacjentów chorujących na schizofrenię, zauważył, że około 12 tygodni regularnych ćwiczeń fizycznych (np. aerobiku) może znacząco poprawić funkcjonowanie mózgu tych pacjentów.

Centrum Zdrowia Psychicznego Feniks w Katowicach zaprasza do kierowania pacjentów do ogólnopsychiatrycznego oddziału dziennego. 

Człowiek, tym różni się od świata zwierzęcego, że pragnie dociec przyczyny zjawiska, które obserwuje. Chce je zbadać i ustalić, co doprowadziło do tego, co obserwuje. W niektórych dziedzinach jest to chęć poznania, poszerzenia wiedzy, co samo w sobie jest dla naukowca ekscytujące. W medycynie jednak ustalenie przyczyny danego schorzenia, ma, oprócz wymiaru teoretycznego, znaczenie kolosalne – pomaga zahamować rozwój choroby w jej wczesnym stadium, kiedy jeszcze nie daje objawów.

Artykuł stanowi komentarz do dyskusji jaka rozgorzała na łamach portalu Medscape.com po publikacji krytycznego wobec postępowaniu psychiatriów artykułu w New York Times.

Psychoza (zaburzenie psychotyczne/stan psychotyczny) jest zespołem, zbiorem objawów, które mogą mieć związek z wieloma różnymi zaburzeniami psychicznymi, ale w klasyfikacjach diagnostycznych ICD – 10 czy DSM – IV nie stanowi osobnej jednostki chorobowej. W największym skrócie oznacza urojenia i/lub omamy. Wiąże się z poważną dezorganizacją zachowania, myślenia, postrzegania rzeczywistości i wymaga interwencji psychiatrycznej.

Pacjenci leczeni klozapiną są rzadziej hospitalizowani i są mniej narażeni na stosowanie uzależniających leków psychotropowych.

Dokładnie 158 lat temu urodził się Eugeniusz Bleuler, który w historii zapisał się jako twórca pojęcia schizofrenii.

Schizofrenia to najcięższa choroba psychiczna. Szacuje się, że cierpi na nią 1% populacji.

Schizofrenia zaliczana jest do przewlekłych chorób o bardzo złożonym i zróżnicowanym obrazie. Dotyka ona najczęściej osób dorosłych, prowadzi do nieprawidłowej oceny rzeczywistości, problemów z postrzeganiem siebie oraz innych osób, z wyrażaniem uczuć, emocji i myśli. Pacjent działa w sposób nieprzewidywalny dla otoczenia ale także samego siebie. Początkowo uważano, iż schizofrenia nie dotyka dzieci. Dziś wiemy, iż występuje ona także u dzieci, najczęściej w wieku około 13-go roku życia i jest określana mianem bardzo wczesnej schizofrenii (tzw. schizofrenii dziecięcej). W przypadku dzieci, schizofrenia częściej dotyczy chłopców.

„Życie ze schizofrenią” to temat przewodni obchodów Dnia Zdrowia Psychicznego 2014.

Zdolności komunikacyjne są podstawą funkcjonowania społecznego. W wielu przypadkach chorobowych, związanych z zaburzeniami psychotycznymi i zaburzeniami nastroju, zdolności te ulegają zaburzeniu. Za wszystko odpowiada nasz mózg oraz postęp choroby.

W dzisiejszych czasach coraz więcej mówi się o chorobach psychicznych. Schizofrenia to choroba psychiczna, która kiedyś traktowana była jak zło od Boga bądź sytuacja obrazująca wstąpienie diabła w człowieka.

Jakość życia ludzi ze schizofrenią, globalnie postrzegana jest przez nich samych gorzej niż w przypadku ludzi zdrowych.

Choroby psychiczne są grupą chorób niezwykle rozpowszechnionych, ograniczając pełnienie ról społecznych oraz wywołując różne reakcje ze strony społeczeństwa. Badania wskazują, iż dzisiejsza cywilizacja nie pozbyła się stereotypów dotyczących tych schorzeń.

Zaburzenia osobowości objawiają się przewlekle trwającym wzorcem patologicznych zachowań i/lub przeżywania.