Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam problem z dziewczyną, niby ma objawy bulimii, ale zarazem też anoreksji. Zaczęło się od tego, że rozstaliśmy i się ( mniej ważne z jakiego powodu ), ale na drugi dzień napisałem do niej i zaczęliśmy pisać i rozmawiać o tym co wydarzyło się wcześniej. Po tym rozstaniu nie jadła przez 3 dni, potem zmusiłem nią do jedzenie bo przecież ile można niej jeść, udało się przekręcić na dwa posiłki dziennie. A wtedy, że nie jadła to nie dlatego, że chce schudnąć (160cm, 49kg wtedy ), nie jest gruba, tylko, że po prostu nie chce. Ale potem jadła i był jakiś czas spokój. Potem dwie noce pod rząd szła spać o 5/6 nad ranem bo czytała właśnie o tych chorobach. Ja rzuciłem okiem i wszystko, nie interesowało mnie to. Potem w sylwestra byłem z nią, było dobrze, ale jadła Chipsy i piła gazowane, powiedziała potem mi, że to był atak, i na drugi dzień jadła zupkę i inne rzeczy kaloryczne. No i się potem zaczęło, nagle widziała się jako gruba, kilka razy dziennie waga, głodówka, spadło do 45, niżej nie chce, je jeden posiłek dziennie, jogurt tylko, mówiła, że się odchudza ja jej w mawiałem, że nie na tym polega odchudzanie itd. Ona na swoim, potem znów głodówka, wiecznie z głosem na mnie i że nic nie rozumiem, że mam dać wolną rękę, mam się nie wtrącać, potem kazała mi poczytać o tych chorobach, jak się zagłębiłem w temat teraz zrozumiałem wszystko i zupełnie się z nią inaczej pisze. Dużo rzeczy co mi pisała, itd. Praktycznie zgadza się, ale też nie do końca. Np. nie ma ataków, że atakuje lodówkę a potem wymioty, racja, co zje wymiotuje, bo ma wyrzuty sumienia itd. A jak waga pokaże więcej np./ 0.1 kg to już szok i głodówka, powiedziała mi, że chowa jedzenie co jej mama kupuje, aby nic nie było podejrzeń, ostatnio miała atak na makaron, nie mogła powstrzymać się i go zjadła, ale nie zwymiotowała bo było za późno już, ale mówi, że jedzenie w półce jest i nie ma na nie ataków, więc tak można powiedzieć, że były 2 ataki w ciągu dwóch tygodni, ale nie takie, że do syta, tylko coś zjeść nie zwracając na kcal, ale nie dużą ilość, non stop wylicza te kcal. Tyle jej mówię, przemawiam, mówię o skutkach, przyszłościowo każe myśleć itd. Nic do niej nie dociera, do lekarza nie chce iść, już nie mówię, aby rodzicom powiedzieć. Zamknęła się w sobie, chce schudnąć, chce osiągnąć to co chce czyli 40kg,a dziś powiedziała, ze marzy się jej 35kg. Szok ! mówi, że wszystko jest silniejsze, nic nie dociera do niej, dobrze jej z tym, podoba jej się to, cieszy się, że waga spada i głód nawet już jej nie dokucza, a co najgorsze nie chce wcale leczyć tego, już drugi wieczór płaczę przez to ( bo od wczoraj zagłębiłem się w to ), wie, że płacze bo piszę, dziś podczas płaczu bo z rozmowy coś wynikło napisałem, że płaczę bo znów zacząłem nie kontrolowanie płakać, po krótkim czasie zadzwoniła do mnie i powiedziała, że zrobi to, że dla mnie będzie się starać wyleczyć, że chce wyleczyć się, lekarz i rodzice nadal nie wchodzą w grę u niej, nie mogę przemówić jej. Postanowiłem objąć pewien mały plan z nią, aby próbować wyjść z tego, nie oznacza do końca choroby to, ale mi się zdaje, że to mało i to mnie zmusiło do napisania o tym, proszę o pilną pomoc, każda pomoc się liczy.
Ja mam wyrzuty sumienia przez to, że z nią nie pogadałem, tylko zostawiłem, bo wtedy zaczęła głodować, a gdyby nie to, pewnie by nadal jadła tak jak wcześniej i nic by jej nie było, a odchudzenie miała w planach na wiosnę do wakacji, czyli jakieś bieganie pewnie itd. Ale dużo czasu by było na to więc bezpiecznie było można by to rozłożyć, a wcześniej mówiła, ze przez to ma okazje schudnąć. Ze marzą się jej wystające kości itd. Ja teraz czuje się winny w tym wszystkim i nie wiem co mam robić ! Pomocy. Na pewno nie myślę jej zostawiać. Nie jestem taki. Gdyby nie moje postąpienie było by inaczej, nawet by pewnie do tego nie doszło. Ludzie ratujcie mnie ! Jak nie będzie szansy na potajemne próby to już mam zaplanowane co zrobię. Mówię jej o problemach potem z dziećmi itd. Jak to nie będzie wyleczone, ale dostaje odp. Że to wszystko jest silniejsze od niej.
Pisałem trochę w języku co działo się wcześniej, a potem pomieszałem z tym dniem co dziś się dowiedziałem. Przepraszam.
PS: Nie ma problemów w rodzinie.
Po rozstaniu nie jadła 3 dni, potem praktycznie cały miesiąc jadła, nie cały miesiąc i w ten sylwester miała niby ten atak i od tego dnia się zaczęło. Czyli całość można liczyć od 31 grudnia do dziś. A powodem mógł być te 3 dni głodówki, czyli to było od 3 grudnia do 6 grudnia. ( pierwsza głodówka )

