Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Hej, postanowiłam napisać na forum, albowiem już dawno witki mi opadły i potrzebuję porady.

Moja matka to osoba chora psychicznie - co jest pewne, aczkolwiek niezdiagnozowane. W telegraficznym skrócie - kilka lat temu zaczęło się tworzenie teorii spiskowych i kreowanie opowieści, w które matka później wierzy.

Ściga ją mafia, dosypują jej do herbaty narkotyków, włamują się pod jej nieobecność do mieszkania (zmieniła zamki - nadal twierdzi, że jej wrogowie ją odwiedzają, w magiczny sposób dorobili klucze lub też współpracujący z nimi mój ojciec im je dał).

Ma podsłuchy. Pół osiedla się z niej nabija, bo ktoś na bank ją oplotkowuje - każdy grymas sąsiada czy uśmiech sąsiadki odczytuje jako "znak", że on/ona coś o niej wie, coś chce przez to powiedzieć. Totalna ksobność i mania prześladowcza.

Sąsiedzi - w spisku. Jej mąż - w spisku. Przyjaciele - w spisku. Wszyscy ją śledzą, nagrywają, podrzucają narkotyki (kiedy się źle czuje, to na bank z tego powodu. Zrobiła test na obecność narkotyków, oczywiście wyszło, że nic, nigdy i w ogóle. Jej wniosek? Laboratorium wykonujące test stanowi część spisku).

Każdego, kto jej nie wierzy, traktuje jak wroga. Nie chce iść do psychologa nawet pod pozorem terapii rodzinnej (pewnie przeczuwa, że jest z nią coś nie tak), za to grozi, że pójdzie na policję opowiedzieć o spiskach i donieść na męża instalującego jej w domu te podsłuchy.

Ewidentnie wymyśla historie, w które wierzy. Stały element gry - rozmawia z sąsiadką, opowiada mi o tej zwykłej z pozoru rozmowie. Potem "nagle jej się przypomina", że ktoś inny nawiązywał do tej rozmowy wcześniej, mówił coś ironicznie o niej, o mnie w kontekście tych danych. Ogląda w domu film - tydzień później dzwoni i mówi, że sąsiad powiedział jej, że wie iż oglądała ten film ("skąd mógł wiedzieć?! włamał mi się do komputera, mam kamery, podsłuchy, podglądają mnie!"). Te rozmowy i zdarzenia nie mają miejsca, ale ona w nie wierzy i stanowią dla niej kolejny "dowód".

Jej stan się pogarsza. Obrzydza życie ojcu, wydzwania do mnie, oczywiście jestem wyrodną córką, bo jej nie wierzę. Nie jest agresywna inaczej niż słownie.

Co można zrobić? Jak skłonić, by poszła się przebadać?

Ręce mi opadają i szukam pomocy.

Jestem jolanet, moderator Kółka Wsparcia Psychicznego. Jestem też baaaardzo doświadczoną pacjentką psychiatryczną z powodu lęków. Na Twoim miejscu, gdy przyjdzie znów epizod takich zachowań Mamy, wezwałabym pogotowie, nic Jej o tym nie mówiąc. Bo rzecz wygląda dość poważnie. A działać będziesz przecież dla dobra Mamy, więc - w tym wypadku - nie musisz, myślę, Jej pytać. Bo b marne szansę na Jej współpracę. Pozdrawiam i życzę wytrwałości

Hej

Powinnas zrobic tak.

1. Pojsc sama do psychiatry, ( umowic sie na spotkanie ). Opowiedziec mu/jej jak sie Twoja mama zachowuje, co mowi, jak reaguje na otoczenie itd.
Powinien Ci poradzic co mozesz zrobic i jak sie do tego zabrac.
2. Zadzwonic po pogotowie jezeli jest nasilenie.
Nie ogladaj sie na nikogo tylko sama podejmij decyzje.
Dzwonie i juz.Tak dalej byc nie moze. To rozwala mi zycie i calej mojej rodzinie.

Ja wiem ze jest "obciach" przed sasiadami, rodzina itd.
Ale zapewniam Cie ze oni juz wiedza i sami sie zastanawiaja dlaczego nikt z rodziny nic nie robi - ta inteligentna czesc. Reszta ksenofobow mysli ze to wariatka i sie jej po prostu boja ze cos im zrobi albo im dzieciom. Przed Toba jest daleka droga i bedziesz potrzebowac duzo sily i cierpliwosci. Na twojego tate nie licz za bardzo bo pewnie sam juz jest w stanie apatii i bardziej mysli o ucieczce niz o tym co moze zrobic. Pomoze ci pozniej jak sam troszke ochlonie i sie pozbiera do kupy.
Nie jestes sama chociaz tak ci sie pewnie wydaje. Jest kupa ludzi ktora ma taka sytuacje w rodzinie / znajomych. To ciezka choroba ale przy pomocy lekarza mozesz liczyc na to ze twoja mama bedzie sie czula o niebo lepiej, bedzie sama swietnie funkcjonowac zarowno w rodzinie jak i zawodowo.
Nie odpuszczaj tylko bo pomysl sama jak ona musi sie meczyc i w jakiej zyje psychozie praktycznie caly czas.
Powodzenia. Najgorszy jest ten pierwszy krok.

Pozdrowienia
Poca
[email protected]

To,że twoja mama wymaga szybkiej pomocy psychiatrycznej, jest pewne. Nie podałaś wieku swojej mamy, a to jest bardzo istotne. Nie obwiniaj swojej mamy o to jak się zachowuje, bo to choroba psychiczna. Musisz stanowczo zareagować, dlaczego nie robi tego twój ojciec? Nie złość się na matkę, bo jej potrzebne jest wsparcie, a nie śmichy- hihy ze strony sąsiadów. Ona nawet nie zdaje sobie sprawy, jak poważnie jest chora. Żyje w swoim, urojonym świecie. Może to nie schizofrenia, a alzchajmer. W każdym bądż razie w czasie ataku choroby wezwij pogotowie. Oni dostarczą ją do szpitala, a tam już będą wiedzieli co robić. Okaż trochę zrozumienia dla matki, bo jest ciężko chora.