Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Edwardo,witam Cię i spieszę wyjaśnić,że 30 lat temu nikt nie wiedział o tej chorobie a przynajmniej nie w moim środowisku. Nie jeden leczył tę chorobę alkoholem ( ból istnienia).Nie leczona, zakropiona,czyni z człowieka potwora .Toteż mój post był skierowany li do tych wykorzystywanych kobiet,które są mamione przez swoich złotoustych mężczyzn. Jeśli owi się nie leczą,albo nieregularnie biorą leki ( no i alkohol), wykorzystują swoją "niepoczytalność" dla zaspokajania swioch wyskoków. Jeśli więc chadowiec się nie leczy a wie o chorobie to już wybaczcie mi tę wypowiedż jest sam sobie winien.
A nawiasem mówiąc ojciec umarł ledwie dożywszy 45 lat w poniżeniu, rozpaczy po utraconej rodzinie, serducho nie wytrzymało ani smutku ani "terapii".
Kobiety,albo mężowie którzy widzicie w moim opisie coś znajomego .............zostawiam wam wnioski.
To ja lecząca się chadówka,ciesząca się,że miałam szczęście dowiedzieć się o istnieniu tej choroby i zdążyć zacząć się leczyć bo być może podzieliłam bym los ojca.
Pozdrowionka

Masz rację, przecież jak ktos złamie nogę to leci do lekarza aby ją w gips wsadzic, normalne ratowanie swego zdrowia, tak samo powinno byc przy Chadzie, do lekarza leczyc się. Mam przykład u siebie, mąż sam mi powiedział o tej chorobie, zapewne wiedział od lekarza, bo niby skąd. Leki kupił i tym sposobem zakonczył leczene. Wolał pić, wyprowadzic się, podrywac i czynic co tam sobie wymyslił.Jednak jest w pewnym sensie na tyle cwany, że wysyła mi i synowi pieniadze, bo inaczej juz by nas nie było w jego życiu, a chyba boi sie bycia poza rodziną. Chce nas miec, nawet gdzies tam, ale abysmy byli. Jednak jak nie podejmie leczenia, w koncu odejdziemy, i nawet to ze go kochamy nic nie zmieni. Jak pisze wielu chorych, są granice tolerancji, przyzwoitosci. Musi uswiadomic sobie chorobę, musi podjac leczenie. Naprawdę ma duzo szczęścia mając takich bliskich jakich ma ( heh skromnosc), bo jestem swiadoma co to za choroba, wiem o niej prawie wszystko i pomogę mu, oby tylko chciał.

Próbował, maskował wizyty u psychiatrów tym, że chodzi załatwiiac dodatek do emerytury ( słuzby mundurowe),a był wtedy w depresji. Ja z nim na wizytach nie bywałam, bo myslałam, że po prostu symuluje w zwiazku z dodatkiem. Az w koncu raz wykupil leki, ja sie spytałam w jakim celu wydal pieniadze, a on, że ma chyba depresję i źle sypia. Nie miałam najmniejszego pojęcia co się z tym wiąże, teraz juz wiem. A leki to antydepresant i Tegretol, wziął jedna tabletekei koniec było leczenia. Potem momentalnie przyszła mania i zero porozumienia. Wtedy mi raz powiedział, ze to dwubiegunowa choroba. On chodził do dwóch lekarzy, jeden chyba dobrze trafił, bo zachowanie pasuje do schematu. Próbowałam potem, jak sie zorientowałam, ze to są zmainy tak dziwne, ze chorobowe, namówic go na lekarza. Mnie wysyłał. Ponoc dalej chodzi do psychiatry, bierze recepty, wyrzuca, zapewne kłamie lekarzowi, widziałąm nawet jak raz sobie na kartce wypisywał co ma mówic u lekarza, zeby pasowało do wypalenia zawodowego.To jest typ faceta co to leków za zadne skarby, on twardziel, sam się wyleczy a pomaga mu w tym whiskey

No tak, prawdziwy mężczyzna ze służb mundurowych nie może przecież być chory psychicznie...
Naprawdę współczuję partnerom chorych, tym, którzy zaznali choroby, gdy już za trudno było uciec.

To powinno być przestrogą dla dziewczyn, które czasami się zastanawiają nad związkiem z chadowcem "bo potrafi być taki uroczy". Jak chcą huśtawki to niech na nią siadają ale późniejszych dzieci szkoda.

Daneczko, jesteś kochaną żoną i kochającą kobietą. skoro trwasz w tym związku to znaczy,że masz nadzieję a ona umiera ostatnia. Szanuję Twój wybór.