Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam.
Mam nadzieję, że ktoś tutaj będzie mógł mi pomóc. Przejdę od razu do problemu.
Mam brata z Zespołem Downa w stopniu zaawansowanym, ma 24 lata. Moja mama jest jego prawnym opiekunem (jest ubezwłasnowolniony)
Od jakiegoś czasu zaczął mieć silne napady agresji, bez konkretnego powodu, po prostu coś mu nie podpasuje, i zaczyna np. rzucać różnymi rzeczami. Namawiałam długo mamę, żeby poszła z nim do lekarza psychiatry, ale wiadomo jak to matka, tłumaczyła, że on jest chory i to dlatego.
Latem, w lipcu zdenerwował się nagle i uderzył mnie w głowę szklanym dzbankiem, straciłam przytomność na chwilę, a on w tym czasie rzucił tym dzbankiem w żyrandol i go stłukł. Potem zaczął trzaskać drzwiami z całej siły. Po jakimś czasie się uspokoił, poszedł i przeprosił mamę. Tak się przestraszyła, że zapisała go do psychiatry. Po ponad godzinnym wywiadzie wypisał mu lek Convulex. Mama mu go podawała, ale wciąż miał napady agresji. Zaczęła się druga fala pandemii, więc zaczęły się "wizyty" telefoniczne. Psychiatra wypisał mu dodatkowo Rispolept. Raz dziennie. To było 3 tygodnie temu. Pogorszyło się. Średnio raz dziennie miał napad agresji bez powodu. Rzuca rzeczami, ostatnio popchnął mocno mamę, rzucił jednym pilotem, potem drugim we mnie. Znowu zaczął trzaskać drzwiami. Mama zadzwoniła do psychiatry. Lekarz kazał zwiększyć dawkę Rispoletu, powiedział, że nie zmieni bo za krótko go bierze żeby były efekty. Zaczął chodzić nocami... Dziś o 3 w nocy stał nad łóżkiem mamy.
Niby teraz jest nieco "przymulony", ale ataki agresji są silniejsze niż kiedykolwiek. Przed chwilą znowu dostał ataku, zaczął tupać w podłogę, rzucać w mamę rzeczami, ja się zamknęłam w pokoju, mama wyszła na dwór, gdy zajrzałam co robi, to bił się w rękę, albo bił w podłogę.
Jestem PRZERAŻONA. Boję się wychodzić z pokoju, boję się, że jak będę w pracy dojdzie do jakiejś tragedii. Nie oszukujmy się, to jest dorosły facet, w starciu z nim nie mamy szans.
Boję się, że jak wrócę z pracy zastanę zdemolowany dom, albo co gorsze, że dojdzie do czegoś gorszego.
Ciągle siedzi z tymi swoimi misiami (ma 4 zniszczone stare pluszowe misie którymi tylko się bawi, na nowe nawet nie patrzy). Wydaje dziwne dźwięki, gdy ma atak, jakby takie dyszenie, charczenie. Tak samo wydaje te dźwięki do tych pluszaków, jakby ciągle je karcił, ciągle z agresją.
Nie mam pojęcia co mam robić. Siedzę i płaczę w pokoju, bo się tak strasznie boję. On jest teraz jak tykająca bomba. Czy ktoś mi może coś poradzić? Zasugerowałam dla mamy, że może jakiś szpital psychiatryczny, może by go jakoś ustabilizowali, ale nie mam pojęcia nawet jak to załatwić...
Błagam o pomoc...

Często przyczyną pojawiającej się agresji jest brak rozładowania napięcia seksualnego ZD,ograniczania w postępowaniu,podejmowaniu decyzji, kolokwialnie mówiąc dużej ilości zakazów w pewnych kwestiach nawet tych zwyczajnych,przyziemnych a tak zapytam Twój brat nie wspomina o jakiejś dziewczynie,kobiecie, sąsiadce ? Nie zdarzają się takie przypadkowe wynurzenia w trakcie wspólnych rozmów? Pozdrawiam

On ma ZD w stopniu zaawansowanym. Bardzo ciężko go zrozumieć, nie umie pisać. Ogólnie umysł jakby dziecka. Nie wspomina o nikim. Jeszcze gdy chodził do specjalnej szkoły to miał tam jedną koleżankę, o której wspominał. Ale w życiu bym nie pomyślała, że może myśleć o kimś w sensie seksualnym.
Brak rozładowania napięcia seksualnego... Nie wiem jak to rozumieć, logiczne jest, że nigdy nie będzie mieć partnerki. I co w takim wypadku? Mam dalej się obawiać, że skrzywdzi mamę, gdy mnie nie będzie w domu? Ten koszmar mnie prześladuje codziennie.
Jeśli zaś chodzi o ograniczenia, mama chodzi wokół niego "na paluszkach", myślę, że sama jest przerażona, więc ogólnie niczego mu nie zabrania. Chce coś robić, to mu po prostu schodzi z drogi.

