Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Dzień dobry,
Nazywam się S., wydaje mi się, że ostatnio często nasilają się u mnie problemy z samym sobą, często się bardzo mocno denerwuję, można powiedzieć, że aż czuję jak zalewa mnie kortyzol, jestem coraz mocniej rozkojarzony, z drugiej strony mam jakieś swoje natręctwa których pilnuję.
Mam 33 lata, odnoszę wrażenie, że miewam problemy z pamięcią, jak wspomniałem wcześniej, mocne "ataki" zdenerwowania, które prędzej czy później odbiją się na moich bliskich, mimo tego, że próbują to jeszcze tolerować, staram się jak mogę nad nimi panować, ale chyba coś postępuje w złym kierunku. Jak to się teraz ładnie mówi, odczuwam spadek jakości życia. Nie wybiegam gdzieś w przyszłość, nie snuję planów, żyję z dnia na dzień. Drugą stroną medalu jest to, że jestem osobą z poczuciem humoru, naprawdę staram się dużo uśmiechać.
Zauważyłem też, że np. czytanie książek nie przynosi mi już satysfakcji, ciężko mi się skupić, chciałbym wykonywać 1001 rzeczy na raz, z drugiej strony potrafię pracować osiągać bardzo dobre wyniki, i do tego sobie regularnie dorabiać po godzinach W mojej pracy głównie chodzi, by utrzymywać kontakt z ludźmi. Zaczynam w tym "sektorze" czuć się coraz mniej komfortowo. Ciężej wchodzę w relację, z obcymi, i co gorsza chyba powoli też ze znajomymi. Dużo też zależy od dnia, czasami czuję się jakbym miał ADHD, czasami bym został chętnie w domu.
Byłem u 3ch specjalistów, i usłyszałem trzy różne diagnozy: chad, fobia społeczna, depresja. Już sam nie wiem co myśleć. Szczerze mówiąc szybko przerywałam leczenie farmakologiczne. Wywiad z lekarzem to 5 min wizyty i recepta, dodatkowo nie potrafię wszystkiego przedstawić, jak tu, pisząc na forum.
PS.Leki SSRI zamulają mnie jeszcze bardziej.

Witam S. Czytając o tych trzech różnych diagnozach pomyślałam, że może warto byłoby zacząć od psychologa. Spisać sobie wszystkie dolegliwości na kartce i zaliczyć kilka wizyt. Niech cię trochę poobserwuje. Problem często wygląda zupełnie inaczej, niż nam się wydaje. Po 3 - 4 wizytach psycholog powinien umieć określić, czy wymagasz leczenia farmakologicznego, czy nie. A może wystarczy tylko terapia?