Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Zdrowotne efekty systemetecznej aktywności ruchowej























Dzięki systematycznemu wysiłkowi fizycznemu poprawie ulega wydolność i sprawność organizmu:



wzmacnia się serce, polepsza sprawność przepływu krwi w naczyniach krwionośnych w całym organizmie – we wszystkich narządach i kończynach (np. w nogach);

zwiększa się szansa na normalizację ciśnienia tętniczego krwi w ciągu doby (nie oznacza to jednak, że wysiłek fizyczny może zastąpić leki obniżające ciśnienie tętnicze);

zmniejsza się stężenie "złego" cholesterolu (LDL-cholesterolu i triglicerydów), natomiast zwiększa się stężenie "dobrego cholesterolu" (HDL-cholesterolu);

zmniejsza się ryzyko gęstnienia i wykrzepiania krwi w naczyniach krwionośnych;

zwiększa się siła mięśni, zręczność i sprawność ruchowa;

podwyższa się odporność organizmu na zakażenia;

poprawia się jakość kości i zmniejsza zagrożenie osteoporozą;

poprawia się sprawność układu oddechowego (zwiększają się możliwości wentylacyjne płuc);

zmniejsza się ilość tkanki tłuszczowej w organizmie;

łatwiejsze staje się odchudzanie i utrzymanie należnej masy ciała;

poprawia się wykorzystanie glukozy przez komórki;

poprawia się skuteczność działania insuliny w organizmie;

normalizacji ulega (obniża się) podwyższone stężenie glukozy we krwi;

poprawia się samopoczucie fizyczne i psychiczne.





KORZYŚCI:



1. Aktywność fizyczna sprzyja chudnięciu.

2. Zmniejsz ryzyko nadwagi (profilaktyka).

3. Zmniejszenie poziomu cukru we krwi co u cukrzyków powoduje

łatwiejsze wchłanianie się jego do mięśni, gdzie w czasie wysiłku

zostaje spalony.

4. Zmniejsza poziom cholesterolu i trójglicerydów oraz zwiększa ilość

„dobrego” cholesterolu co hamuje rozwój miażdżycy.

5. Redukuje tłuszcz odkładający się w okolicach brzucha,

najniebezpieczniejszy dla zdrowia.

6. Rozbudowuje mięśnie kolan, pleców co odciąża stawy.

7. Ogranicza utratę substancji kostnej.

8. Zwiększ średnią długość życia.

9. Zwiększa aktywność procesów metabolicznych co pozwala na

spalanie większej ilości kalorii.

10. Zmniejsza aktywność w komórkach mięśni, co zmniejsza

magazynowanie kalorii w postaci tłuszczu.

11. Utrzymuje niższe poziom ciśnienia tętniczego.

12. Poprawia współczynnik obwodu talii do obwodu bioder.

13. Zwiększa zdolność wykorzystywania przez organizm tlenu.

poprawia wygląd i samopoczucie.

14. Skutecznie usuwa napięcia emocjonalne.

15. Lepsze radzenie ze stresem.









Wpływ aktywności fizycznej na organizm

człowieka:





Obecnie uważa się, że brak aktywności

fizycznej to jeden z głównych powodów epidemii

otyłości. W podjęciu regularnych ćwiczeń osobom

otyłym najbardziej przeszkadza:

-brak czasu,

-poczucie zawstydzenia,

-niemożność wykonywania intensywnych ćwiczeń,

-brak satysfakcji z ćwiczeń.

Metoda racjonalnego odchudzania składa się

z dwóch składowych: diety niskoenergetycznej

oraz regularnego wysiłku fizycznego.

Systematyczna aktywność fizyczna, połączenie

ćwiczeń siłowych i aerobowych oraz odpowiednia

dieta prowadzi do korzystnych zmian w składzie

chemicznym ciała w skutek uzyskania ujemnego

bilansu energetycznego jak również powoduje

szereg korzystnych zmian metabolicznych w organizmie. Zbędne kalorie

ulegają dystrybucji nie tylko podczas ćwiczeń ale także po ich

zakończeniu nawet podczas snu.

Przy stosowaniu tylko leczenia dietetycznego dochodzi do redukcji tkanki

tłuszczowej oraz beztłuszczowej masy ciała, a to ostatnie jest jedna z

przyczyn zwalniania spoczynkowej przemiany materii w trakcie

odchudzania oraz do obniżenia wskaźników metabolicznych w okresie

odpoczynku.

Z myślą o wszystkich osobach mających problem z nadmierną

masą ciała specjaliści z zakresu dietetyki i żywienia oraz przy współpracy

z trenerami fitnessu opracowują coraz lepsze metody pozbycia się

zbędnych kilogramów nie powodując jednocześnie jakiegokolwiek

negatywnego wpływu na zdrowie człowieka. Okazuje się, że najlepsze

efekty w procesie odchudzania odnosi aktywność fizyczna i odpowiednia

dieta.

Powinniśmy ćwiczyć, ażeby wprawić w szybszy ruch krew i limfę,

stymulować krążenie krwi w mózgu co powoduje szybsze i łatwiejsze

przesuwanie się składników odżywczych przez narządy wewnętrzne.

Szybciej krążąca w organizmie limfa umożliwia eliminowanie bakterii, ciał

obcych i zbytecznych produktów przemiany materii. Krew i limfa usuwają

związki uwolnione w trakcie katabolizmu kwasów tłuszczowych, co

przyspiesza odchudzanie. Ćwiczenia fizyczne poprawiają ukrwienie i

prace mózgu. Jest to bardzo istotne ponieważ niedostatecznie ukrwiony

mózg przestaje prawidłowo funkcjonować a co za tym idzie zostaje

zaburzona praca serca, płuc, wątroby a także nie ma już kontroli nad

masa ciała.

Ćwiczenia fizyczne wzmacniają mięśnie serca. Każde pół kilograma

tłuszczu to wiele kilogramów przepływających przezeń naczyń

krwionośnych i włośniczek, to z kolei stanowi dodatkowe obciążenie dla

serca. Wzmocnienie serca w części rekompensuje owo brzemię otyłości i

umożliwia energiczniejszą dystrybucję kalorii.

Aerobiczny aspekt ćwiczeń polega na lepszym utlenianiu krwi w

płucach i szybszym wydychaniu dwutlenku węgla. Tlen jest niezbędnym

do rozkładu tłuszczów i lipidów w procesie wyzwalania energii.

Pocenie się podczas intensywnych zajęć ruchowych przetyka pory i

umożliwia usuwanie kwasów i toksycznych odpadów nagromadzonych

pod naskórkiem. Skóra jest również narządem wydalniczym,

odpowiedzialnym za oczyszczanie organizmu ze szkodliwych odpadów.

Toksyny w tkance tłuszczowej spowalniają metabolizm, a tym samym

spowalniają tempo spalania tłuszczu.

Aktywność fizyczna powoduje wzrost zużycia tlenu i wydatek

energetyczny spoczynkowy, co zapobiega przybieranie na wadze.

Mięśnie w przeciwieństwie do tkanki tłuszczowej zużywają dużo tlenu i są

aktywne metabolicznie, a poprzez wysoki metabolizm niszczą tkankę

tłuszczową. Osoby z nadwagą, które uprawiają ćwiczenia fizyczne

zmieniają tkankę tłuszczową na mięśniową, która rozwijając się

wykorzystuje białko tkanki tłuszczowej jako budulec, zaś nagromadzony

tłuszcz zużywa do celów energetycznych. Tak więc nawet przy

niezmienionej wadze ciała, osoba uprawiająca ćwiczenia staje się „mniej

otyła” jej masa tłuszczowa zamienia się w mięśniową.

Warto nadmienić, że aktywność fizyczna poprawia samopoczucie

osób otyłych, osoby te lepiej wyglądają, więc mają wyższą samoocenę

jak również ma działanie antydepresyjne i antystresowe. To lepsze

samopoczucie spowodowane jest wydzielaniem większej ilości betaednorfin

i noradrenaliny noradrenalinyfizycznej nie dochodzi do

powstawania efektu yo-yo.

