Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam, szukam jakiegoś wspracia, mam nadzieję że może tu go znajdę.
Mąż zachorował depresję, podjął lecznie, ale trwało dosyć krótko ponieważ dostał zapaści depresyjnej i zabrało go pogotowie do szpitala psychiatrycznego.
I moje życie zaczęło dzielić się na to przed szpitalem i po.
Przed szpitalem mąż miał urojenia w zakresie pracy, potem w szpitalu cały czas powtarza że mnie zdradzał, i co najgorsze to niektóre fakty jak się poskłada do kupy to mają swój sens. Ale z pracą co do której miał urojenia też miały jakiś sens.
Ogólnie cały czas mówi że chodził na panienki w trakcie pracy, na szybki numerek, że to był jego sposób na stres, ale że postanowił z tym skończyć i właśnie to doprowadziło go do depresji.
Wcześniej twierdził że praca tak na niego źle wpływała.
Ja już nie mam siły na dalszą walkę..., nie umiem sobie wytłumaczyć że te informacje o zdradzie mogą być urojeniami, bo gdzieś w głębi duszy wiem że nie są.

Ogólnie pewnie nałożyło się mu na stres dużo czynników: brak dzieci z jego winy, nieudane in vitro, nowe stanowisko gdzie zawsze chciał umieć wszystko od razu, i tak się zastanawiam czy może i zdrada nie dorzuciła się do tego (bo ja zawsze mu potarzałam, że jak się okaże że mnie zdradził to będziemy musieli się rozstać), a on od samego początku jak dostał "doła" to powtarzał że ja go zostawię.

Nie umiem normalnie żyć, coraz bardziej boję się że się załamię tak jak on, ze strony rodziny nie mam za wielkiego wsparcia, jestem po prostu załamana.

Wsparcie moge ci dać, ale najlepiej jakbyś wybrała się na terapie, albo na grupe wsparcia to byłoby nawet lepsze. Tam otrzymała byś fachową opieke i wsparcie. Ponad to poznała byś osoby które mają podobne problemy, co pozwoliłoby ci lepiej wszystko zrozumieć. Co o tym myślisz?

Teraz tak naprawdę to skupiam się na czekaniu na efekty leczenia męża,
Tak naprawdę to nie wiem czy teraz terapia mi wiele pomoże ponieważ u mnie wszystko czas pokaże, tylko ja nie wiem jak go przetrwać, jak mam normalnie funkcjonować ? Jak bym wiedziała że mnie nie zdradził to tak naprawdę dostałabym mnóstwo energii żeby go z tego wyciągnąć i zrobić wszystko żeby było tak jak dawniej, a jak dopuszczam do siebie myśl że mnie zdradził to nie mam siły. I tak naprawdę to sama nie wiem co mam począć dalej, ponieważ rozmowa z nim na ten temat i tak nie ma większego sensu w tym stanie chorobowym.