Forum: Kółko wsparcia psychicznego

boję się wszystkiego pójścia do pracy,siedzę w domu z dnia na dzień czuje się coraz gorzej jest mi smutno,trace chęci do życia,gdyby nie to że muszę opiekować się młodsym rodzeństwem bo rodzice pracują juz dawno kazali by mi pracować...a ja jakoś niemogę boje się widzę ogłoszenie i niby chce się zgłościć ale jak o tym wszystkim myśle to boje się boje się ze niedam rady...
w dodatku z domu tez radko wychodzę gdy chce się z kimś spotkać w sensie z przyjaciółmi to niemogę bo rozice niemają z kim zostawić rodzeństwa czuje że jeszcze bardziej zamykam się w sobie...niemam zadnych checi do niczego...
ma ktoś jakieś rady?
ps. dodam że mam stwierdzoną schizofrenię paranoidalną.

Hej. Przede wszystkim doradzałabym rozmowę z rodzicami w celu odciążenia Cię z opieki nad rodzeństwem. W Twojej chorobie, spowodowanej dysfunkcją układu nerwowego, bardzo istotną rolę odgrywa dbanie o własny komfort psychiczny. Unikanie sytuacji stresowych, częsty wypoczynek, relaks, ucinanie sobie drzemek w ciągu dnia i dobry sen (min. 8 godz na dobę). Również obciążenie fizyczne nie jest wskazane, gdyż pobudza nerwy i nasila niepożądane objawy choroby.
Także bezwzględnie powinnaś wymagać od rodziców odmiany sytuacji... Obowiązek sprawowania opieki nad dziećmi spoczywa na rodzicach. Nie jesteś zobowiązana ich w tym wyręczać, tym bardziej z racji swojej choroby, w leczeniu której tego stopnia przeciążenie nie jest wskazane.

Dodatkowo, polecam Ci wspierać regenerację układu nerwowego odpowiednio zbilansowaną dietą (zwrócić szczególną uwagę na produkty zawierające dużo witamin z grupy B, kwasy omega3, magnez, wapń, cynk, selen, jod, żelazo i tryptofan, także pełnowartościowe białko).
Dobrze też by ograniczyć kontakt z urządzeniami elektromagnetycznymi (emitowane przez nie fale również pobudzają nerwy).

Ważną kwestią jest również dobranie odpowiednich leków, jednak miej świadomość, że nie są one cudownym środkiem na ozdrowienie, i bez zachowania innych zasad wspierających leczenie nie pomogą.
Najbardziej istotne jest tutaj zachowanie ciągłości nadzoru specjalisty, który umiejętnie podejdzie do problemu. Grunt, by przyczyna choroby została dobrze rozpoznana, ponieważ dopiero wtedy możliwe będzie wdrożenie odpowiedniej ścieżki psychoterapii.

Nic się nie martw! Uporządkuj sprawy domowe, po czym zajmuj czymś, co sprawia Ci przyjemność... coś co lubisz robić. Na pewno masz jakieś zainteresowania, pasje, hobby? Rozwój osobisty bardzo sprzyja odprężeniu, poprawie samopoczucia, jak i podnoszeniu poczucia własnej wartości...

Będzie dobrze ***hug*** trzymaj się! ^^
Pozdrawiam serdecznie!

Mam podobnie, brak chceci do zycia czy zamykniecie sie w sobie.
Napisz na priv jesli chcesz. Moze wymienimy się przemysleniami.

Jak robisz co ci każą to oni są osobnikami alfa, a ty jesteś osobnikiem beta albo nawet osobnikiem omega. kup kielonki i weź przyjaciół i rodzeństwo do siebie i zróbcie domówkę

Nie osiagniesz wszystkiego oo razu, na wszystko potrzeba czasu. Obierz sobie cel, ktorym moze byc zdobycie pracy i dojdz do niego malymi kroczkami np. zacznij od zaproszenia znajomych do siebie. Otworz sie na ludzi, rozmawiaj o tym co Cie trapi. Trzymaj sie