W badaniach długoterminowych i przekrojowych naukowcy

stwierdzili, że masa ciała jest odwrotnie proporcjonalna do aktywności

fizycznej. Ćwiczenia fizyczne nie zapewniają natychmiastowej redukcji

masy ciała, ale stanowią najpewniejszą gwarancję utrzymania pożądanej

masy ciała w dłuższym czasie.



Znaczenie wysiłku fizycznego dla zdrowia

Regularny wysiłek fizyczny;



-hamuje apetyt,

-oczyszcza beztłuszczową masę ciała,

-sprzyja utracie tłuszczu wisceralnego,

-zapobiega zmniejszaniu spoczynkowej przemiany materii,

-sprzyja cofaniu się hiperinsulinemii,

-obniża podwyższone stężenie glukozy, LDL-cholesterolu, a także

skurczowe i rozkurczowe ciśnienie krwi.



Dlaczego aktywność ruchowa pomaga w utrzymaniu rezultatów

odchudzania?



-zwiększa wydatek energetyczny,

-sprzyja zmniejszeniu apetytu,

-nasila spoczynkową przemianę materii,

-nasila termogenezę poposiłkową,

-sprzyja wzrostowi beztłuszczowej masy ciała,

hamuje odkładanie tłuszczu wisceralnego,

-poprawia samopoczucie

Jaką rolę odgrywa aktywność fizyczna w zwalczaniu nadwagi?

Niektórzy specjaliści uważają, że samo zażywanie ruchu nie pomoże

stracić zbędnych kilogramów, inni zaś mają odmienne zadanie.

Opierając się na naukowych opiniach, warto przyjrzeć się bliżej

zależności pomiędzy sportem a nadwagą.

Jeśli chcemy schudnąć mamy do wyboru dwie możliwości. Możemy

jeść mniej i ruszać się tyle samo co zwykle, albo możemy zwiększyć

aktywność fizyczną i nie zmieniać dotychczasowego sposobu odżywiania.

W obu przypadkach, aby zaspokoić zapotrzebowanie na energię,

organizm zużywa tłuszcz i waga spada.

Każdy z nas chciałby wiedzieć ile spala podczas wykonywania

poszczególnych czynności. Tak naprawdę nie jest to proste. Ludzie o

mocnej budowie ciała spalają więcej niż osoby szczupłe, ponieważ mają

więcej kilogramów, które trzeba zmobilizować do działania. Jak widać

żeby wyliczyć takie zależności musimy zadowolić się tylko pewnymi

względnymi wielkościami.

Marsz jest najbardziej rozpowszechnionym rodzajem aktywności

fizycznej. Zdarza się również tak, że dla osób prowadzących siedzący

tryb życia to jedyna aktywność fizyczna. Niezależnie od szybkości

maszerowania pokonując od 3 do 5 kilometrów na godzinę – bez

nadmiernego wysiłku zużywamy jednakową ilość energii dla danej

odległości. Jeśli maszerujemy szybciej dochodzi do większego zużycia

energetycznego.

Badania przeprowadzone podczas igrzysk olimpijskich dowiodły, że

więcej spalają chodziarze aniżeli lekkoatleci. Wniosek z tego taki, że

lepiej chodzić szybciej dynamicznie poruszając biodrami, niż biegać

truchtem.

Na nierównym terenie tj. lasy, plaża, pola itp. spalamy dzięki marszowi

od 50 do 100 procent kalorii więcej w porównaniu do marszu po

miejskim asfalcie. Kolejną ważną zależnością w ilości spalanych kalorii

jest przebyta odległość a nie szybkość biegu. Przykładowo przebiegnięcie

dwudziestu kilometrów w ciągu godziny czy pięciu godzin to w dalszym

ciągu ten same dwadzieścia kilometrów ( to około 1600 kalorii dla

mężczyzny ważącego 80 kilogramów). Każdy z nas powinien wybrać

sobie odpowiednią dla siebie długość biegu w taki sposób aby była dla

nas ekonomiczna a co za tym idzie przyjemna. Jeżeli chcemy spalić

dodatkowo 15% kalorii musimy wydłużyć swoją trasę.

Osobą otyłym ze względu na dużą masę ciała powodującą

obciążenia na stawy często proponuje się pływanie. Podczas pływania

zużywamy energię nie tylko przemieszczając się do przodu ale również

zużywamy energię na pokonanie oporu wody. Na tym samym dystansie

spalamy czterokrotnie więcej kalorii pływając niż biegając. Należy

pamiętać, że nie zawsze podczas pływania spalamy jednakową ilość

kalorii. Zależne jest to od stylu jakim pływamy oraz od temperatury

wody. Jeżeli woda ma temperaturę poniżej 25 stopni Celcjusza utrata

energetyczna organizmu jest większa ponieważ nasz organizm

dodatkowo musi utrzymać temperaturę ciała w granicach 37 stopni.

Tłuszcz to jednocześnie deska ratunkowa znaczy to, że jesteśmy lżejsi niż

woda to poprawia pływalność, a izolacja termiczna zmniejsza utratę

ciepła przez skórę. Wynika z tego, że osoby otyłe spalają mniej kalorii niż

osoby szczupłe. Pomimo tego pływanie jest zalecane osobą otyłym gdyż

pływając waga nie przeszkadza w porównaniu do biegów terenowych.

Inne sporty ułatwiające duże zużywanie energii to bieganie

narciarskie, jazda na rowerze i wioślarstwo.

Aktywność fizyczna nie jest synonimem sportu. Można spalać

kalorie nie wkładając spodenek gimnastycznych. Mam tu na myśli

aktywność zawodową: górnik w kopalni węgla, pracownik na budowie

spala dwukrotnie więcej kalorii niż osoby pracujące przy komputerze.

Musimy jednak zwrócić uwagę na fakt iż wiele prac fizycznych jest zbyt

intensywna, albo z kolei mało intensywna lub zbyt krótkotrwała aby

przyczynić się do zmian metabolicznych pożądanych w procesie

odchudzania. Zmiany te to głównie zwiększenie tempa podstawowej

przemiany materii, wzrost poziomu enzymów „konsumujących” kalorie w

mięśniach, zwiększone spalanie tkanki tłuszczowej i odbudowa lub nawet

tworzenie nowej tkanki mięśniowej. Praca fizyczna angażuje z reguły

tylko pewną grupę mięśniową. Dlatego praca fizyczna nie może zastąpić

aktywności fizycznej, ponieważ nie prowadzi do odpowiednich zmian

metabolicznych w organizmie. Stanowi natomiast znakomity dodatek do

ćwiczeń, uzupełniających wydatek energii i w ten sposób przyczynia się

również do utraty tkanki tłuszczowej. Warto również wspomnieć o

codziennych czynnościach takich jak sprzątanie, wchodzenie po

schodach, spacerowanie z psem również zwiększa zużycie energii.

Codzienne powtarzanie tych czynności powoduje spalanie całkiem dużej

ilości kalorii.

Nie każdy może pozwolić sobie na 30min codziennego treningu

zdrowotnego.

Tradycyjny program ćwiczeń dla osoby otyłej powinien uwzględniać nie

tylko konieczność poprawy wydolności układu krążenia i oddechowego,

lecz obejmować również ćwiczenia siłowe i poprawienie giętkości oraz

aktywny styl życia.

Dlatego powstał pomysł, aby wdrożyć do codziennych obowiązków

jak największą ilość aktywności fizycznej. Przykładem może być:



· prace w ogrodzie, grabienie liści, koszenie trawy,

· chodzenie po schodach zamiast korzystania z windy, unikanie

ruchomych chodników,

· spacery podczas przerwy na obiad,

· ograniczenie używania urządzeń ułatwiających życie np. pilot do

telewizora,

· zabawa z dziećmi,

· pozostawienie samochodu w najdalszym kącie parkingu, przejście

odległości pieszo,

· wyjście do pracy później i podbiegnięcie do autobusu itp.