Zgadza się, to wygląda na jakiś mieszany stan. Trochę bulimia, trochę anoreksja- z przewagą anoreksji. Cały ten problem mieści się w głowie. Uważam, że konieczna jest pomoc specjalisty. Sami sobie nie poradzicie. Problem jest i będzie. Żeby tylko dziewczyna chciała się leczyć z tego.

Powiedziała, że będzie się leczyć, ale do lekarza nie pójdzie, bo potem jej mama będzie jej wtykać różne rzeczy itd. co lekarz powie. A mamie tzn. rodzicom ona nie powie już wgl. Chce się leczyć tak jak by potajemnie, będzie hamować, nie będzie się zmuszać do wymiotów itd. Jak nie będzie efektów to jak mam nią przekonać, aby powiedziała rodzicom ? Oni pewnie już pomyślą co robić dalej. Na przeróżne sposoby wmawiam jej itd. i nic nie dociera :/

Rodzicom trzeba powiedzieć, że córka ma poważny problem. Dobrzy rodzice powinni pomóc, wspierać, uwierzyć, że to choroba i do specjalisty- ratować dziewczynę. To nie jej wina, że to ją dopadło. Ona naprawdę potrzebuje pomocy i wsparcia ze strony najbliższych.

Chłopie! Wiesz co to szantażemocjonalny? Głodzeniem- robieniem sobie kszywdy, groźbą że to zrobi -zatrzymała cię... Coś z tym zrób. Ma zabużoną osobowość. Autodestruktywną i manipuluje. Moim zdaniem anoreksja to też chęć zapanowania nad jakąś swerą w życiu. Kontrola. To się dla niej liczy. Tylko psychiatra pomoże. Grupa wsparcia da ci rozwiązanie ALE NIE DAJ SIE WCIĄGNĄĆ W SZANTAŻ EMOCJONALNY!!! To ona winna jest temu co się dzieje. Powiadom osoby najbliższe jaj o problemie. ZRZUĆ Z SIEBIE CIĘŻAR ODPOWIEDZIALNOŚCI ZA NIE SWOJE CZYNY! Niech inni też się w to zaangażują. I nie kłam nie rób nadziei. Ona postępuje HISTERYCZNIE- chce byś pogrążył się w jej smutku i żali- czytanie o jej cprzypadłości. Chce w pewien sposób byś też cierpiał... Serio. To toksyczny układ z wampirem emocjonalnym. Co robić by nie zaszkodzić? Bądź szczery, nie rób złudnych nadziei na wspólną przyszłość zaoferuj wsparcie, ale na swoich warunkach. Np. jak zacznie jeść to będziesz "współpracował" z nią na razie za głodzenie dostała nagrodę- twoje zainteresowanie...

Witam.
Jestem dziennikarzem. Szukam par z podobnymi problemami. Chodzi o problemy z anoreksją, nadmiernym odchudzaniem się, czy utratą wagi. Osoby zainteresowane proszę o kontakt: [email protected]