Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam,
jesteśmy z żoną małżeństwem od czterech lat, mamy także czteroletniego synka. Pewnie stwierdzicie że jest to,,gówniarska" miłość ale kocham moją żonę i syna najbardziej na świecie i oddałbym za nich wszystko. Jestem osobą wybuchową, która najpierw powie, a potem przemyśli to co powiedziała (przynajmniej tak było przez cztery lata).Do tego doszła nerwica wraz z dusznościami spowodowana stresem w pracy, chorobą syna. Bardzo chcę to zmienić i postanowiłem zacząć chodzić do psychologa, ponieważ przez te cztery lata bardzo raniłem moją ukochaną, która to wytrzymywała. Żona poświęciła cztery lata na opiekę nad dzieckiem (syn ma skoliozę), opiekę nad domem rezygnując ze studiów i z ówczesnego życia a ja jeszcze jej nie pomagałem psychicznie (nie wspierałem, wybuchałem). Po nocach nie spałem tylko potrafiłem płakać i żałować tego co powiedziałem. Dopiero po kłótni w tamtym tygodniu gdy stwierdziła, że chce rozwodu dotarło do mnie jakim byłem *** przez te cztery lata, a jak ona wiele poświęciła dla naszej rodziny, jakim jest aniołem. Dotarło do mnie że bez niej i syna jestem nikim. Po jej słowach poczułem jakby ktoś wbił mi nóż w serce choć ja sam to jej robiłem przez te lata... Doszło do tego że mam myśli samobójcze ale walczę z nimi, ponieważ mam dla kogo żyć przynajmniej na razie. Rozmawiałem z żoną o tym żeby dała mi ostatnią szansę, że się zmienię i poniekąd się zgodziła aczkolwiek widzę, że jest coś nie tak. Zacząłem o nią bardziej zabiegać niż dotychczas ( wybieramy się razem bez dziecka na weekend, wysyłam jej do pracy kwiaty, organizuję prowizoryczną kolacje w domu przy świecy) ale cały czas czuję, że i tak żona jest do tego obojętna. Bardzo się boję tego że ją stracę, proszę poradźcie co mam zrobić żeby uratować nasze małżeństwo? czy w ogóle jest jeszcze jakaś szansa?

Mam podobnieczęsto gęsto też najpierw coś powiem potem pomyślęale wracając do twojego małżeństwa to uważam,że musisz dac jej trochę czasu, po drugie szczera rozmowa czy ona widzi dalszy sens tego związku jeśli tak,pomocna jest terapia dla małżeństw. Jeśli nie,twoje zabieganie o nią jest bezcelowe. Na początek szczera rozmowa która da Ci obraz tego na czym stoisz.Pozdrawiam i życzę powodzenia

Na pewno jest Ci ciężko patrzeć jak osoba, którą kochasz się dystansuje i wiesz, że chce odejść. Dbaj o nią i pokazuj jej każdego dnia, że jesteś lepszym człowiekiem. Musisz na nowo odbudować nie tylko jej zaufanie, ale też pozytywny obraz Twojej osoby. Dobrze, gdybyś mógł jej czymś zaimponować i nie mam na myśli jednorazowej akcji. Ważne abyś pokazał jej, że jesteś wartościowym człowiekiem, który dba o siebie (to jest bardzo ważne) i o osoby, które kocha. Może jakaś Wasza wspólna pasja zbliżyłaby Was do siebie? Powodzenia!

Jak dla mnie podstawą będzie praca nad swoim charakterem. Co z tego że nakupujesz kwiatków i prezentów gdy znowu wybuchniesz i czymś dowalisz.
Szczerość... powiedz że idziesz do psychologa. Idz do niego a nie tylko zamierzaj. Powiedz jakie są Twoje uczucia, że jest dla Ciebie najważniejsza.
Pierwsze musisz zrobić porządek ze swoją "głową" inaczej nawet jeśli znajdziesz kolejną i kolejną ukochaną będziesz ją ranił...
Takie moje zdanie. Polubisz siebie i życie, a będzie dobrze.