Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Hej,

Przychodzę tutaj z czymś co mnie całkowicie męczy i utrudnia życie. Często się stresuję, radzę sobie z tym stresem natomiast według mnie problemem jest dla mnie brak pewności siebie, z automatu mam wyższy ton głosu, nie wiem co myśleć, jestem trochę zagubiony, język mi się plącze, używam niecelnych słów, jakby nagle mój zasób słownictwa spadł do kilkunastu wyrazów, czas płynie o wiele szybciej, moja mowa ciała jest niby spokojna, ale nadal nie wiem co mam robić, oraz bardzo często zdarza mi się nie zwracać uwagi na świat zewnętrzny, przykładowo w supermarkecie gdzie jest sporo osób, mam wrażenie jakbym widział wszystko w takim efekcie winiety, jestem nieuważny, czasem wejdę w coś, normalnie bym tego nie zrobił. Przydarzy mi się robić drobne nielogiczne czynności. Męczy mnie to okropnie ponieważ nie pasuje to do mojego charakteru, a nie wiem jak to zniwelować.

Z góry przepraszam jeżeli to zły wątek, nie do końca wiedziałem gdzie to wstawić.

Jakieś pomysły?

W jakim jesteś wieku?

19 lat.

Witam Cię Anonimek!
Z tego co sobie przypominam to standardowy problem nastolatków. Brak pewności siebie połączony z postrzeganiem rzeczywistości, że każdy patrzy na Ciebie i ocenia Cię po Twoim zachowaniu . Otóż nie, ludzie są tak zaprzątnięci swoim życiem że mnóstwo ludzi skupia się na sobie, aniżeli na tym co się dzieje w najbliższym otoczeniu.
Anonimku każdorazowa "spina" i poddenerwowanie sprzyja zablokowaniem naturalnych procesów przekazu werbalnego i pozawerbalnego. To że się "spinasz" w takiej sytuacji to nic dziwnego zważywszy na to że nie masz wykształconego jeszcze mechanizmu swojego wartościowania. Z biegiem lat pewnie będziesz nabierał pewności siebie, i będziesz świadomy swoich mocnych stron, i własnej świadomości mowy ciała.
Tak od siebie podpowiem Ci że nie warto rozkminiać każde nasze zachowanie i postępowanie w kategorii, czy na pewno zachowuję się adekwatnie do sytuacji i czy oby na pewno nie jestem obiektem pośmiewiska, czy wręcz wyszydzania z mojego profilu osobowościowego.
Polecam stanowisko w którym założenie naszego stanu emocjonalnego jest zależne tylko i wyłącznie od nas samych, bez względu na otaczających nas ludzi. Mówiąc krótko mój komfort emocjonalny jest zależny tylko ode mnie i żadna osoba nie jest wstanie zaburzyć mojego samopoczucia i postrzegania rzeczywistości.
Czyli moja pewność siebie jest tylko moja i nikt inny który hipotetycznie chciałby ten stan zaburzyć, nie jest wstanie wpłynąć na mnie, aby to zmienić.
To skomplikowane co piszę, ale takie założenie sprawi że nie będziesz patrzył na postronne osoby jako na Twoich recenzentów, tylko na osoby które biernie uczestniczą w Twoim życiu codziennym. A to z kolei zdejmie z Ciebie ciężar zachowania się w sposób odpowiedni do otoczenia, sytuacji i spowoduje rozluźnienie, które powinno pociągnąć za sobą naturalne zachowanie i pewność siebie.
Podsumowując, dystans do siebie i komfort własnej osoby(nie ocenianej przez otoczenie) jest drogą do naturalnej postawy i zachowania się zgodnego z własnym oczekiwaniem. Od i cała zawiłość funkcjonowania psychospołecznego człowieka.

To psychologia natury człowieka, im bardziej się będziesz z nią zaznajamiał, tym łatwiej będzie Ci się odnaleźć w każdej życiowej sytuacji
Życzę tylko sukcesów na dalszej drodze życia .
Pozdrawiam!