Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam 18 lat, jestem bardzo wysoki, dobrze zbudowany. Przez cale swoje zycie bylem dumny z tego kim jestem, wyrozniam sie od swoich rowiesnikow pod wzgledem intelektualnym. Bardzo duzo wiem o polityce, znam 3 jezyki, krotko mowiac na plaszczyznie odnoszenia sukcesow jestem zrealizowany. Od kilku jednak lat zaczal sie u mnie tradzik. Na poczatku sie tym zbytnio nie przejalem, ale pozniej zaczalem sie coraz bardziej tego wstydzic. W chwili obecnej do czego przyczynil sie komputer (na ktorym spedzam bardzo duzo czasu) - grajac w strzelanki zarabiam i jest to moja pasja. Nie spotykam sie ze znajomymi, wstydze sie tego jak wygladam chociaz jestem na terapii antybiotykowej na tradzik i z dnia na dzien jest coraz lepiej, mam nadzieje ze niedlugo znowu moja twarz powroci do normy. Jednak watpie ze wylecze sie z kompleksow. Duzo cwicze na silowni, duzo plywam, generalnie reszta mojego ciala jest dobrze umiesniona. W ten wlasnie sposob uprawiajac te wszystkie sporty stwarzam sobie fikcyjne poczucie wlasnej wartosci. Nie pije, nie pale, rezygnuje ze wszystkiego byle tylko sie dowartosciowac. Chociaz niby jestem facetem z jajami zdarza sie ze od myslenia nad tym wszystkim zakreci mi sie w oku lza. Nigdy nie mialem dziewczyny chociaz kiedys wszystkie chcialy byc ze mna. Teraz przez ten tradzik nie moge na siebie patrzec, nie czuje sie dobrze w swoim ciele - nie akceptuje swojego wygladu...

Chcialbym bardzo pokochac wartosciowa osobe do szalenstwa, jest to jeden z moich glownych zyciowych celow, ale jak kogos pokochac z koro nie potrafie zaakceptowac siebie?

Czuje sie beznadziejnie, nie wiem na kim sie oprzec. Miewalem mysli samobojcze, generalnie jestem typem czlowieka ktory za duzo mysli.

Widze innych ludzi dookola, wiekszosc z nich to totalne debile, ktorzy nie znaja ortografii, co piatek chodza sie upic na zaboj, zadnych pasji, planow zyciowych, ambicji, wiekszosc wyglada jak totalne cioty. Generalnie debile, a jednak oni maja szczesliwsze zycie ode mnie, bo akceptuja siebie.

Nigdy w zyciu nie obrazilem nikogo na powaznie bez powodu, dla kazdego staram sie byc mily etc.
Wydaje mi sie ze jestem dobrym czlowiekiem, ale czy do *** nedzy kiedys moje cierpienie obroci sie w szczescie ?

Witaj narcyzie. Spójrz gdzieś poza własny nos, użyj swojej rzekomej inteligencji, a zrozumiesz co to szczęście, co to "ja" i co to akceptacja, do czego nam ona potrzebna i czy w ogóle Ogółem rzecz biorąc, myślisz że osiągnąłeś już sporo, a tylko napakowałeś maszynkę informacjami, ciało muskułami i tabletkami, a co ze sferą duchową, umysłu? Przemyśl to.