Tego typu aktywność fizyczna może zaaklimatyzować osoby otyłe do

regularnych ćwiczeń fizycznych a poza tym uczą ich nawyków spędzania

czynnie wolnego czasu oraz ta na pozór niewielka aktywność ruchowa

poprawia wszystkie parametry organizmu.

Badania dowodzą, że osoby stosujące dietę i aktywny tryb życia

kontrolują masę ciała lepiej niż te, które oprócz diety stosowały

ćwiczenia aerobowe. Wynik ten dowodzi, że osoby z pierwszej grupy

nabyły pewien stereotyp zachowań, który utrzymał się na dłuższy okres

czasu. Poza tym dla osoby otyłej łatwiej stosować się do modelu

aktywności w codziennym życiu niż stosować się to przestrzegania

rygorystycznych zasad treningowych.

Na rysunkach przedstawiono przykłady aktywności fizycznej podczas

typowych prac domowych jakimi jest chociażby mycie okien.

Wszystko super tylko co zrobic jak sie bierze wysokie dawki leków juz kilka lat typu depakine chrono 1800 na dobe i ketrel 500 na dobe? Jaka optymalna diete ułozyc i jaki trening zeby schudnac 15-20 kg?

Prawidłowe odchudzanie to sztuka 0

Skomentuj





Nieprzebrana ilość warzyw, owoców, produktów zbożowych, mięs i wiele tysięcy różnorodnych produktów spożywczych to bogate źródła energii. W naszym jadłospisie dominuje jednakże żywność przetworzona i wysokokaloryczna. Gwałtowny wzrost spożycia cukru i "szybkich" węglowodanów zdecydowanie zmienił nasze życie.



Obecnie, w dobie rozwoju cywilizacyjnego, odżywiamy się nieregularnie, często w pośpiechu spożywając fast-foody, a w wolnej chwili podjadając przekąski, takie jak chipsy, paluszki, batoniki czy też orzeszki solone.



Podejmując decyzję o odchudzaniu przeważnie myślimy tylko o poprawieniu swojego wyglądu i sylwetki. Najnowsze badania dowodzą, że kontrola wagi jest daleko bardziej skomplikowanym zagadnieniem i nie ogranicza się jedynie do liczenia ilości spożywanych kalorii. Na prawidłową masę ciała ma wpływ również nasze zdrowie i kondycja fizyczna.



Czym jest otyłość

Otyłość jest przewlekłą chorobą spowodowaną nadmierną podażą energii zawartej w pokarmach w stosunku do zapotrzebowania organizmu, skutkiem czego jest magazynowanie jej nadmiaru w postaci tkanki tłuszczowej.

Otyłości towarzyszą liczne powikłania ze strony układu sercowo-naczyniowego i innych narządów.

Im wyższy Wskaźnik Masy Ciała - BMI (Body Mass Index wyrażony wzorem masa ciała [kg] / wysokość² [m]) tym większa zapadalność na różne schorzenia: nadciśnienie tętnicze, choroba niedokrwienna serca, hiperlipidemia, cukrzyca typu 2, zespół zaburzeń oddychania w czasie snu, niektóre nowotwory złośliwe (rak jelita grubego, rak piersi, rak trzonu macicy)[1].

Obliczając BMI możemy określić ilość tkanki tłuszczowej w organizmie. Liczne badania epidemiologiczne wykazały, że BMI dobrze koreluje z masą tej tkanki.

Osoby o BMI przekraczającym 25 kg/m2 mają nadwagę, przy BMI od 30 kg/m2 mówimy o otyłości.



Przyczyny otyłości

Otyłość została uznana przez WHO za chorobę cywilizacyjną XXI wieku. Złe nawyki żywieniowe, ciągły pośpiech i brak ruchu sprawiają, że coraz bardziej przybieramy na wadze. Wśród przyczyn otyłości wymienić możemy czynniki: dziedziczne, fizjologiczne, psychologiczne oraz styl życia.

Według danych Komisji Europejskiej na nadwagę lub otyłość cierpi w Unii około 50 proc. dorosłych. W Polsce otyłych jest co najmniej 10 proc. mężczyzn i 12 proc. kobiet. W ostatnich latach problem ten coraz częściej zaczyna dotyczyć także dzieci. Szacuje się, że ponad 21 mln dzieci w UE ma nadwagę i liczba ta co roku rośnie o kolejne 400 tys. [2]

Otyłość jest skutkiem przede wszystkim spożywania nadmiaru tłuszczu, węglowodanów prostych oraz zbyt małej aktywności fizycznej i siedzącego trybu życia. Alkohol spożywany w nadmiernych ilościach prowadzi do zwiększonego dostarczania energii ("puste" kalorie). Palenie papierosów obniża apetyt. Nie jest to jednak metoda pozwalająca utrzymać prawidłową masę ciała i zachować zdrowie, gdyż palenie i otyłość są pierwszymi możliwymi do uniknięcia przyczynami zgonów związanych z chorobami sercowo-naczyniowymi.



Nadwaga nie tylko zależy od tego ile jemy, ale przede wszystkim co jemy

Jedną z najważniejszych przyczyn nadwagi i otyłości jest nieodpowiednio skomponowana dieta, zawierająca produkty bogate w skrobię, takie jak białe pieczywo, makaron, ziemniaki czy ryż, posiadające wysoki indeks glikemiczny. Za trawienie skrobi odpowiedzialny jest enzym alfa-amylaza, który rozkłada ją do cząsteczek glukozy, które następnie są wchłaniane do krwi. Nasz organizm wykorzystuje jednak tylko część glukozy, resztę natomiast odkłada w postaci tłuszczu, co prowadzi do nadwagi, otyłości i innych zaburzeń metabolicznych.

Zdolność do spalania tłuszczu zależy od rodzaju przyjmowanego pokarmu, od zawartości witamin i składników mineralnych. Brak któregoś z nich powoduje wyzwolenie mniejszej ilości energii, a przez to większe skłonności do odkładania tłuszczu. Składniki, które dodają nam energii i powodują transport glukozy z krwi do komórek to: witaminy B6, PP (niacyna), chrom i cynk, natomiast powstanie energii z glukozy pochodzi od: witamin B1, B2, PP, B5, C, żelaza i koenzymu Q. Bardzo ważną rzeczą jest ograniczenie cukru, tym bardziej że jest on obecny w prawie każdym gotowym produkcie np. w keczupie, sosach, majonezie, grzybkach i ogórkach marynowanych.



Twoja waga nie mówi całej prawdy o Tobie!

Prawdę mówiąc, czasami przywiązujemy zbyt wiele znaczenia do naszej wagi. Najważniejsza jest ilość tłuszczu w naszym organizmie i jego redukcja. Spadek ogólnej wagi o jeden kilogram to niewielki powód do radości. Natomiast, redukcja zbędnego kilograma tłuszczu przełoży się na mniejszy rozmiar sukienki czy przesunięcie guzika w bluzce. Przyczyna jest prosta, pół kilograma tłuszczu zajmuje czterokrotnie więcej miejsca niż kilogram mięśni.



Spożywaj potrawy o niskim indeksie glikemicznym

Jak twierdzi dietetyk Joanna Nowicka - Liczenie kalorii nie wystarczy, aby nasze ciało skutecznie pozbywało się nagromadzonego tłuszczu. Okazuje się bowiem, że niektóre potrawy stymulują magazynowanie energii w komórkach tłuszczowych, a inne ułatwiają spalanie nadmiaru kalorii. To jak potrawa wpływa na nasze odchudzanie, zależy od jej indeksu glikemicznego.

Indeks glikemiczny służy do klasyfikacji produktów żywnościowych na podstawie ich wpływu na poziom glukozy we krwi w 2-3 godziny po ich spożyciu (glikemia poposiłkowa). Oblicza się go po podaniu porcji produktu zawierającego 50 g węglowodanów przyswajalnych. Na przykład indeks glikemiczny wynoszący 70 oznacza, że po spożyciu 50 gramów danego produktu poziom glukozy wzrośnie o 70 procent, tak jak po spożyciu 50 gramów czystej glukozy.

