Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Hej. Mój problem jest taki, że mam już 24 lata i nigdy nie poznałem co znaczy kochać z wzajemnością. Owszem, zdarzało się, że chodziłem z dziewczyną, ale to nie było uczucie. Już dłużej nie mogę tak, codziennie boli mnie głowa, mam coraz mniej energii do życia a jakby tego było mało nie mam nawet kiedy ruszyć się z domu by dać sobie szansę i poznać kogoś. Przez internet już próbowałem, niestety nie udało się, z tych znajomości nic nie wyszło. Jak tak dalej będzie to umrę z tęsknoty, ktoregoś razu położę się by już nigdy nie wstać, bo to nie jest życie, tylko marna egzystencja. Jak ulżyć sobie w cierpieniu? Narkotyki i alkohol mi nie pomagają. Wypady do agencji towarzyskich jedynie pogłębiają mój ból. Czy jestem zbytnim idealistą, że marzę o czymś takim jak miłość???

Ziomuś mam tak samo

wszyscy kogos szukaja kto rozwiaze ich problemy, a ja jestem sam i dobrze sie mam tez mam takie pragnienia, ale chyba pierwszy krok to je zaakceptowac, nie szukac na sile, pokochac siebie jakim sie jest, im bardziej nie znajdujesz, tym bardziej jestes nieszczesliwy- ja staram sie w samotnosci odnalezc samego siebie i mysle ze to klucz do udanego zwiazku kiedys w przyszlosci, choc nie wiem czy sa udane zwiazki w ogole, lol

pozdrawiam

szansa na zmianę jest zawsze....

a po co chcecie szukać kogoś

skąd wiecie, że z tym kimś żyłoby się wam lepiej,

takiej pewności nigdy nie ma.....mogłoby być jeszcze gorzej...

Fakt, czasem złudzenia pomagają zyc, ale wydaje mi się, ze masz problem z samoakceptacją i jak go rozwiążesz to fakt nie posiadania partnera nie będzie olbrzymim problemem. Człowiek jest wartością samą w sobie, a nie przez to z kim się spotyka

A co jeżeli ja siebie akceptuje? Może

nawet za bardzo?