Schizofrenia

Urojenia i brawurowe zachowania zwiększają ryzyko samobójstwa.

Zaburzona współpraca przysadki i gruczołów zmniejsza sprawność pacjentów z psychozą.

Synowie częściej dziedziczą schizofrenię od matek, córki - od ojców.

Trening komputerowy poprawia sprawność tylko w okresie pierwszych objawów.

IQ nie wpływa na ryzyko samobójstwa pacjenta ze schizofrenią.

W psychozie dochodzi do przypisywania złości neutralnym minom.

Antypsychotyki II generacji zwiększają ryzyko chorób serca.

Wczesne rozpoczęcie leczenia pomaga w uniknięciu nawrotu.

Jaka nazwą zastąpić diagnozę „schizofrenia”. Jedna z kilku osób na świecie które obecnie mają największy wpływ na rozwój psychiatrii, czyli Jim van Os z Maastricht proponuje nazwę „salience syndrome”. Na język polski można to spróbować przetłumaczyć jako „syndrom zaburzonego nadawania znaczeń” (salience to po angielsku wystający element, wypukłość). Van Os idzie jeszcze dalej, proponuje nowy podział zaburzeń psychotycznych z trzema kategoriami diagnostycznymi. Syndrom zaburzonego nadawania znaczeń z ekspresją afektywną, z ekspresją rozwojową i NOS (czyli po polsku BNO potocznie mówiąc: jeszcze nie wiadomo). Czy to się przyjmie? Czy zamiast schizofrenii będziemy rozpoznawać „salience syndrome”? I skąd to się wzięło?

Nikotyna to substancja psychoaktywna o wysokim potencjale uzależniającym zarówno psychiczne, jak i fizycznie. Osoby palące stanowią około 23-35% populacji ogólnej, natomiast wśród chorych na schizofrenię papierosy pali 74-92% osób. Chorzy palą także więcej papierosów dziennie.

Jedną ze współczesnych formuł wzajemnej współpracy lekarz - pacjent jest tak zwane „wspólne podejmowanie decyzji”. Ten rodzaj wzajemnej relacji ma stosunkowo niedługą historię. Rozpoczęto o nim pisać w latach osiemdziesiątych XXw. W tym nurcie relacja lekarza z pacjentem opiera się na zwiększeniu medycznej wiedzy pacjenta oraz większym jego wpływie na podejmowanie decyzji dotyczących leczenia. Zarówno pacjent jak i lekarz dzielą się informacjami oraz spostrzeżeniami na temat możliwości prowadzenia terapii. Decyzje podejmowane są wspólnie w oparciu o uzgodnienie przez obie osoby metody postępowania. Taka relacja lekarza z pacjentem wymaga wiele wysiłku od obu stron, ale też daje nowe możliwości terapeutyczne.

Często zdarza mi się słyszeć od osób leczonych takie zdania „jak odstawię leki to będę zdrowy”, lub „jak biorę leki, to znaczy, że jestem chory”. Do dziś taka opinia wywołuje we mnie zdziwienie, choć teraz rozumiem jej mechanizm lepiej, niż podchodziłem do tego kilka lat temu.Z punktu widzenia lekarza sytuacja jest dokładnie odwrotna niż opinia zwarta w tym zdaniu. Właśnie przeciwnie: jeśli osoba leczona odstawi leki to będzie chora, może nastąpić nawrót choroby, a nie będzie zdrowa. Zdanie to jest więc najzupełniej odwrotne od myślenia o lekach, jakie wydaje się naturalne.

W dzisiejszych czasach bardzo wiele osób poszukuje informacji w Internecie. I nie ma w tym niczego złego. Internet może być szybkim sposobem na uzyskanie wielu cennych informacji. Trzeba jednak pamiętać o tym, że nie wszystkie informacje zamieszczone w Internecie są prawdziwe i wiarygodne. Często dotyczy to zwłaszcza dyskusji na forach internetowych, które zawierają niekiedy informacje całkowicie odbiegające od rzeczywistości.

Leki przeciwpsychotyczne, nazywane również neuroleptykami, są podstawową formą leczenia schizofrenii zarówno w okresie zaostrzenia, jak również w okresie braku objawów tzw. okresie remisji. Stałe przyjmowanie leków przeciwpsychotycznych zapobiega nawrotom choroby. Jest to bardzo ważne, ponieważ zachorowanie na kolejny epizod psychotyczny może znacznie pogorszyć przebieg choroby.

Przyjmując leki stosowane w leczeniu schizofrenii (i wszystkie inne) warto zdawać sobie sprawę z zagadnienia bilansu korzyści - koszty przyjmowania leku.Każdy lek stosowany jest dlatego, że leczy lub przynosi poprawę w jakiejś chorobie. Leki przeciwpsychotyczne leczą objawy psychozy w przebiegu schizofrenii i w dużej mierze zapobiegają jej nawrotom. Leki na nadciśnienie normalizują ciśnienie krwi i zapobiegają jego powikłaniom (jak zawał, wylew). Insulina kontroluje poziom glukozy we krwi i zapobiega powikłaniom cukrzycy. I tak jest w odniesieniu do wielu leków. Zawsze obecny musi być element korzyści, zysku dla pacjenta z przyjmowania leku.

Skuteczne leczenie schizofrenii i wszystkich innych chorób zależy nie tylko od lekarzy. Zależy także od pacjentów. Dlaczego? Ponieważ, jeśli psychiatra dobierze odpowiedni lek i w odpowiedniej dawce, jest to ważny element leczenia, ale nie całe leczenie. Zwłaszcza jeśli pacjent nie przebywa w szpitalu, tylko jest w domu i sam powinien przestrzegać regularnego przyjmowania leków. Druga (po odpowiednim doborze leku) najważniejsza część terapii, to stosowanie się przez pacjenta do zaleceń lekarskich. Psychiatrzy używają tu różnych słów ale najczęściej stosowanym określeniem jest „współpraca pacjenta w leczeniu”.

Jedną ze współczesnych formuł wzajemnej współpracy lekarz - pacjent jest tak zwane „wspólne podejmowanie decyzji”. Ten rodzaj wzajemnej relacji ma stosunkowo niedługą historię. Rozpoczęto o nim pisać w latach osiemdziesiątych XXw. W tym nurcie relacja lekarza z pacjentem opiera się na zwiększeniu medycznej wiedzy pacjenta oraz większym jego wpływie na podejmowanie decyzji dotyczących leczenia. Zarówno pacjent jak i lekarz dzielą się informacjami oraz spostrzeżeniami na temat możliwości prowadzenia terapii. Decyzje podejmowane są wspólnie w oparciu o uzgodnienie przez obie osoby metody postępowania. Taka relacja lekarza z pacjentem wymaga wiele wysiłku od obu stron, ale też daje nowe możliwości terapeutyczne.

Autor artykułu podejmuje próbę obiektywnego spojrzenia na częstotliwość występowania i przyczyny agresywnych zachowań osób chorujących na schizofrenię oraz strategie postępowania wobec tego zjawiska.

Mimo podobieństw w pisowni wymienionych w tytule pojęć oraz faktu, że wszystkie należą do tzw. objawów wytwórczych, różnią się one (od siebie) pewnymi cechami.

Konsekwencje pewnego polimorfizmu w genie NOS1: Wyniki najnowszych badań wskazują na zależność inteligencji i sprawności pamięci chorych na schizofrenię od róznic w sekwencji zasad azotowych w obrębie genu NOS1.