W leczeniu otyłości zaleca się stosowanie produktów o niskim indeksie glikemicznym (np. Fosanic) dlatego, że nie powodują one wahań stężenia glukozy we krwi.

Obwód talii stanowi także cenny wskaźnik stanu zdrowia. Badania przeprowadzone w ostatnich latach na grupie kilkunastu tysięcy dorosłych osób wykazały, że nadciśnienie tętnicze, zaburzenia oddychania, wysokie stężenie cholesterolu i cukrzyca występują częściej u mężczyzn z obwodem talii powyżej 102 cm i u kobiet z obwodem talii powyżej 88 cm, w porównaniu do grupy osób szczupłych. Mężczyźni z obwodem talii powyżej 102 cm są 4,5 razy bardziej narażeni na występowanie cukrzycy insulinozależnej niż mężczyźni z obwodem talii poniżej 94 cm. Podobnie kobiety z obwodem talii powyżej 88 cm są 3,8 razy bardziej narażone na wystąpienie cukrzycy typu 2 niż kobiety z obwodem poniżej 80 cm. [1]

Aby obniżyć indeks glikemiczny spożywanych potraw, należy przede wszystkim unikać ich rozgotowywania. Makarony al dente i surowe warzywa mają niższy indeks glikemiczny niż warzywa gotowane.



Warto pomyśleć o fasolaminie

Trzustka wydziela do przewodu pokarmowego enzym alfa-amylazę, który powoduje trawienie i rozkład węglowodanów złożonych (np. skrobi) do cukrów prostych (głównie glukozy), a następnie ich wchłanianie do krwiobiegu. Fasolamina, którą posiada Fosanic, to inhibitor enzymu alfa-amylazy trzustkowej, który spowalnia rozkład węglowodanów złożonych, a przez to: wpływa na obniżenie poposiłkowej wartości glukozy we krwi wtórnie zmniejsza poposiłkowe wydzielanie insuliny obniża indeks glikemiczny potraw, pomagając w utrzymaniu prawidłowej masy ciała.



Fasolamina spowalnia proces trawienia skrobi, dzięki czemu poprawia tolerancję glukozy

u osób z zaburzeniem metabolizmu węglowodanów. Spowolnione przez fasolaminę trawienie skrobi następuje ostatecznie w dalszych odcinkach jelit i w ten sposób niestrawiona skrobia nie przechodzi do jelita grubego, co zapobiega niepożądanym działaniom np. biegunkom i wzdęciom.



Fasolamina - rewelacja na odchudzanie

Fasolamina to naturalna substancja pochodzenia roślinnego otrzymana z Phaseolus vulgaris, która ułatwia skuteczne odchudzanie w racjonalny sposób, a także obniża kaloryczność posiłków i ogranicza wchłanianie cukrów. Pomoc w utrzymaniu prawidłowej sylwetki zapewni preparat Fosanic®, jedyny na polskim rynku wysoce oczyszczony preparat fasolaminy skutecznie i bezpiecznie spowalniający trawienie skrobi.

Fosanic® zmniejsza ryzyko nadmiernego wzrostu stężenia glukozy we krwi, obniżając tym samym indeks glikemiczny spożywanych potraw wysokoskrobiowych. W wyniku działania preparatu nasz organizm otrzymuje mniejsze ilości glukozy, dlatego znacznie mniej węglowodanów odkłada się w postaci tłuszczu.

Fasolamina, przedłużając przebywanie w przewodzie pokarmowym zapasów skrobi, ogranicza także nasz apetyt. Dłuższe uczucie sytości sprawia, że rzadziej sięgamy po niewielkie, ale tuczące przekąski, co sprzyja korzystnym zmianom naszych nawyków żywieniowych i obniżaniu masy ciała. Zmiana nieprawidłowych przyzwyczajeń pozwala też uniknąć efektu jo-jo, czyli gwałtownego przybierania na wadze po zakończeniu odchudzania, które zwykle występuje w przypadku stosowania „diety-cud.”



Fasolamina stanowi poważną i racjonalną odpowiedź na problemy związane z otyłością.

1 kapsułka Fosanic®, na krótko przed spożyciem głównych posiłków, pozwoli łagodnie, ale skutecznie pozbyć się zbędnych kilogramów, a następnie utrzymać prawidłową masę ciała. Ponadto odpowiednia dieta i aktywność fizyczna w znaczącym stopniu wpłynie dodatkowo na nasze zdrowie i kondycję.

1 kapsułka preparatu Fosanic® zawiera 40 mg inhibitora, co odpowiada 2500 FIP (jednostki aktywności inhibitora alfa-amylazy). Zawartość inhibitora alfa-amylazy w innych preparatach dostępnych na rynku waha się od 100 do 800 FIP. Co ważne, jest to bezpieczny suplement diety, nie wpływający negatywnie na nasz organizm, co często występuje chociażby przy odchudzających herbatkach ziołowych (np. przeczyszczanie, niszczenie kosmków w jelitach).



Podejdź poważnie do odchudzania

Szczuplejsza sylwetka jest także zdrowsza i piękniejsza. Ale tylko wtedy, jeśli do diety podchodzi się z rozwagą.

"Diety cud" obiecujące szybkie odchudzanie nigdy nie przynoszą długotrwałych efektów. Co prawda, początki bywają ekscytujące, zrzucamy kilogramy w szybkim tempie, ogarnia nas euforia lecz co dalej...? Często efekt jo-jo bywa dowodem próby szybkiego amatorskiego odchudzania. Nieprawidłowe odchudzanie w efekcie grozi wzrostem a nie spadkiem wagi. Co więcej, prowadzi do problemów zdrowotnych i coraz bardziej utrudnia zlikwidowanie nadmiernych kilogramów i wyszczuplanie sylwetki.

Odpowiednia dawka fasolaminy w preparacie takim jak Fosanic® to właściwy kierunek dla poważnego odchudzania.

Odchudzanie - trzy kroki każdego dnia 2

Skomentuj





La Karnita Slim, to nowy program dla bioaktywnych. Dbaj o dietę szanując rytm dnia i potrzeby własnego organizmu. Dzięki temu lepiej zniesiesz odchudzanie, zmniejszając równocześnie ryzyko efektu jo-jo.



Jak to działa? Na program La Karnita Slim składają się trzy rodzaje tabletek ziołowych, oraz herbatka wspomagająca odchudzanie, o smaku grejpfruta. Pijemy ją trzy razy dziennie: rano, w południe i wieczorem, łykając za każdym razem odpowiednią dla danej pory dnia pastylkę. Czerwoną - tuż po śniadaniu. Zawarte w niej substancje, takie jak guarana i ekstrakt żeń-szenia dodadzą Ci energii, wzmocnią witalność oraz poprawią sprawność fizyczną i umysłową. L-tauryna wspomoże trawienie tłuszczu i przyspieszy wchłanianie witamin. Zieloną tabletkę - zaraz po obiedzie. Zawarta w niej L-karnityna skutecznie przyspieszy proces spalania tłuszczu. Chrom ułatwi trawienie białek, a także zmniejszy zapotrzebowanie na cukier, co pomoże powstrzymać podjadanie słodyczy. Żółtą tabletkę zażyj po kolacji. Dzięki zawartości ekstraktów z pomarańczy, substancji

goryczkowych i flawonoidów, ułatwi przyswajanie potrzebnych składników pokarmowych. Działając w nocy wspomoże i przyspieszy trawienie.



