Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Tak czytam te wszystkie posty i przyszła mi pewna myśl do głowy. Czy czasem przyczyną zachorowania na ChAD nie jest brak miłości w dzieciństwie. Czy osoby, które mają kontakt z takim chorym, albo osoby chore mogą potwierdzić moje przypuszczenia. Być może moje myślenie jest błędne, ale czy człowiek, który ma sielankowe życie i jest otoczony miłością, może zachorować na chorobę psychiczna?
Pozdrawiam "Ismena"

Oczywiście, że tak. Można coś w genach po dalekich przodkach "odziedziczyć". Tak mi się wydaje.

Dziedziczenie swoją drogą, ale miałam na myśli raczej sposób wychowywania dzieci. Statystycznie choroba ujawnia się w wieku 20-30 lat, a przecież taki młody człowiek nie ma tylu trosk, co osoba wiekowa. W rodzinach toksycznych, gdzie np.matka jest apodyktyczna, ojciec alkoholik itp. zdarzenia sprzyjają zachorowaniu. Czytając posty, gdzie chory się nie leczy i dzieci na to patrzą jak on się zachowuję, to zapewne pierwszy krok do zachorowalności, zwłaszcza jak dziecko jest wrażliwe i ma słabą psychikę. Chrońmy więc dzieci i uciekajmy od chorych, skoro leczyć się nie chcą, bo fundujemy dzieciom traumę na przyszłość.
"Ismena".

Teoretycznie do uruchomienia choroby potrzebny jest bodziec zewnętrzny, najczęściej pod postacią jakiejś traumy, śmierci najbliższych, ale też przeprowadzka czy maltretowanie. U mnie się sprawdza. Rodzice po rozwodzie, katowanie przez matkę, ojczym alkoholik. Matka niedawno zmarła, ojczym też. Z ojcem nie mam kontaktu i zostałam sama. Nie mam innej rodziny, a z powodu epizodów mam na koncie 3 próby samobójcze i jedną zaje***cie chamską manię.
PS: mam 23 lata i sami rozumiecie, że to mogło mieć wpływ na chorobę...

powróć do relacji pozytywnej z ojcem, mimo wszystko jest to najlepsze wyjście dla każdej dziewczyny .

Matka prawdopodobnie też miała ChAD, ewentualnie borderline. Z ojcem (widywałam się raz na ruski rok i miałam jako takie pojęcie, że żyje sobie) nie mam kontaktu w połowie z wyboru. Po pogrzebie starałam się z nim nawiązać jakiekolwiek relacje, ale jak to w życiu bywa... Mój ojciec ożenił się ponownie z wredną, chamską babą 4 lata temu o czym dowiedziałam się rok temu. Teraz pojechałam z nim na wakacje w celu odbudowy znajomości i nawiązania kontaktu jak z drugim człowiekiem, gdzie musiałam JEJ usługiwać. Dosłownie. Inaczej uważali, że jestem księżniczką i mi się nie chce ruszyć tyłka. Ona go nastawiła maksymalnie przeciwko mnie, ale podobno każdy ma swój rozum więc jest w tym trochę jago wyborów. Sąd zasądził 500 zł alimentów dla mnie, a z racji, że się uczę to dalej mi się należą. Ojciec wisi mi w tym momencie 3 tyś zaległych alimentów plus zaraz po wakacjach stwierdził, że nie dostanę już ani złotówki (zostały mi 2 lata studiów), ponieważ go okłamałam. Jak? Mówiąc przez cały rok, że świetnie mi idzie i, że wszystko spokojnie zaliczę podczas gdy poprostu się opier***łam, bo nie zaliczyłam roku. Owszem szło mi bardzo dobrze dopóki mnie mania nie skasowała pod koniec marca do końca lipca, a w pierwszym semestrze byłam blisko samobójstwa z racji zmiany leków w depresji. Nigdy go przy mnie nie było, nie dostałam od niego ani złotówki tak o, tak dla jedynej córki. Nie interesował się, nie chciał mnie widzieć. Obecnie nie starcza mi pieniędzy i bardzo potrzebuję tych alimentów więc mam do wyboru, albo idę z tym do sądu i mogę całkiem zapomnieć o tym, że mam ojca albo nie mieć za co żyć i mieć kogoś kto jest nim tylko z genów.

Złóż papiery na uczelni o stypendium socjalne - na pewno dostaniesz. Pamiętaj tylko o leczeniu i nie odstawiaj leków, to może uda Ci się skończyć studia. Niestety nie mamy wpływu na to, w jakiej rodzinie się rodzimy.
Życzę Ci, aby ułożyło Ci się w życiu jak najlepiej.
Pozdrawiam "Ismena"