Forum: Zaburzenia psychiczne

Hej,

Mam problem z myślami. Nie są one dominujące oraz łatwo je potrafię stłumić, ale potem pojawiają się znowu lub odczuwam przez to uczucie jakby nieodprowadzonych emocji, co skutkuje obniżeniem nastroju i uczuciem podobnym do depresji. Mianowicie myśli są na temat zabójstw. Gdy jestem w pobliżu rodziny lub dziewczyny, to widząc w pobliżu nóż, tasak lub inne ostre narzędzie, to automatycznie pojawia się wyobraźnia jak wbijam te ostre narzędzia w ciała bliskich mi osób. Podczas seksu z dziewczyną natomiast włącza mi się coś na tryb agresora i wyobrażam sobie jak w przypływie siły i agresji rozrywam ją na pół gołymi rękoma. Jak mówiłem myśli nie męczą mnie cały czas, tylko gdy na horyzoncie znajduje się ostre narzędzie, przepaść (np. wycieczka w góry) lub inne sytuacje w których można zrobić komuś krzywdę lub nawet zabić. Często popadam w różne doły i depresje. Przez to często się zastanawiam jak wstaję z łóżka czy dzisiaj będzie ten dzień kiedy znowu stracę radość z życia. Natomiast w innych okolicznościach, to jestem z reguły radosny, przyjazny, empatyczny i troskliwy, też do rodziny i dziewczyny. Jak się pozbyć tego syfu? Czy te "żądze", to efekt nieodkrytej u mnie socjopatii, psychopatii i/lub narcyzmu? Dodam, że lubię być agresywny w łóżku, ale jednak zważam na to co lubi partnerka i staram się jej nie krzywdzić. Również podczas masturbacji czasami obieram materiały pornograficzne z dozą przemocy, ale tylko dlatego, że umysł mi podpowiada, że tego chce, to go podnieca. Normalnie przemocy staram się unikać. Przepraszam za długi tekst, proszę o pomoc. Pozdrawiam.

Chyba to nie jest objaw choroby,ale sprawia ci problem i nigdy nie wiadomo,czy kiedyś np nie przestaniesz tego natrectwa kontrolować.
Myślę,ze wizyta u psychologa jest dla ciebie wskazana. On powinien pomoc ci pozbyć się tej przykrej dolegliwości.

Nigdy nie pozwolę na to by coś się stało mojej rodzinie lub dziewczynie. Chociaż czasami popadam w taki stan kiedy uważam, że to ja mam wszędzie racje i od wszystkiego prawo (to nie jest bunt nastoletni, lecz taki mindset, gdzie wiesz, ze myśli są złe, zaś umysł odbiera to jako prawo do czynności), to chociaż by mnie zwijało skręcało nie wiadomo jak, to prędzej sobie bym ten nóż wbił w krtań niż niewinnej osoby.

Witam, sama sobie z tym nie poradzisz. a jakiekolwiek porady czy rzucanie diagnozami jest bezcelowe ponieważ to wymaga ewidentnie konsultacji i wizyty u psychiatry. Psychoterapia schematów i regularne wizyty u specjalisty to podstawa.