La Karnita Slim została opracowana jako suplement bioaktywnej diety odchudzającej. Powlekane, łatwe do połknięcia tabletki z naturalnych, ziołowych składników dostępne są bez recepty, a ich zażywanie nie wymaga dodatkowych konsultacji lekarskich. Fenomen w dziedzinie odchudzania stanowi połączenie działania herbatek odchudzających z działaniem tabletek ziołowych. Nowy sposób na zrzucenie kliku niepotrzebnych kilogramów, jest jednocześnie łagodny - nie powoduje sensacji żołądkowych. Dzięki swojemu dopasowaniu do naturalnego rytmu dnia, nie zaburza harmonii funkcjonowania organizmu. W efekcie - nie powoduje efektu jo-jo.



La Karnita Slim to kompletny, 7-dniowy program odchudzający. Optymalne rezultaty odchudzania z wykorzystaniem La Karnita Slim, osiągniemy dbając o bioharmonię całego organizmu. Oznacza to przede wszystkim regularne posiłki i regularny sen, a także odrobinę relaksu, jak i ruchu - na przykład na świeżym powietrzu. Po 6 dniach zażywania tabletek organizm stabilizuje się, i tego dnia pijemy tylko herbatkę (dlatego jest jej aż 21 sztuk). Kurację można powtórzyć. Po trzech tygodniach, zmień na 7 dni menu, zażywając np. La Karnitę San z beta karotenem - dobrze wpływa na cerę, pozwalając na kontynuowanie diety

odchudzającej.

DLACZEGO NIE MOGĄ SCHUDNĄĆ



Dlaczego nie mogą schudnąć? When your obese patient can't lose weight? Wprowadzenie "Nie mogę schudnąć" - powtarzają jak refren otyli pacjenci. Nawet, jeżeli chory pragnie stracić zbędne kilogramy i wydaje się postępować zgodnie z zaleceniami swojego doktora, nie następuje oczekiwana utrata wagi. Zdaniem autorów, aby osiągnąć lepsze wyniki leczenia otyłości lekarz powinien współuczestniczyć z pacjentem w kuracji odchudzającej. Leczenie otyłości może być dla lekarza jednym z bardziej satysfakcjonujących albo frustrujących doświadczeń, w zależności od tego, czy choremu uda się stracić nadwagę, czy nie. Wiadomo przecież, że otyłość jest nie tylko czynnikiem ryzyka dla takich schorzeń, jak choroba niedokrwienna serca, cukrzyca, nadciśnienie czy hiperlipidemia, ale także utrudnia ich leczenie. Z tego, powodu lekarz powinien zachęcić pacjenta do schudnięcia zalecając wybraną z wielu kurację odchudzającą. W artykule dokonano przeglądu fizjologicznych i behawioralnych przyczyn utrudniających obniżenie ciężaru ciała oraz przedstawiono opis przypadku otyłego chorego, który "nie mógł schudnąć".



Problemy związane z odchudzaniem Nieprawidłowa ocena kaloryczności diety jest jedną z najczęstszych przyczyn uniemożliwiających schudnięcie. Do innych należą: zmniejszona aktywność fizyczna, fizjologiczne skutki diety, choroby towarzyszące, leki oraz nieprzestrzeganie zaleceń dietetycznych. Każdy z tych czynników powinien być brany pod uwagę podczas oceny chorego, który nie może schudnąć.



KALORYCZNOŚĆ DIETY

Ocena kaloryczności diety chorego jest pierwszym niezbędnym krokiem każdej kuracji odchudzającej. Dokonuje tego klinicysta posiadający praktyczne wiadomości o przyzwyczajeniach żywieniowych, co pozwala ustalić nieprawidłowości i zalecić właściwe postępowanie dietetyczne. Jest kilka metod oceny kaloryczności diety. Najczęściej stosowanymi są: odtwarzanie z pamięci lub, zapisywanie co się jadło przez 24 godziny (zapis nazywany jest także pamiętnikiem lub dziennikiem Żywieniowym).W metodzie odtwarzania z pamięci prosi się chorego o sprawozdanie, co jadł i pił przez ostatnie 24 godziny. Pomimo że metoda ta jest szybka i łatwa, nie zawsze stanowi odbicie prawdziwych zwyczajów żywieniowych chorego. Dziennik żywieniowy, w którym pacjent notuje wszystko, co je i pije w określonym czasie, jest dokładniejszy. Ponadto chory może zapisywać w nim także czas i miejsce spożywania posiłków. Zapis jest póĄniej przeglądany wspólnie z pacjentem i analizowany pod kątem wyboru żywności, jej przygotowywania, kaloryczności, składników odżywczych oraz powiązania z zachowaniem i aktywnością. Dziennik żywieniowy jest jednocześnie narzędziem informacyjnym i instrumentem ułatwiającym choremu zmianę jego sposobu bycia i nawyków związanych z odżywianiem. Ostatnie badania Streita i WSp.l wykazały, że pacjenci stosujący kuracjęodchudzającą, uważają zapisywanie posiłków za jeden z głównych elementów powodzenia. Badanie wykazało także, że długość okresu prowadzenia dziennika najlepiej współgra z liczbą utraconych kilogramów, a mniej dokładnymi prognostykami są: wyjściowy indeks masy ciała (masa ciała w kg/(wzrost w m), rodzaj ćwiczeń i wiek. Analiza zapisywanych posiłków jest czasochłonna, lekarz może więc potrzebować asystenta, którym powinien być zarejestrowany dietetyk, wykwalifikowany żywieniowiec lub inny wyszkolony specjalista, np. pielęgniarka. Istnieje także wiele programów komputerowych analizujących przyjmowane posiłki i nastawionych na edukację żywieniową. Jednak uzyskiwana informacja jest uzależniona od sprawozdania pacjenta. Niedokładny zapis może sprawić, że lekarz uzna chorego za niepodatnego na odchudzanie. Ostatnie badania2 oparte na metodzie podwójnie znakowanej wody rH21Ko - przyp. tłum.) (nieinwazyjna metoda określająca wydatek energii) wykazały, że otyli mają skłonność do zaniżania ilości zapisywanego jedzenia przynajmniej o 20-30%. Ponieważ przyczyną zaniżania może być nieprawidłowa ocena wielkości porcji, lekarz powinien zawsze podkreślać znaczenie używania domowych przyrządów pomiarowych.



AKTYWNOŚĆ FIZYCZNA

Najważniejszym wytłumaczeniem powstawania nadwagi jest często przez chorych nie dostrzegana prosta zależność: organizm otrzymuje więcej kalorii, niż jest w stanie wydatkować. Pacjenci mający kłopoty ze schudnięciem często ograniczają ćwiczenia do minimalnej aktywności związanej z codziennym życiem. Chociaż jednym z celów leczenia jest zwiększenie aktywności fizycznej, wielu otyłych albo negatywnie odnosi się do ćwiczeń, albo jest do nich fizycznie niezdolna, co sprawia, że nie postępują oni zgodnie z zaleceniami3. Dlatego lekarz powinien poinformować chorego o krótko i długoterminowych korzyściach aktywnego stylu życia, zalecić odpowiednie ćwiczenia i co pewien czas zachęcać chorego do utrzymywania już zainicjowanego aktywnego spędzania czasu. Natychmiastową korzyścią odnoszoną z aktywności fizycznej jest spowodowanie deficytu kalorycznego. Chociaż wielu otyłych chorych nie może uczestniczyć w długotrwałych ćwiczeniach, nawet niewielkie zmiany aktywności fizycznej (tj. dłuższe spacery, używanie schodów zamiast windy) przyczyniają się do zwiększenia wydatkowania energii i przyspieszają utratę wagi. Dzieje się tak dlatego, że na podobną aktywność fizyczną osoby otyłe wydatkują więcej kalorii niż szczupli4. Wyniki niektórych badań sugerują, że dieta połączona z ćwiczeniami prawdopodobnie nie powoduje zwiększenia całkowitej liczby utraconych kilogramów w porównaniu z kuracją pozbawioną ćwiczeń; mimo to wydaje się, że nasilona aktywność fizyczna pozwala zwiększyć procentowy ubytek tłuszczu z zachowaniem beztłuszczowej masy ciała56.Następną potencjalną korzyścią ćwiczeń jest utrzymywanie wyższego stopnia spoczynkowej przemiany materii w czasie chudnięcia. Same restrykcje kaloryczne mogą obniżyć stopień spoczynkowej przemiany materii aż o 15%7. Może to zmniejszyć zapotrzebowanie energetyczne pacjenta i spowolnić ubytek wagi. Chociaż jest to ciągle kontrowersyjne, wiele badań wskazuje, że Ćwiczenia mogą przeciwdziałać spowodowanemu dietą i utratą wagi obniżeniu stopnia spoczynkowej przemiany materii. Na przykład Tremblay i Wsp.8 wykazali, że u średnio otyłych pacjentów trening fizyczny zwiększa stopień spoczynkowej przemiany materii o ok. 8% w porównaniu z poziomem sprzed treningu. Wyniki innych badań wskazują, że skromniejsze programy ćwiczeń (np. 20 minut umiarkowanego wysiłku) mogą zapobiec, jeżeli nie odwrócić obniżanie się stopnia spoczynkowej przemiany materii9,!(). Taki wpływ ćwiczeń na przemianę materii może utrzymywać się do 12 godzin II. Fizyczna aktywność, poza jej rolą w utrzymywaniu wagi, jest ważną składową zapobiegania i leczenia choroby wieńcowej, nadciśnienia i cukrzycy insulinonie zależnej schorzeń często skojarzonych z otyłością. Pomiary stopnia spoczynkowej przemiany materii nie są wykonywane rutynowo, nie są też konieczne u wszystkich, którzy się odchudzają. Jednak, jak pokazuje przypadek opisany w ramce obok, mogą być bardzo użyteczne, gdy chory ma kłopoty z utratą wagi.