Widzisz nie można oddzielić fizjologii i biologii w tym wypadku ogromna frustracja,złość,gniew i agresja mogą być właśnie tego wynikiem nawet gdy ktoś jest zdrowy a jednocześnie nie jest w stanie rozładować tego napięcia robi to w inny sposób a gdy towarzyszy temu choroba ... np.Twój brat.Pozdrawiam

Pytanie ad. szpitala psychiatrycznego, dzwońcie po karetkę.
Co do upośledzenia, ile wiesz o tym?
Trochę niepokoi, że niewiele, skoro dziwią Cię ataki agresji u brata. A także to, że osoby z ZD mają bardzo silny instynkt seksualny.
Oczywiście jesteś siostrą i nie możesz brać odpowiedzialności za mamę, za życie brata. Jednak bez wiedzy, wzajemnego wsparcia, nie dacie rady z tym, co się dzieje w Waszej rodzinie.

Czy macie jakieś wsparcie zewnętrze? Kontakt z jakimiś organizacjami, grupami wsparcia dla rodzin, w których jest ten rodzaj upośledzenia?

Z tego, co piszesz, Twoja mama ma problem z podejmowaniem pewnych działań, nie wiadomo, czy wynika to z niewiedzy czy mylnie pojętej troski i ochrony Twojego brata. Jednak tak się dziać nie powinno.
Wasze problemy same się nie rozwiążą, jeśli mama nadal ma blokady, obawy, by działać odpowiednio do zmieniającej się sytuacji, to sama poszukaj pomocy, wsparcia.

queenie Jeśli zachowanie osoby wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych może zagrażać bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, jak również gdy osoba nie jest zdolna do zaspokajania swoich podstawowych potrzeb życiowych a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia, może bez swojej zgody być umieszczony w szpitalu psychiatrycznym a w waszym wypadku osobą decyzyjną jest Twoja matka (jest ubezwłasnowolniony) w przypadku rękoczynów wzywacie(zrób to sama nie sugerując się swoją matką ) karetkę i jednocześnie policję .Tak jak opisujesz historię myślę że pobyt w nim dla Twojego brata jest jak najbardziej wskazany,myślę jednocześnie że Twoja matka próbuję tego uniknąć co jest nie do końca zrozumiałe ale aspekt macierzyństwa,uczuć i empatii ma na to też ogromny wpływ co w pewnym sensie częściowo tłumaczy jej postawę jestem pewny że nie jest w stanie wyobrazić sobie swojego bezradnego dziecka "pozostawionego samemu sobie"(wg.jej myślenia) w szpitalu .Pozdrawiam

Witam, też mam problem z siostrą ktora ma zespół downa. Zaczęło się od tego ze stała się jakaś smutna przestała jeść i pić. Później już nawet siedzieć nie miała siły była jakby w innym świecie. Najpierw badania, szpital później psychiatra który stwierdził że bardzo nam współczuję i tyle. Ale siostra ze szpitala dostała leki na depresje ktorych i tak nie bierze bo wypluwa. Teraz jest taka, że siedzi czasem krzyczy ale co by jej nie chciał zrobić to nie chce. Np chcesz jeść.. Nie. Chcesz pić... Nie. I to nie mówi tylko krzyczy albo burczy( kiedyś można było się z nią normalnie dogadać) jest agresywna. Poczatek zaczyna się jak trzeba się wykąpać jest wrzask, że ona nie chce bo chce być brudna a jak jest brudna z gówna to jest ładna. Ona lubi jak smierdzi. 2 kobiety i facet nie możemy sobie z nią poradzić, pod prysznicem tłucze głową w szkoło strach, że sobie coś zrobi. Czy jest szansa skierować ja na oddział psychiatryczny? I jak to zrobić? Dodam ze ma 26lat i wcześniej nawet pracowała w ośrodku do którego chodziła codziennie

Wystarczy powiedzieć lekarzowi to co tutaj napisałaś zagraża sobie i otoczeniu.