Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Współpraca z lekarzem

Rodzina ma swojego sprzymierzeńca – lekarza. Warto się z nim kontrolnie kontaktować i dotrzymywać terminów wizyt. Również dla psychiatry ma znaczenie to, aby rodzina z nim współpracowała. Razem mogą ustalić, jakie postępowanie w stosunku do pacjenta jest najbardziej sensowne w okresie rekonwalescencji. Razem mogą również chronić osobę chorą przed ostrym nawrotem choroby i czuwać nad systematycznym przyjmowaniem leków.
Nie powinno się krytykować lekarza – zaufanie chorego do niego jest podstawą leczenia. Chroń tę relację, nie dopytuj się, o czym rozmawiają między sobą, opanuj zazdrość. Pacjent potrzebuje kontaktu z profesjonalistą, który go wysłucha, do którego będzie miał zaufanie i który obiektywnie oceni jego stan psychiczny i wybierze odpowiednie leki.
Nie umawiaj się z lekarzem bez wiedzy chorego – zawsze informuj, że chcesz zobaczyć się z lekarzem. Jeśli nie wyrazi zgody, staraj się go przekonać lub zaproponować wspólną rozmowę.

Wsparcie rodziny w procesie leczenia jest bardzo znaczące. Wszak to najbliższe dla chorego osoby, z którymi spędza najwięcej czasu i które go kochają. Dobry kontakt rodziny z lekarzem ma znaczenie, bo w dużej mierze również od niego zależy sukces leczenia.

To rodzinie psychiatrzy mogą powiedzieć: jesteście głównymi sprzymierzeńcami bliskiej Wam chorej osoby w radzeniu sobie z chorobą psychiczną, a

Leczenie farmakologiczne - na czym polega?

Schizofrenia jest chorobą psychiczną, w której powstawaniu odgrywają rolę czynniki biologiczne i psychospołeczne (różnego rodzaju stresy). Czynniki biologiczne to przede wszystkim zmiany w czynności mózgu w związku z zaburzeniem neuroprzekaźników (dopaminy, serotoniny, noradrenaliny). Leczenie farmakologiczne sprowadza się do wpływu leków na te właśnie przekaźniki, zwłaszcza na zmniejszenie poziomu dopaminy, który jest zbyt wysoki w schizofrenii. Leki, nazywane lekami przeciwpsychotycznymi, działają na objawy choroby takie jak urojenia, omamy, zdezorganizowane myślenie, nastrój. Niestety mają mniejszy wpływ na objawy takie jak apatia, wycofanie społeczne, mała aktywność. Obecnie stosuje się także leki, które są skuteczne na objawy apatii i wycofania. To tzw. leki II generacji (nazywane atypowymi).

Leki powinny być przyjmowanie systematycznie, zwykle rok lub dwa po zachorowaniu. Czasami chory wymaga bardzo długiego leczenia, czasami zaś lekarz może podjąć próbę odstawienia leków. Lepiej jednak nastawić się na ich długie przyjmowanie.

Rola rodziny w leczeniu farmakologicznym polega na:

Przymierzu z lekarzem
Niepodważaniu skuteczności leków
Pilnowaniu systematycznego przyjmowania odpowiedniej dawki leku przez osobę chorą. Dobrym porównaniem jest cukrzyca – trzeba systematycznie przyjmować lekarstwa i insulinę, a wtedy wszystko jest w miarę w porządku.