Pacjenci mający kłopoty ze schudnięciem często ograniczają ćwiczenia fizyczne do minimalnej aktywności związanej z codziennym życiem. WAHANIA WAGI (EFEKT YO-YO) innym ważnym czynnikiem, który należy uwzględnić, gdy chory nie może stracić wagi, jest liczba podejmowanych wcześniej prób odchudzania. Efekt yo-yo definiuje się zazwyczaj jako powtarzające się w okresie dłuższym niż 2 lata cykle utraty i przybierania na wadze przynajmniej o 9 kg. Wyniki kilku badań na zwierzętach sugerują, że wahania wagi mogą utrudnić następne próby schudnięcia. Bjomtorp i Yang!2 wykazali pięciokrotny wzrost efektywności wykorzystania pożywienia (tj. przyrost wagi w stosunku do spożytych kilokalorii) u szczurów po utracie 25% wagi w wyniku głodzenia. Brownell i WSp.13 zaobserwowali, że u szczurów z wahaniami wagi utrata masy ciała w czasie drugiego cyklu odchudzania była o połowę mniejsza niż w czasie pierwszego cyklu. Fizjologicznie wahania wagi powodują zmiany w strukturze ciała, które mogą zwiększać procentowy udział tłuszczu w czasie każdego przyrostu wagi.Nie jest pewne, jaki skutek powoduje cykliczna zmienność wagi u ludzi. W jednym z badańl4 wykazano, że utrata wagi była znacznie wolniejsza u otyłych, którzy po wcześniejszym schudnięciu przybierali na wadze do 95% wyjściowej masy ciała. W badaniach nad "cyklicznie" i "niecyklicznie" chudnącymi dorosłymi zapaśnikami Steen i WSp.IS stwierdzili zmniejszenie stopnia spoczynkowej przemiany materii o 14% w pierwszej grupie w porównaniu z drugą, po uwzględnieniu różnic w budowie ciała. Jednak nie potwierdzono tej obserwacji w badaniach prowadzonych w grupie II otyłych kobiet z wahaniami wagi.Wyniki ostatnich badań nad pacjentami biorącymi udział w Framingham Heart Study pozwalają sądzić, że wahania ciężaru ciała mogą mieć odległy niekorzystny wpływ na zdrowie, szczególnie u osób z chorobą wieńcową. Jednak, jak na razie, znaczenie metaboliczne efektu yo-yo nie zostało wyjaśnione.

GENETYKA, ENDOKRYNOPATIE I LEKI Rodzinna skłonność, kondycja fizyczna oraz zażywane leki powinny być wzięte pod uwagę, chociaż nie są tak częstą jak inne (włączając w to omówione dalej niestosowanie się do zaleceń) przyczyną otyłości. Zebrane badania zarówno ludzi, jak i zwierząt, pozwoliły ustalić, że otyłość jest częściowo zdeterminowana genetycznie dziedziczność masy ciała wykazano w badaniach bliĄniąt, również wychowywanych oddzielnie, oraz rodzeństwa Indian z południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych. Od stopnia wykorzystania pożywienia oraz spalania kalorii, różnego u poszczególnych osób, może zależeć szybkość utraty wagi. Wczesny początek otyłości, zarówno w dzieciństwie, jak i w wieku dorosłym, oraz powstanie przerosłych komórek tłuszczowych także przyczyniają się do trudności w odchudzaniu.U niektórych chorych należy wykluczyć endokrynologiczne przyczyny otyłości. Jej przyczyną mogą być: niedoczynność tarczycy, zespół Cushinga, insulinoma lub zespół policystycznych jajników. Guzy lub urazy podwzgórza mogą czasami powodować otyłość skojarzoną z objawami neurologicznymi i zaburzeniami hormonalnymi. Jeżeli nie ma klinicznych objawów, rutynowe badania oceniające stan endokrynologiczny nie są potrzebne. Niemożność utraty wagi może być także związana z zażywanymi lekami. Leki powodujące nadwagę mogą wpływać na zmianę apetytu lub stopień przemiany materii; najczęściej są to: trój pierścieniowe leki antydepresyjne, np. amitriptylina (Elavil, Endep), i mipramin a (Janimine, Tofranil), nortriptylina (Aventyl, Pamelor), oraz węglan litu, insulina i kortykosteroidy2122. Jeżeli nie można zmienić leku, np. zastąpić trójpierścieniowego leku antydepresyjnego fluoksetyną (Prozac), należy w dyskusji z chorym określić docelową możliwą utratę wagi.NIESTOSOWANIE SIĘ DO ZALECEŃ - Największym problemem lekarza może okazać się niestosowanie się chorego do zaleceń terapeutycznych. Okres podporządkowywania się regułom postępowania leczniczego jest tym krótszy, im kuracja jest bardziej skomplikowana, niewygodna lub kosztowna, przedłuża się albo wymaga zmiany stylu życia23. Poza tym, zgodnie ze współczesnymi poglądami24, chory musi być umotywowany i zaangażowany w proces zmiany swojego postępowania, wierzyć, że leczenie zapobiegnie następstwom nadwagi oraz że uzyskane korzyści będą większe niż trudności utrzymania reżimu. Odchudzanie może być z tej perspektywy ocenione jako wspaniałe wyzwanie, któremu lekarz i pacjent stawiają czoła.Lekarz powinien zdawać sobie sprawę, że powiedzenie choremu po prostu, aby jadał mniej kalorycznie, zwiększył ilość ćwiczeń i poprawił swoje nawyki żywieniowe może być uznane za lekceważenie pacjenta. Opinia lekarza, iż pacjent nie stosuje się do zaleceń, może być w rzeczywistości wynikiem braku zrozumienia przez niego motywów, możliwości lub barier środowiskowych chorego. Oczywiście, ocena zachowań pacjenta oraz doradzenie mu, jakie powinien wprowadzić zmiany w sposobie bycia i żywienia, zajmują czas. Niemniej jednak są pewne ogólne zasady ułatwiające lekarzowi prowadzenie chorego, który pragnie się odchudzić:

- Przedstawiaj zalecenia szczegółowo, wyraĄnie i zrozumiale.

- Plan kuracji podziel na jasno określone etapy, które, w zależności od stopnia ważności, będą sukcesywnie wprowadzane do leczenia.

- Zalecenia ukierunkuj na to, co pacjent powinien robić, a nie na to, co powinien wiedzieć. Indywidualizuj zalecenia.

