Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

za kilka ni skończe 41 lat, jestem żonaty po raz drugi,doje dzieci z obecna żoną.praca przyzwoita,na pozór wszystko O.K., a tu w głowie myśl,ze juz jestem wypalony,przegrany,skończony,czuję się bezsilny wobec zycia,jego trudności,wobec żądzy pieniadza,praca mnie przytłacza,brakuje mi czsu dla rodziny dla siebie,nie chce mi się żyć,boję się że któregos dnia przetnę tę cienką linię która trzyma mnie jeszcze przy zyciu,boję się, nie wiem co dalej

Kryzys wieku średniego. Polecam wyrwanie się gdzieś tylko z żoną np: wziąść urlop, a dzieci zostawić u dziadków i spędzić gdzieś mile dni Masz dużo życia przed sobą, musisz mieć cel i marzenie to najważniejsze. Znajdz fajne hobby, jakieś które może dać co dużo adrenaliny, może skoki z spadochronu, wycieczki w górach?

łatwo powiedzieć trudniej zrobić (kryzys) tak to sobie tłumaczyłem .ale nie pomaga

kryzys? pewnie tak, ale nie sądzę, że wieku średniego.
Nie chę być zbyt obcesowa, ale myślę, że trzeba spojrzeć trochę głębiej na swoje życie i na siebie.
Zadać sobie podstawowe pytanie : co jest dla mnie najważniejsze w życiu? Jeśli umiesz sobie na to pytanie odpowiedzieć przekonywująco to już dużo, bo to daje poczucie sensu, a człowiekowi do życia jest ono niezbędne jak powietrze. Kryzysy pjawiają się najczęściej gdy tracimy to poczucie sensu, a to może dziać się z wielu przyczyn.
w twoim przypadku mam wrażenie, że dostrzegasz pewną jałowość swojego dotychczasowego życia i potrzebujesz czegoś więcej niż dobry status materialny i zadowolona żona ( z całym szacunkiem, bo to też ważne rzeczy, ale tylko doczesne)
nie wiem czy jesteś wierzący, czy nie, ale myślę, że przyszedł czas na postawienie sobie pytań egzystencjalnych: o sens życia, o to co po druiej stronie, o to po co to wszystko i czy jest Bóg, a jeśli jest to kim On jest?
nie odpowiem ci na te pytania, bo każdy musi sam przebyć swoją dogą w poszukiwaniu tych odpowiedzi, ale mogę ci powiedzieć, że ja też szukałam i znalazłam.
Nie mam w tym żadnej tajemnicy, w dzisiejszym świecie, może to nawet wydać się trywialne i nienowoczesne, ale jestem wierzącą i praktykującą katoliczką, ale... dopiero od trzech lat. być może pomyślisz teraz, że jestem jakś nawiedzona, albo coś w ten deseń i nawet rozumiem takie podejście, bo kiedyś sama tak bym pomyślała.
W moim życiu zadziały się takie rzeczy, że całkowicie zmienił się jego bieg. Były to na początku rzeczy bolesne i trudne, ale skierowały mnie mnie na obecne tory. Dziś moje życie MA SENS i to jest wspaniałe uczucie. To nie znaczy, że jest lekko, czasem bywa bardzo ciężko, bo inaczej nie wchodziłabym na taki portal jak psychiatria.pl, ale towarzyszy mi NADZIEJA.
Jeśli chcesz porozmawiać więcej to mój adres: [email protected]
ps:być może będziesz uważał,że twój powtórny związek jest jakąś przeszkodą w wierze czy praktykowaniu, nic bardzij mylnego, jeśli jesteś ochrzczony, jesteś częścią Kościoła.
Pan szuka swoich zagubionych owieczek.

fajnie tylko jakoś pomocy znikąd....,kości&ampacute;ł, chodzę jak muszę, za dużo w nim polityki, zero tolerancji,zapędzony jestem, czasem miałbym ochotę zwiać na księżyc, mieć wszystko w d....., życie traci sens, trzęsę się cały od środka

Żałuję, że na religię musiałem chodzić i że mnie do niej przymuszono i zwerbowano