Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Hej założyłam wątek o tej tematyce,ponieważ zastanawia mnie jak wygląda przebieg tej choroby,która dopiero wkracza w czyjeś życie i jak sobie z tym radzić .Teoretycznie wiem, ale potrzebne jest mi to, gdyż chciałabym wiedzieć jak wyglądały np wasze początki lub bliskich wam osób, które się z tym zmagają . Na CHAD zachorowała bliska mi osoba,która ma dopiero 16 lat i diagnozę postawiono parę miesięcy temu,więc na dzień dzisiejszy jest na etapie dobierania leków . Wcześniej miała nerwicę natręctw,objawiało się to nieustanym myciem całego ciała pare razy dziennie. Na szczęście jest już z tym spokój Ma ona wsparcie rodziny czyli akceptacje tej choroby i wyrozumiałość z tym,że nie do końca to odczuwa .Uważa,że skoro jest inna a reszta normalna,to jak w ogóle ktoś ją może rozumieć .Wizyty u specjalisty wiadomo,ktoś musi kontrolować przebieg choroby itp,ale to również za mało. Zawsze była inna,bardzo inteligentna,zdolna,dobrze ucząca się.Miała bardziej wysublimowane podejście do własnej osoby i otoczenia. Chcąca wiele osiągnąć . Zarazem dobra dla ludzi, czuła, po prostu dobry dzieciak . Co zrobić,aby jak najlepiej ją przygotować i oswajać małymi krokami,żeby czuła się bezpiecznie.Nie klepać formułek wpajać teorii,tyko tak zwyczajnie dać jej wsparcie od momentu w,którym zaczyna swoją drogę z tym cholerstwem . Z góry dziękuje

Hej. Leczę się już dwanaście lat. U mnie na początku postawiono złą diagnozę. Psychiatra dziecięcy stwierdził że mam schizofrenie paranoidalną. Dostałam tak mocne leki że nie pamiętam połowy liceum, włóczyłam się jak zombie. Pochodzę z dysfunkcyjnej rodziny. Przez długi czas rodzice nie zdawali sobie sprawy z powagi sytuacji. Sam fakt że napisałaś ten post świadczy o chęci udzielenia wsparcia. Obecnie mam 27 lat i bardzo pomagają mi szczere rozmowy z ojcem o tym co siedzi mi w głowie. Co do znajomych, wiele lat zabiegałam o aprobatę ludzi, którzy wykorzystywali moją wrażliwość, lub wyśmiewali mnie. Od paru lat mam kilku dobrych przyjaciół. Jeśli ktoś śmieje się ze mnie, tym lepiej. Nie chcę mieć do czynienia z takimi osobami. Pozdrawiam, wierzę że będzie dobrze!

Zaczęłam leczyć dwubiegunówkę w wieku ledwo 16 lat, tylko, że poprostu otoczenie mnie wyniszczyło, a do tego uzależnienie. Ludzie wokół mnie (rówieśnicy, ale też osoby starsze) wydawali się idiotami i głupcami, którzy w głowie mają tylko zabawy i nic porządnego ze sobą nie zrobią nigdy. Uważam tak do teraz, ponieważ strzela mnie jak widzę 14 - latki z butelką wódki, papierosami i innymi substancjami. Może nie byłam lepsza, szybko uzależniłam się od heroiny, zamknęłam się w sobie, nie wychodziłam z domu, tylko ja, mój chłopak i narkotyki. Zgłosiłam się do psychiatry po próbie samobójczej, wydawało się to dobrym wyjściem, aby nie znajdować się wokół tych wszystkich ludzi. Do tego doszła fobia społeczna. Otrzymałam leki, nie zadziałały. Teraz mam inne, też jakoś nie bardzo podchodzą. Tak jak osoba, o której piszesz, uważam się za inteligentną osobę z dobrymi stopniami, lubię pomagać, ale oczywiście tylko osobom, które darzę szacunkiem.

Dziękuję za odpowiedzi kazdy chyba ma własną odskocznie i sposób, aby radzić sobie z tą chorobą . Nie ma reguły. Obie jesteście dzielne
Nie wiem jak, to bedzie wyglądało dalej, byle do przodu.
Życie jest nieprzewidywalne, wszystko może się zdarzyć .
Slehder najważniejsze jest mieć przy sobie kogos, kto Cie wysłucha i zrozumie . Tak jak Twój tata . No i Ci prawdziwi przyjaciele . W życiu już tak jest, aby trafić na tych właściwych trzeba troszkę poczekać i znieść, ale warto
Venusventura życzę Ci obyś odnalazła w końcu spokój . U Ciebie wygląda to gorzej . Więc zmiana wymaga czasu i cierpliwości . Nie wracaj do narkotyków ! Mam nadzieje, że Twój stan sie poprawi i będzie lepiej
Życzę wam samych dobrych chwil

[email protected], dziękuję za miłe słowa. W narkotykach siedzę do teraz można tak powiedzieć. Jestem na poziomie rzucania kodeiny.