Forum: Zaburzenia psychiczne

Witam. Mam 20 lat i duży problem w głowie. Nie jest mi łatwo o tym wszystkim pisać, ale... Do rzeczy, moje dzieciństwo głównie składało się z płaczu i strachu przed ojcem. Zamknęłam się w sobie i chcąc nie chcąc, nie byłam zbyt socjalnym dzieckiem w szkole. Ponadto sięgając pamięcią jeszcze do czasów przedszkolnych, zawsze bawiłam się sama w kącie. Rysowałam różne księżniczki i tak bardzo chciałam żeby ożyły i mogły się ze mną pobawić. Tak sobie rosłam, przez lata wyśmiewana przez rówieśników, szykanowana, poniżana i bita. W gimnazjum moje męki się nie skończyły - zostałam zgwałcona. Przez "przyjaciela". Lata mijały, ludzie się przewijali. Kim jestem teraz? Mam znajomych i wspaniałego chłopaka. Natomiast w dalszym ciągu w mojej głowie panuje istny horror. Nie wiem kim jestem. Jaki mam charakter? Cóż, jestem miła i wredna na raz. Cierpliwa i niecierpliwa. Zła i dobra. Mam skrajne charaktery, co wprawia mnie w niemałą konsternację dotyczącą mojej osobowości. Nienawidzę siebie, tego, że nie umiem określić kim jestem. Przeraźliwie boję się być sama w domu, wówczas zasłaniam wszystkie okna i *** czy ktoś nie idzie mnie zabić. Myślę o...śmierci różnych ludzi. O nożach, pistoletach, martwych ciałach. Boję sie tych myśli ale nie umiem ich wyrzucić z głowy. Mam za sobą dwie próby samobójcze, którymi nikt się nie zainteresował. Cały czas mam posiniaczone ręce. Nikt mnie nie bije, sama sobie to robię. Zapominam wówczas o tym całym gównie w mojej głowie. Boje się. Że skrzywdzę siebie albo kogoś. Nie panuję nad moimi niektórymi słowami/zachowaniami, jestem impulsywna a po chwili opanowana. Od jakiegoś czasu nic nie jem (mam problemy z ozywianiem od jakichś 3 lat), zwolniłam się z pracy i śpię po 15 godzin dziennie, wypadają mi włosy, nie mam ochoty nawet się iść umyć. Ponadto mam dziwne i niepokojące problemy z pamięcią krótkotrwałą, dziś na przykład znalazłam nóż na łózku chociaż nie pamiętam żebym go tam dawała (bo po co?). Jak nie śpię to piję samotnie wino, płaczę, samookaleczam się i łykam psychotropy. Stwierdziłam, że to już najwyższa pora udać się do specjalisty, póki będzie za późno a powinnam to już zrobić wiele lat temu. Jestem za granicą, więc wizyta u lekarza na razie odpada. Nie ukrywam, że szperałam po internecie i od razu mówię, że samodiagnoza nie jest dobra, ale od jakichś dwóch lat podejrzewam u siebie zaburzenie osobowości typu bordeline. A od wielu lat depresję. Pomijając już różne paranoje i zaburzenia odżywiania. Dlaczego to wszystko tu piszę? A tylko po to, żeby z kimś porozmawiać. Co prawda wsyzstko mówię mojemu chłopakowi, dzwonię do niego nawet o 3 w nocy, że się boję, że ktoś zaraz mnie zabije etc., zawsze ze mną porozmawia i uspokoi, ale wiem, że zamartwia się o mnie na śmierć. Do lekarza na pewno się udam jak tylko wrócę do Polski. Wiem, że post długi ale problem też jest długi...

W sumie mam jedno pytanie. Czy jak powiem to wszystko psychiatrze, to jakie jest prawdopodobieństwo, że wyląduję w psychiatryku? Nie jestem szalona.

oczywiscie ze nie, radze sie udac do psychoterapeuty i wszystko opowiedziec

Od razu do psychoterapeuty? Nie lepiej zacząć od psychiatry?

Proponuję koniecznie udać się do psychiatry, on może Cię skierować do psychologa, doradzi, co byłoby najlepsze w Twoim przypadku. Jak już zostaniesz zdiagnozowana, łatwiej będzie zaradzić Twoim ówczesnym problemom. I tak, samo diagnoza nie jest dobra. Jaka jest szansa, że trafisz do psychiatryka? Hmm, póki nie jesteś zagrożeniem dla siebie i dla otoczenia, nie mogą Cię ubezwłasnowolnić. Zazwyczaj musi być zgoda osoby na leczenie. Nie tylko szaleńcy lądują w psychiatryku [zależy jak definiujesz słowo szaleństwo] ośrodki są naprawdę różne, nerwicowe, zaburzeń emocjonalnych, czy psychicznych, mieszane. Czasem hospitalizacja okazuje się bardzo dobrym rozwiązaniem. Pozdrawiam

Witam, mój brat ma zdiagnozowana chorobe bordeline.Przed zdiagnozowaniem byl leczony na nerwice,chodzil na spotkania z psychologiem, Ten nie stwierdził bordeline.Brat przerwał leczenie.Zwolnil sie z pracy.Cale dnie spal, szkalowal wyzywal mamę,pobił ojca.Robił awantury w różnych instytucjach.Był wysmiewany przez inne osoby że jest debilem.Za swoje czyny wylądował w wezieniu na 10 miesięcy.W wiezieniu zostala zdiagnozowana u niego choroba bordeline.Nie mamy pojecia jak mamy zyc z nim jak wyjdzie z wiezienia za pare miesiecy po odsiedzeniu wyroku.Jaka bedzie jego psychika.Zadeklarowal leczenie po opuszczeniu ZK.Tak samo obiecywal leczenie jak mama prosila go zeby nie przywal leczenia poprzedniego.Przerwal i bylo coraz gorzej.Prosiłabym jakies rady jak postepowac z osoba z bordeline.

Hejka jeżeli sam nie będzie się chciał leczyć to go nie przymusicie, tej przypadłości nie znam ale jest tutaj parę osób z chory na bl musisz poczekać na ich odpowiedzi

Jakie psychotropy przyjmujesz? Na pewno nie regularnie i skąd je "wytrzasnęłaś", skoro nie bylas u specjalisty? Podaj nazwe tych leków.
Zaburzenia odzywiania, sezonowe paranoje to norma przy ZABURZENIU borderline (bo to nie choroba).
Leki odstaw, bo Cj nie pomagają a szkodzą. Napisz, jakie to są.
Nie mam ochoty zanurzać się w diagnozy, sięgać do przeszłości i wszystko po kolei tlumaczyć. Jak jeszcze tam jesteś, odezwij sie a reszte wytlumacze Ci pw.
Pozdrawiam