Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Wiem że to "tylko" i "aż" depresja, każdy dzień jest koszmarem, nie mam siły wstać z łóżka, nie mam siły żyć, ja nie chcę tak żyć . Jak jest bardzo źle to czasem wyciągam wszystkie leki które testowałam i tak sobie myślę że jakbym je połknęła to bym zasnęła i po bólu . Jest jedno co trzyma mnie przy życiu, moje dzieci, nie chcę żeby mnie znalazły martwa jak wrócą ze szkoły, nie chce im fundować takiej traumy . Wszystko co robię wymaga ode mnie ogromnej siły, jak nikogo nie ma to siedzę i płacze, a czasem ja są a jest mi źle to chowam się do łazienki, a potem wychodzę i udaje że jest ok.

Racja, Ajusia. Nie ma co fundować dzieciom takiej traumy. Ja osobiscie dzieci nie posiadam, ale mam mlodsze siostry, ktore wychowywalam od ich narodzin, jak matka (nasza, zyla w epizodzie ciezkiej depresji i schizofrenii - procz utrzymania ciazy i urodzenia, nie potrafila wiecej z siebie dac) wiec obowiazek spadl na nas (mnie i najstarsza z Nas). Wiec potrafie Cie zrozumiec, i sama czesto zamykam sie w lazience, gdy czuc sytuacje podbramkowa, a pozniej wyjscie z niej, niczym za sprawa magicznej różczki, uzdrowienie... Na pokaz Tak to niestety wygląda, w zyciu z depresją i calą resztą smutnego bagażu. Na taki poczatek, jak u Ciebie... Wazne jest chyba, przyjmowanie zalecanej dawki i rodzaju lekow (nie patrz lakomym okiem na reszte), a po jakims czasie, stan psychiczny powinien sie ustabilizowac. Wiesz o tym. Czasem wygadanie sie, sprawia ulge

Jakbym czytała o sobie, też bardzo ze sobą walczę żeby nic sobie nie zrobić ale nie chcę żeby później mój syn miał traumę. Gdyby nie on to już od dawna by mnie tu nie było. I też w trudnych chwilach chowam się w łazience, popłaczę trochę i wychodzę, udaję, że nic się nie stało. Chociaż syn poniekąd widzi co się dzieje, już nie mam siły udawać. Musimy walczyć dla dzieci... Może to czas żeby zmienić coś w swoim życiu.

Nie mam już siły, całymi dniami leżę w łóżku, nie potrafię wyjść z domu nawet po chleb . Coraz mniej siły żeby walczyć z pokusą ...

Trawestując Szekspira "leczyć się czy umrzeć-oto jest pytanie,kto postępuje godniej:ten,kto biernie stoi pod gradem zajadłych strzał losu,czy ten,kto stawia opór morzu nieszczęść i w walce kładzie im kres?
Spać i śnić może,ha tu pojawia się przeszkoda:jakie mogą nas nawiedzać sny w drzemce śmierci?Niepewni,wolimy wstrzymać tę chwilę i z tych chwil urasta długie,potulnie przecierpiane życie."

Odpowiedziałem cytując Szeksira,życie jest jedno i nie wiemy co jest po tamtej stronie.Lepiej się dowiedzieć jak dobiegniemy swoich lat.To tak jak mając pokera,odejść od stołu.
Trzeba się leczyć u lekarza od głowy,nie oddawać pulę za darmo.To nie ma sensu.
Pozdrawiam .

Mam to samo. Nie mam depresji, przynajmniej nikt jej nigdy nie zdiagnozował. Życie nie przynosi mi zadowolenia, czuje ogromny ciężar.

Ejsidisi leczę się, to nie tak że leżę i czekam aż mi przejdzie, mam dobrego lekarza ale puki co nic nie działa.
Mam w domu piękna apteczkę leków które próbowaliśmy i albo skutki uboczne były koszmarem albo działanie żadne.

Czasem mam ochotę łyknąć solidnie z tej apteczki wysiąść z mojej huśtawki w której ani na górze nie jest dobrze ani na dole 😟
W związku z tym lekarz chce mnie do szpitala posłać tylko muszę ogarnąć co z dziećmi zrobić

Dobranie leków w chad,szczególnie,to metoda prób i błędów.Zależy od wielu czynników ale najistotnieszym jest długość trwania cyklu.Jeżeli długi, to łatwiej dobrać antydepresant.Jeżeli nie zadziałał SSRI po ok.miesiącu,to prawdopodobieństwo że drugi lek z tej grupy zadziała,się znacznie zmniejsza.Lepiej moim zdaniem zmienić grupę na SNRI lub leki atypowe,lub augmentacja tj.wspomożenie siły działania np.niewielką dawką neoroleptyku najczęściej olanzapiny.Trzeba niestety częściej odwiedząć psychiatrę aby później odwiedzać go rzadziej.W szpitalu masz możliwośc szybszego doboru właściwych leków.Tym bardziej,że CHAD CHAD-owi nierówny.Zawsze okresy depresji są dłuższe w CHAD niż manii/hipo/ i mają cięższy przebieg.
Pozdrawiam.

Dostałam skierowanie do szpitala bo zaczęło się robić niebezpiecznie, bałam się strasznie i dalej się boję ale obawiam się że inaczej jutro / tydzień po mnie pozostaje tylko klepsydra😟

Napisałam Ci na pn