Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

cześć kochani jak tam z Wasza pamięcią??? bo u mnie jest masakra czasem się czuje jak bym była po jakimś wypadku po którym traci się pamieć może dlatego ze mimo dwubiegunowej depresji jestem tez opóźniona w rozwoju urodziłam się o miesiąc wcześniej lekarze nie zauważyli ze jestem sina tylko Mama zauważyła i trochę nie wyraźnie mówię i czasami mam kłopot żeby jakiś wyraz powiedzieć. chce tez Was zapytać czy pracujecie??? chciałam bym iść do pracy aczkolwiek się boje jak będzie z moja pamięcią i czy dam rade wstawać wcześnie i działać.... boli mnie jedno ze mam córcie co ma 3 lata mówi coraz więcej i się boje ze kiedyś przy kimś mi zada jakieś pytanie a ja nie będę umiała jej odpowiedzieć na szczęście mam kochającego męża i Rodzinne wiecie co mnie zastanawia za kim ja się dałam mam Rodzinne wykształcona mądra a ja takie.... ehhhh szkoda mówić albo pisac;p;p;p;p czekam na odpowiedzi od Was Pozdrawiam

Heloł! Moja pamięć jest ok.

Hej, z mojego doświadczenia wynika, że braki pamięci, szczególnie krótkotrwałej, w fazie depresji to norma. Gdy mam "dołek" często zdarza mi się zapomnieć wziąć klucze od samochodu, zostawić coś gdzieś, nie pamiętać imienia i nazwiska w minutę po tym, jak ktoś mi się przedstawił... Do tego dochodzi przejmująco niskie poczucie własnej wartości niezależnie od tego, że inni powtarzają mi, że sporo osiągnąłem i jestem kimś. Podobnie jak Ty mam (subiektywne ?) problemy z wysłowieniem się - słowa nie napływają do głowy tak łatwo jak gdy jestem w równowadze czy na "plusie".

Myślę, że nie jesteś opóźniona w rozwoju. Masz teraz gorszą fazę i doszukujesz się w sobie deficytów... Jestem pewien, że gdy dobrze się czujesz nie rozważasz czy byłaś sina po urodzeniu i jak wpłynęło to na Twój rozwój... po prostu działasz/żyjesz i jest Ci dobrze, a czasami a za dobrze, we własnej skórze.

Ja pracuję, ale z perspektywy lat widzę, że CHAD odcisnął piętno na mojej karierze... W hipomanii człowiek jest bardzo ekspansywny, bardzo się angażuje i w moim przypadku chce pokazać, że zrobi szybciej i więcej niż inni. Na dłuższą metę jest to jednak zgubne, bo gdy przychodzi depresja nie jest się w stanie wywiązać ze wszystkich podjętych zobowiązań. Przy ostrej depresji nawet najprostsze zadania stają nie prawie niewykonalne... Wydaje mi się, że wielką sztuką jest zachować w pracy równowagę. Nie identyfikować się z nią, nie wzlatywać nad poziomy i udowadniać, że jest się lepszym od innych. Takie postępowanie przyzwyczaja pracodawcę do zrzucania na nas coraz większej ilości roboty i odpowiedzialności, a nagłe załamanie formy może nie być mile widziane i zrozumiane. Ja wciąż się tego uczę, ale przynajmniej mam względną świadomość...