Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam pytanie odnośnie pracy. Choruje na borderline, i chciałbym pójść na studia związane z psychologią żeby potem zostać psychologiem itd. To chyba jedyna rzecz jaką chce w życiu osiągnąć. Ale kiedyś usłyszałem że osoba z borderline nawet jeśli ukończy takie studia to nie może pracować w zawodzie ze względu na swoją chorobe. Chciałbym wiedzieć czy to prawda, czy są jakieś prawne przeszkody ku temu? Ja żadnych nie znalazłem, ale sam nie wiem.

Hej, wydaje mi się, że nie musisz wszem i wobec ogłaszać, ze sam chorujesz. Realizuj swoje plany i marzenia zostania psychologiem, bo to i tobie może pomóc w walce ze swoim zaburzeniem, dzięki zdobywaniu wiedzy na Studiach. Wydaje mi się, że jeśli sobie pomożesz, będziesz w stanie pomóc swoim pacjentom i być dobrym psychoterapeutą. I dojdzie coś w rodzaju, że będziesz miał empatię i lepsze zrozumienie dla swoich przyszłych pacjentów. A to byłby twój atut w zawodzie psychologa.

Prawnych przeszkód nie ma. Dość często na psychologię idą osoby z jakimiś problemami psychicznymi i nie jest to żadną przeszkodą, choć akurat borderline może dość znacznie utrudniać Ci pracę z pacjentem, moim zdaniem dużo bardziej niż inne zaburzenia.. Chodzisz na psychoterapię?

j/w

Na zasadzie całkowitej kontroli swojego zaburzenia by nasz humor/stan zdrowia nie odbijal się na relacji z pacjentem oraz nie dokładał mu niepotrzebnych myśli związanych z tym co powiedzieliśmy przez nasze bordeline.Ktore słynie z tego że "kocha i nienawidzi"

Musisz opanować bordeline do maksymalnego stanu trzymając je w garści,podrzucajac bawiąc się nim i jeszcze na dodatek w "między czasie" leczac innych.

To nie będzie łatwe choć wykonalne,ważne jest to byśmy byli wzorem dla innych nim zaczniemy leczyć ludzi.Wiele pracy,ale jak są chęci proponował bym byś swoją pierwszą pacjentka była właśnie "TY" sama.Tym samym dowiesz się czy dasz radę z innymi czy nie dasz rady,bo masz problem sama z sobą.

W żeńskiej wersji lepiej brzmi,autorze

Akurat o kontrole nad sobą nie muszę przynajmniej na razie się martwić, negatywne emocje zawsze trzymam w sobie. Często miałem styczność z osobami posiadającymi jakieś problemy psychiczne i zawsze ich z tych problemów wyciągałem, nigdy nie pozwalając na ujawnienie mojej skrajnej strony. Może pomaga mi to że przez większość czasu nie robie tego dzięki altruzimowi, ani jakiejś osobistej relacji, tylko dlatego że po prostu sprawia mi to radość. Problemy innych ludzi traktuje bardziej jak zagadki które lubię rozwiązywać.

To mógłbyś opisać/ napisać coś w dziale zaburzeń psychicznym dziewczynom które z tym sobie nie radzą,skoro świetnie sobie radzisz.Tam masę jest pytań odnośnie "radzenia" sobie z bordeline.

Odrazu także można się przyjrzeć z boku jak dbasz o kontakt z pacjentem,zaufanie itp co mogło by być utrudnione z punktu chorego na bordeline jak i Twojego.Wychwycic można czy nie mamy z sobą problemu i potrafimy pomóc innym.To niewątpliwie mogło by być " sztuka " tym bardziej chorujac na bordeline z którym masz wiele wspólnego.

"Negatywne emocje zawsze trzymasz w sobie"

hmmm.Robisz dokładnie to samo co osoby chorujace,to nie jest dobra metoda.Moze to być pewnego rodzaju " kontrola zachowania" ale może być także objawem braku kontroli w bordeline,wydając nam się tylko jakbyśmy nad nią planowali a tak nie jest.Utwierdzac mnie mogło by to w przekonaniu że nie do końca jeszcze panujesz nad własnym zaburzeniem.

"Często miałem styczność z osobami posiadającymi jakieś problemy psychiczne i zawsze ich z tych problemów wyciągałem, nigdy nie pozwalając na ujawnienie mojej skrajnej strony"

Czasem lepiej jest coś więcej powiedzieć pacjentowi o nas,by dzieki temu zyskać jego zaufanie/zrozumienie lepsze wyczucie się w sytuację chorego.Pacjetowi to się przydaje,będzie nas traktował z większą uwagą bo wiemy nie tylko z teorii ale także z praktyki.Nie tyle co o chorobie tak ?,ale po prostu to co lubimy,czym się interesujesz itp.Kontakt to priorytetowa sprawa.