Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Nawet nie potraficie sobie wyobrazic co przezywa chory na chad!! jak rani bliskie osoby nie swiadomie a potem cierpi przeciez to jest nie mozliwe a jednak tak zatru zycie dzieciom i mezowi. kazdego dnia kiedy mam lepszy chumor boje sie ze to nawrot choroby wole byc zdystansowana do swiata wolę byc zdenerwowana jak byc sczesliwa, kiedys bardzo lubilam zartowac teraz boje sie cokolwiek smiesznego powiedziec. poprostu boję sie siebie bo nie znam dnia godziny kiedy znowu los ze mnie zakpi.

Możesz napisac troszkę więcej .Jak to jest że ranisz najbliższych, opuszczasz ich, narażasz na cierpienie i co jesteś przekonana że robisz dobrze, ze wszystko wg Twijeje moralności jest wporządku. Ze dzieci, mąż to wrogowie??

O jesuuuuuuuuuu, więc chory też się męczy .Ja mam wrażenie, że żona rani nas bez żadnych wyrzutów, odeszła, zostawiła wszystko, dzieci, psa, kota, mnie. Ma kochanka czy ten facet nie widzi co się dzieje?? Nie wyczuwa, że to jest choroba. Co będzie bo jak po długiej hipomanii będzie miała depresje i wróci do domu, co mówić dzieciom . To jest koszmar, tragedia. Żona prowadzi firmę, pracuje teraz za trzech. I myśli że tak jest szczęśliwa. Do dzieci wydzwania z pretensjami, ze jej nie przepraszają. One już ledwo funkcjonują. Obraża je oskarża a sama jest wszystkiemu winna. Co robić? Błagam o pomoc.

Ciężko, wiem . Mnie też mąż zostawił, zranił, skrzywdził. Chce być wolny, zacząć nowe życie, beze mnie. Przeczytałam strasznie dużo na temat tej choroby. Nic w hipomanii nie dociera do nich, trzeba się zdystansować i odciąć. Jak najmniej kontaktu, nie wdawać sie w dyskusje, w ich manipulacje. Ja tak zrobiłam, mam względny spokój. Mam o tyle lepiej, że dzieci u mnie dorosłe. Musisz przemyśleć czego chcesz, jak widzisz swoje życie. To trudne, nawet bardzo. Musisz jednak zadbać o siebie, bo potrzeba Ci siły dla dzieci. A wobec żony bądź obojętny, nie odsłaniaj swoich słabych punktów, bo ranią bez najmniejszych skrupułów. Siły i wytrwałości D

Tak, diagnoza jest, ale co tam ! małżonka obecnie wie, ze choruje przez mnie (czy raczej chorowała). Leki być może bierze bo nie spala by w ogóle, ale pomimo to jest w stanie hipomanii. Do psychiatry nie ma mowy żeby poszła . Czuje się świetnie i życie przed nią. A dzieci ją obraziły więc niech przepraszają. Są przerażone, nie wiedza co się dzieje, tłumaczę im że to choroba, mimo wszystko jest fatalnie. Leci całe poczucie bezpieczeństwa. J.

To,że chorują przez nas, to standard. Ja już sobie nie daję nic wmawiać. Poczucie bezpieczeństwa leci jako pierwsze, ale musisz uświadomić sobie, że teraz to Ty jesteś filarem w domu i dajesz sobie radę i dasz. Człowiek jest bardzo silny, mimo wszystko,udźwignie wiele.Dzieciom tłumacz. Syn dorosły mój i jakos nie przyjmuje choroby taty. Musisz niestety czekać, na początku bywa trudne...Ja czekam zaraz będzie 4 miesiąc jak się wyprowadził, hmmm nie wiadomo czy się doczekam. Juz też nie wiem, czy chcę czekac... Pozdrawiam D

Mój mąż ma do mnie żal że go zaprowadziłam do psychiatry jak miał depresję. Potem jak się wybił po lekach w górkę zakończył leczenie bo on jest zdrowy.
Powiedział do swojej nowej kobiety że ja go ograniczałam,nigdy go nie przepraszałam. Teraz jesteśmy już po rozwodzie. Oczywiście on złożyl pozew o rozwód.

Pradopodobne, że jeśli nie uświadomi sobie choroby, to będzie powtarzał ten sam schemat wielokrotnie z kolejnymi kobietami.

Od 1.5 roku trwa u niego ten stan wyzdrowienia a nowa kobieta nic u niego nie widzi bo mieszkają osobno. kobieta widzi u niego kreatywność jaki on wielki a ile on potrafi załatwić a ile to będzie mieć pieniedzy.