- Chwal osiągnięcie każdego krótkoterminowego celu.

- Zleć, jeżeli to potrzebne, pomoc innych osób, takich jak: dietetyk, psychoterapeuta czy pielęgniarka. Szczegółowy przegląd strategii postępowania wpływających dodatnio na przestrzeganie zaleceń przekracza ramy tego artykułu i może być odnaleziony w innych opracowaniach25.



Usługi ułatwiające odchudzanie Poza niezbędną poradą lekarską wielu chorych powinno uczestniczyć w zorganizowanych kuracjach odchudzających, które nadzorują i wspierają proces leczenia. Do dyspozycji jest wiele możliwości - od indywidualnych spotkań z dietetykiem czy psychoterapeutą do grup samopomocy, komercyjnych kuracji odchudzających czy programów z nadzorem medycznym. Ważne jest zaznajomienie się z dostępnymi kuracjami dietetycznymi i odchudzającymi, tak aby móc polecić otyłym pacjentom wszechstronne, oparte na medycznych podstawach kursy, które prawdopodobnie spowodują trwałe zmiany stylu życia. Wybierając kurs odchudzania należy zwrócić uwagę, czy zawiera on dobrą edukację żywieniową, poradnictwo dotyczące stylu życia i realistyczny program ćwiczeń oraz czy jest odpowiedni do stanu zdrowia danej osoby. W programie kursu powinny być także uwzględnione częste wizyty kontrolne i element wspomagający stałe utrzymywanie zmian w diecie i stylu życia. Wybór rodzaju kuracji zależy od stopnia otyłości, chorób towarzyszących, pożądanego tempa utraty wagi, konieczności opieki medycznej oraz ceny. Większość kuracji komercyjnych opiera się na pracy paraprofesjonalistów, którzy przeszli przeszkolenie lub sami wcześniej schudli stosując dany program. Kuracje takie zazwyczaj nie przechodzą kontroli medycznej przed rejestracją,a monitorowanie ogranicza się do cotygodniowego ważenia oraz zapisywania objawów. Z tego względu lekarz pierwszego kontaktu powinien nadal czuć się odpowiedzialny za chorego i organizować okresowe wizyty kontrolne celem oceny zmian w stanie zdrowia, konieczności zażywania leków lub ponownego rozważenia celów leczenia. Zalecone restrykcje kaloryczne powinny zależeć zarówno od stopnia otyłości, jak i od indywidualnych upodobań dotyczących pożywienia oraz docelowej utraty wagi. Chociaż większość kuracji komercyjnych zaleca diety standardowe, różnią się one kalorycznością. Najczęściej stosowaną dietą redukcyjną jest niskotłuszczowa dieta ze zrównoważonym deficytem, dostarczająca 1200 kcal, oparta na systemie wymienników American Dietetic Association. Ten typ diety jest często zalecany przez specjalistów opieki zdrowotnej i, w pewnym zakresie, włączany do wielu kuracji komercyjnych, takich jak Weight Watchers czy TOPS (Take Off Pounds Sensibly, Zrzuć Kilogramy Rozsądnie).W czasie wielu kuracji wymagany jest także zakup dodatków do diety lub paczkowanego jedzenia celem zapewnienia adekwatnego odżywiania. Na przykład zarówno Nutri/System, jak i Jenny Craig nakazują uczestnikom kupowanie gotowych paczkowanych produktów, które są uzupełniane małymi ilościami dodatkowo zakupionej żywności.Inny popularny program kuracji odchudzającej zakłada spożywanie płynnych posiłków o ustalonej kaloryczności lub zaleca dietę bardzo niskokaloryczną. Dieta bardzo niskokaloryczna ma chronić przed rozpadem białka organizmu i zawiera 400 lub 800 kcal na dobę, 50 do 100 g białka o wysokiej aktywności biologicznej na dobę oraz przynajmniej 100% zalecanego w Stanach Zjednoczonych dziennego zapotrzebowania na witaminy i sole mineralne. Z powodu dużych ograniczeń kalorycznych i wczesnego początku diurezy w czasie takiej diety, może być ona stosowana tylko pod kontrolą lekarza. Dwie dostępne na rynku amerykańskim bardzo niskokaloryczne diety to: Optifast i HMR (Health Management Resources). Wielu lekarzy zaleca także własne diety. Jednak ci, którzy zamierzają je przepisywać, powinni być szczegółowo przeszkoleni w leczeniu otyłości i włączeni do opisanych wcześniej zespołów wielodyscyplinarnych.



Pod wpływem rozpraw kongresowych na temat programów dietetycznych, zapowiedzianej przez Federal Trade Commission regulacji zasad reklamowania się i ostatniej konferencji National Institutes of Health na temat odchudzania i utrzymywania wagi27, które to działania dążą do wprowadzenia obowiązku dostarczania dokładnej informacji o wynikach kuracji oraz do określenia porównywalnych metod kontroli wagi, organizatorzy programów odchudzania staną się prawdopodobnie bardziej odpowiedzialni wobec konsumentów. Mamy nadzieję, że te zmiany pomogą lekarzowi i choremu wybrać odpowiednią i przynoszącą korzyść kurację.



PodsumowanieLekarze nie muszą być dyplomowanymi ekspertami do spraw odżywiania i metabolizmu, aby pomóc schudnąć swoim otyłym pacjentom. Muszą jednak dobrze zrozumieć czynniki, które uniemożliwiają lub utrudniają schudnięcie, oraz wiedzieć, jak zastosować ogólne zasady terapeutyczne. Jeżeli lekarz stanie się aktywnym uczestnikiem odchudzania, jego pacjenci mają większą szansę na powodzenie.



Komentarz prof. dr hab. Wiktor B. Szostak, Instytut Żywności i Żywienia, Warszawa:

Otyłość jest jedną z najważniejszych występujących masowo chorób metabolicznych. Badania POL-MONICA w Warszawie wykazały, że tylko 30% mężczyzn i 32% kobiet ma masę ciała poniżej górnej granicy normy (wskaĄnik masy ciała 25 kg/m2). Nadwagę stwierdzono u 50% mężczyzn i 38% kobiet, a otyłość (wskaĄnik masy ciała powyżej 39 kg/m2) u 20% mężczyzn i 30% kobiet. Te wysokie odsetki nabierają szczególnego znaczenia w świetle informacji o wyższej umieralności na choroby sercowo-naczyniowe i cukrzycę ludzi z nadwagą i znacznie wyższej osób otyłych. Doniesienia te zasługują na baczną uwagę w 5wietle raportów Światowej Organizacji Zdrowia z 1991 r., wg których Polska zakwalifikowała się do ścisłej czołówki 5wiatowej pod względem umieralności na choroby sercowo-naczyniowe, przewyższając pod tym względem znacznie Stany Zjednoczone, które wiodły do niedawna prym wśród krajów o najwyższej umieralności z powodu tych chorób.

Otyłość brzuszna jest bardzo ważnym czynnikiem ryzyka choroby niedokrwiennej serca. Według licznych obserwacji, hiperlipidemia i nadciśnienie tętnicze występują znacznie częściej w tym typie otyłości niż w otyłości pośladkowo-udowej, a według naszych danych zmiany elektrokardiograficzne wskazujące na obecność choroby niedokrwiennej serca są ponad 4 razy częstsze. Wynika z tego jednoznacznie konieczność leczenia otyłości, w szczególności otyłości brzusznej.

Zgodnie z naszym doświadczeniem, u większości pacjentów z otyłością brzuszną można uzyskać znaczące obniżenie masy ciała stosując dietę dostarczającą 1000 kcal dziennie. Bardzo trudne jest jednak utrzymanie uzyskanego efektu, pacjenci bowiem po zakończeniu kuracji odchodzą stopniowo od zasad żywienia i aktywności fizycznej wprowadzonych w czasie leczenia. Natomiast powtarzanie kuracji odchudzających z następowymi przyrostami masy ciała wiąże się z ryzykiem efektu yo-yo. Zachodzi potrzeba opracowania i wdrażania metod ułatwiających pacjentowi trwałe przestrzeganie modelu życia i żywienia sprzyjającego utrzymaniu pożądanej masy ciała.

