Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Cześć!

Odkąd pamiętam moja głowa jest całkowicie pusta, przez znaczną część mojego dnia. Myśli są sporadyczne, tylko i wyłącznie gdy bardzo się skupię - nawet wtedy nie zostają na długo. Pracuję, piszę, rozmawiam, żyję - a w głowie całkowita pustka. Żadnych dźwięków, myśli, obrazów. Zaczynam odczuwać z tego powodu dyskomfort, można by powiedzieć, że strach.
Nie myślę o tym co mówię, a raczej próba myślenia powoduje krótki dyskomfort - nie ma procesu myślowego, są same wyniki - do tego często kiepskie.

Czy to normalne?

Zdarza się taki problem u większości ludzi. Nie ma ludzi takich co by znali na wszystkie pytania odpowiedź w 5 minut. Muszą się najpierw zastanowić zanim udzielą odpowiedzi na zadane pytanie. Procesy myślowe czasem tworzą blokadę.

Mam to samo lub coś podobnego od czasu, gdy zacząłem medytować poprzez wyciszanie umysłu, czyli powstrzymywanie werbalizacji myśli, co miało mi pomóc w odsunięciu natrętnych myśli i ogólnie uporządkować myślenie, które było zaburzone, zgoła chaotyczne. Udało mi się to co prawda osiągnąć, lecz przy okazji zanikł we mnie zupełnie ten naturalny wewnętrzny dialog, który posiada każdy człowiek. Obecnie jest tak, że przez mój umysł nie przebiegają już żadne myśli, w każdym razie ich nie słyszę. Mogę np. przez długi czas wpatrywać się w jeden punkt, iść ulicą, wykonywać jakąś inną czynność i o niczym przy tym nie myśleć. Albo patrząc w autobusie na kogoś zwykle automatycznie oceniałem wygląd tejże osoby, wypowiadałem w myślach spostrzeżenia, a teraz nic. Myśli pojawiają się dopiero wtedy, gdy niejako przymuszę się do ich sformułowania. W rozmowie mam zwykle problem ze znalezieniem odpowiedzi przez tą ciągłą pustkę. Z wyobraźnią i kreatywnością też nie jest u mnie za tęgo, a kiedyś było zupełnie inaczej (co potwierdzają moje stare rysunki i teksty).

@ert - mamy jedną cechę wspólną, medytację. Bardzo dawno temu nauczyłem się medytować oddechem, na czym bardzo często łapię się do dziś. Pomagało mi się to uciszyć, ale nigdy nie chciałem dewerbalizacji myśli. Aktualnie żyję w mojej głowie jak jedyny trzeźwy gość na mocno zakrapianym weselu.

Ja mam problem raczej z nadmiarem myśli. Ale na te medytacje wyciszające to sie chyba nie zdecyduję. Nie chcę stracić siebie. Już wolę nie radzić sobie ze sobą.

Myślicie,że to,że nie macie własnych myśli to jesteście nikim. Otóż nie. Każdy z Was jest wyjątkowy nawet nie mając własnych myśli. Wstydzicie się czasem tylko je wyrażać.

Ale ja nie mam co wyrazac. Jezeli nie zmusze sie do myslenia - to nie istnieje, mnie tam nie ma.

Po Waszych wypowiedziach wiem jedno-na pewno nie bede probowac zadnej medytacji

Ja myślę, że Ty jesteś do odnalezienia. I teraz to by była najważniejsza rzecz jaką powinnaś zrobić. Nawet za cenę przymuszania się i bólu. Odnaleźć swoje pragnienia. One dają siłę by żyć. Odnaleźć swoje imię, swoją tożsamość, prawdę o swoim pięknie. Nie jesteś nikim. Jesteś, istniejesz - choć może tego nie czujesz. (A swoją drogą ja zawsze chciałam być odnaleziona. A ty?)
Cisza jest piękna ale pustka? Woła o obecność. Pustki nie da się znieść. Skoro wolasz o pomoc to "Jesteś".
(jeszcze jedna dygresja: jest teraz taka moda na medytacje hinduskie i jogę - a medytacji chrześcijańskiej, która jest nieszkodliwa i przynosi pokoj jakoś nikt nie propaguje. Jest co prawda trudniejsza ale angażuje myśli i uczucia i całe Twoje bycie.)

Myśli istnieją tylko trzeba mocno w n ie wierzyć,że one są.