Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Nie umiem sobie ze sobą poradzić. Nie umiem panować nad emocjami. Moje życie to internet. Boję się wszystkiego, boję się nawet wysłać głupie cv. Kiedy mam coś zrobić pocą mi się ręce, serce wali, nie mogę oddychać, paniczny strach co będzie jak wyślę. Wyładowuję się na osobie, która jest mi bliska ale to i tak za mało to tylko 1/100 moich frustracji. Robię co innego i myślę co innego. Mówię jej coś innego a myślę inaczej i najgorsze jest to, że w to wierze i wydaje mi się prawdą. A tak naprawdę często nie wiem co powiedzieć i wymyślam żeby dała mi spokój. Wiem, że to złe i przykre ale ja tego nie kontroluję. Nie umiem kontrolować złości, emocji, niczego. To wszystko kontroluje mnie, przychodzi kiedy ono chce. A ja po prostu płacze w środku bo nie potrafię przestać krzyczeć, ranić, bić. Mówię jej te przykre rzeczy i nie zważam na to co będzie gdy to powiem. Jeśli mnie krytykuje, ja nie przyjmę czegoś takiego, uważam że mnie nie można krytykować. Czuje pustkę. Nie radzę sobie z tym wszystkim. Nigdy nie wiem jak będę się czuć... To się zmienia, jeden stan trwa godzinę, drugi 3 godziny albo pół dnia, różnie to bywa. Panicznie bałam się, że bliska mi osoba zostawi mnie, boję się bliskości. Nie czuję tego gdy ją ranię, krytykuję, obwiniam, podejrzewam wydaję mi się to prawdą. Mam straszne huśtawki nastrojów, okropne to jest, już nie mogę nie mam siły. Nie chce jej tym obarczać. Jednocześnie czuję że potrzebuję drugiej osoby i nie chce. Chce bliskości i nie chce. Ciągle wszystkich krytykuję, często moje zachowanie jest niestosowne, prowokuje, testuje jej limit cierpliwości, chce ją i odpycham jak najdalej. Kilkanaście razy zrywałam z nią z byle powodu. Sama nie wiedząc czego chce. Nie oszukujmy się to o czym piszę to nie jest nic. Czy ja mam borderline? Wiem że może być to dziwne ale nie umiem inaczej tego nazwać. Stany depresyjne hmm nie wiem do czego odnieść może, że z łózka nie wstaję nie wiem... Pewnie wszystko się ze sobą łączy. Nigdy nie umiałam tworzyć i zawszę się bałam związku. Z nią się nie bałam na początku ale za daleko to zaszło i chciałam uciec, wycofać się ze strachu przed tym co nas łączy i dzieli. Zawsze uważałam, że lepiej być samemu. Chce jej oszczędzić takiego życia. To na prawdę boli, boli bycie w takim związku ja bym nie wytrzymała psychicznie. Sama ze sobą nie wytrzymuje, a ona ze mną ledwo co daje radę. Ona zasługuje na dobrego człowieka, kogoś zdrowego psychicznie, ja taka nie jestem i nigdy nie będę. Pomóżcie.....

Masz poważny problem ze sobą. Jedynym rozsądnym wyjściem jest skorzystanie z porady psychiatry. Sama nie poradzisz sobie z tym problemem. nie warto się tak niepotrzebnie męczyć.

Wybierz się do psychiatry i psychologa klinicznego. tutaj nie uzykasz diagnozy. Powodzenia.

Zgadzam się z przedmówcą . Skorzystaj z fachowej pomocy.

Hej mam wrażenie, że czytam o sobie...jak masz ochotę to odezwij się mój e-mail [email protected] popiszemy.