Wspomniane w komentowanym artykule grupy samopomocy otyłych pacjentów są bardzo dobrą metodą ułatwiającą odchudzanie.W różnych miastach Polski istnieją takie grupy, rozwijające swą działalność przy pomocy Instytutu Żywności i Żywienia i Telewizji Polskiej. Redukcja masy ciała u poszczególnych pacjentów jest wyraĄna, co w znacznej mierze stanowi wynik współzawodnictwa członków grup samopomocy oraz stałej stymulacji przez ***rów grup i konsultantów z Instytutu Żywności i Żywienia. Odchudzanie jest więc w znacznej mierze problemem natury psychologicznej.



W przypadkach opornych na leczenie dietą ubogokaloryczną dobre efekty można uzyskać dietami bardzo niskokalorycznymi. W artykule wymienione są dostępne na amerykańskim Optifast i R. W Polsce stosuje się Dietę bridge. W Anglii, gdzie produwany jest ten zestaw, nie ma wymogu stosowania go pod kontrolą lekarza. Można go jednak nabyć tylko u specjalnie przeszkolonych konsultantów, którzy nadzorują przebieg kuracji. Podobny sposób postępowania przyjęty został także Polsce. Według naszych obserwacji efekty leczenia tą dietą są bardzo dobre i przy prawidłowym stosowaniu jest ona całkowicie bezpieczna.



Autorzy artykułu przywiązują dużą wagę do odchudzania pod kontrolą lekarską. Nie ulega wątpliwości, że lekarz wspomagany przez dietetyka, ewentualnie psychologa i magistra wychowania fizycznego, ma szansę na znacz m e lepsze efekty leczenia niż to może uzyskać pacjent pozbawiony takiej opieki. Nasuwa się jednak uwaga, że taki system leczenia może funkcjonować sprawnie tylko na zasadach komercyjnych. Jest nieprawdopodobne, aby w Polsce, biorąc pod uwagę powszechność występowania otyłości, uspołeczniona służba zdrowia była w stanie sfinansować działalność takich zespołów leczniczych. Trzeba szukać tańszych rozwiązań. Być może w przyszłości działalność lekarza rodzinnego okaże się pod tym względem pomocna.



Zdrowe żywienie to podstawa Mówi Krystyna Majewska, specjalista ds. żywienia, Oddział Żywienia i Chirurgii Akademii Medycznej w Warszawie:

- Czy szczupły zawsze znaczy zdrowy?Sam wygląd nie przesądza o tym, czy organizm funkcjonuje prawidłowo. Szczupłe osoby miewają niekiedy poważne problemy zdrowotne, np. biegunki. Mimo iż wyglądają zdrowo, wchłanianie składników odżywczych z przewodu pokarmowego nie jest prawidłowe, a to prowadzi do innych zaburzeń.

- Co przede wszystkim może świadczyć o niedożywieniu? Niepokojące objawy to gwałtowny spadek wagi, osłabienie, senność, apatia, bóle głowy, dolegliwości trawienne.

- Co robić i dokąd się udać w poszukiwaniu ratunku?Najpierw należy iść do lekarza rodzinnego, który powinien zlecić wykonanie badań krwi oraz moczu i w zależności od wyników rozpocząć leczenie.

- Czym grozi niedożywienie? Gdy organizm otrzymuje za mało składników odżywczych, narządy wewnętrzne nie funkcjonują prawidłowo. Jakie są tego skutki?

Częste infekcje – za mało witamin z grupy B, cynku, kwasów omega-3.

Anemia – za mało żelaza i kwasu foliowego.

Nadpobudliwość, płaczliwość, kołatanie serca, zaburzenia pamięci – za mało witamin z grupy B i magnezu.

Rzeszotowienie kości, próchnica zębów – za mało wapnia i fosforu.

Kłopoty z dziąsłami, np. paradontoza – za mało witamin C i E.

Osłabienie wzroku – za mało witamin A i C.

Nocne kurcze łydek – za mało wapnia, magnezu i potasu.

Wypadanie włosów i łysienie – za mało siarki i krzemu.

Dlaczego tak trudno jest nam zrzucić ostatnie 5 kg, skoro tak łatwo rozprawiłyśmy się z wcześniejszymi 15? – pytają często kobiety. Specjaliści odpowiadają, że to normalne i określają takie zjawisko "stanem zawieszenia". Dzieje się tak dlatego, że organizm przystępuje do obrony: utratę następnych kilogramów odczuwa jako głodzenie. Poza tym gubiąc kilogramy, traci również masę mięśniową, a to zdecydowanie spowalnia przemianę materii.

Na finiszu odchudzania powinna obowiązywać zasada: "im mniej, tym mniej", tj. skoro ważymy mniej, musimy mniej jeść! Powody "wyhamowania" metabolizmu mają również związek z wiekiem lub ze szczególną sytuacją życiową. W każdym przypadku obowiązuje specjalna strategia działania.



Powód numer 1Po trzydziestce Magda zaczęła szybko przybierać na wadze, kiedy miała 31 lat. Powodem okazała się niedoczynność tarczycy. Po leczeniu nadwaga zniknęła, z wyjątkiem ostatnich pięciu kilogramów. Dlaczego? Tempo naszego metabolizmu spada wraz z wiekiem. Nawet jeśli jako dwudziestolatka nie masz kłopotów z przemianą materii, po dziesięciu latach wszystko może się zmienić. To prawda, że idealnie byłoby zachować taką samą wagę, jak pod koniec liceum (zakładając, że była dobra...). Jeden z amerykańskich instytutów medycznych zaleca nawet, by dla zdrowia i urody po ukończeniu 18 lat narzucić sobie dyscyplinę, i do końca życia nie przytyć więcej niż pięć kilogramów... To możliwe, ale wymaga konsekwencji w przestrzeganiu zasad.



Uwierz w moc białka! To właśnie ono pomaga kobietom utrzymać właściwą masę mięśniową, którą tracimy wraz z wiekiem. Najwartościowsze jest białko niskotłuszczowe (piersi kurczaka, ryby, białka jaj). Zależność jest taka: im więcej białka, tym lepsza przemiana materii. Szczególnie jeśli masz ponad 30 lat.



Jedz mało!Dostarczysz organizmowi mniej kalorii. Jeden ze sposobów to zjadanie tylko 75 proc. tego, co masz na talerzu: zaoszczędzisz około 300 kalorii dziennie. By zgubić 0,5 kg tygodniowo, musisz zrezygnować z 500 kalorii dziennie.



Podnoś ciężarki!Ćwiczenia siłowe, czyli wysiłkowe (wykonywane niekoniecznie w siłowni), odbudowują masę mięśniową. Wystarczy trening dwa razy w tygodniu (20 minut ćwiczeń wysiłkowych oraz 20 minut aerobiku lub biegu).

W ten sposób w ciągu 10 tygodni nie tylko zrzucisz 2 kilogramy, ale dodatkowo &quotdzyskasz" 1,5 kilograma mięśni utraconych z wiekiem. Ważne jest jednak to, że hantle powinny być odpowiednio ciężkie (dla początkujących minimum 1,5 kg). Chodzi o to, byś po treningu naprawdę była zmęczona.



Wstań z fotela!Praca przy biurku, jazda samochodem – to wszystko sprzyja utrzymaniu "stanu zawieszenia". Ludzie otyli przesiadują na kanapie prawie 2,5 godziny dłużej niż ich szczuplejsi rówieśnicy. Efektem jest nadwyżka w postaci ok. 350 niespalonych kalorii dziennie. Wykorzystuj każdą okazję, by się ruszać. To może być np. kilka ćwiczeń rozciągających podczas rozmowy telefonicznej, wchodzenie po schodach.

ciekawe tylko zbyt obszernie