Jeśli rodzina nie akceptuje leczenia farmakologicznego – nie zaakceptuje go osoba chora. Będzie buntować się przeciw braniu leków, przyjmować je niesystematycznie, aż wreszcie je odstawi. Szczególnie dotyczy to osób młodych, bardziej zależnych od zdania rodziców. Niedobrze, gdy słyszą: po co oni tak faszerują Cię lekami? lub gorzej: po co oni trują Cię tymi lekami, bez tego sobie nie poradzisz? Nie szukajmy na własną rękę nowych, cudownych środków w Internecie lub w rozmowach z przyjaciółmi. To, co pomogło jednej osobie, nie musi pomóc drugiej. W Polsce są dostępne wszystkie najnowocześniejsze leki i to od lekarza zależy wybór odpowiedniego leku dla pacjenta. Kieruje się on rodzajem objawów chorobowych i stopniem nasilenia objawów ubocznych. Przy rozpoznaniu schizofrenii, większość leków jest refundowana i kosztuje symbolicznie (leki najbardziej nowoczesne nie zawsze są od razu refundowane i są nieraz bardzo drogie).

PAMIĘTAJ: Dowiedz się od lekarza, jakie objawy uboczne mogą powodować leki i rozmawiaj z osobą chorą o tym, jak znosi leczenie. Jeżeli leczenie jest dla niej zbyt uciążliwe, możliwa jest zmiana leku na inny, który będzie lepiej tolerowany. Nietrafny dobór leku może być powodem przerywania terapii przez osoby chore, co może z kolei skutkować nawrotem objawów choroby.

Leczenie farmakologiczne to nie wszystko. Równie ważne są różne metody psychoterapii, w której powinno się uczestniczyć: indywidualna, grupowa, trening umiejętności społecznych, a dla rodzin psychoedukacja i terapia rodzinna.

Chproby psychiczne u dzieci. Co powinno zaniepokoić rodzica?

-Zaburzenia lękowe objawiają się w trzech sferach. W sferze subiektywnych przeżyć, czyli tego, co dziecko odczuwa w swoim umyśle. Drugą sferą jest sfera somatyczna, czyli dotycząca tego, co dziecko odczuwa w swoim ciele.
- To są takie objawy, które nie są uwarunkowane chorobą somatyczną, natomiast wyglądają jak objawy somatyczne Do takich objawów zalicza się wszelkiego rodzaju bóle, na przykład brzucha, głowy, a także wymioty i omdlenia. Jednak zdarzają się też poważniejsze dolegliwości, takie jak niechęć do jedzenia i nocne moczenie.
- Jest to moczenie wtórne, które pojawia jako objaw u takich dzieci, które opanowały już tę umiejętność i pod wpływem emocji, napięcia, stresu moczą się w nocy
-Trzecią sferą, w której objawiają się zaburzenia lekowe, jest sfera zachowań . - Takie dziecko będzie się inaczej zachowywało, czyli może być bardziej wycofane, może się nie kontaktować z rówieśnikam

Anoreksja

Pojedyncze przypadki jadłowstrętu psychicznego mogą występować w różnym wieku, ale najczęściej pojawiają się u dziewcząt w okresie pokwitania. Osoba chora na jadłowstręt stopniowo zmniejsza ilość spożywanych pokarmów, czasem ograniczając je tylko do kilku wybranych i spożywanych w niewielkich ilościach.

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy anoreksji
Kiedy indziej w ogóle odmawia przyjmowania pokarmów lub reaguje wymiotami na próby karmienia, ograniczając się do picia płynów. W krótkim czasie dochodzi do wychudzenia, a nawet wyniszczenia organizmu, które pozostawia często już nieodwracalne zmiany.

Nieleczona anoreksja zabija w ok. 20% przypadków. Dochodzi w niej do utraty łaknienia oraz spadku wagi, co najmniej o 25% poniżej wagi wyjściowej. O anoreksji mówi się, gdy następuje odmowa utrzymania ciężaru ciała powyżej granicy wagi minimalnej dla wieku i wzrostu, intensywny lęk przed przybraniem na wadze lub otyłością, zaburzony obraz własnego ciała tj. osoba chora uważa, że jest zbyt gruba mimo tego, że tak naprawdę jest już wyniszczona.

Anoreksji towarzyszy zwykle zanik miesiączki, osłabienie, mogą dołączyć się dolegliwości ze strony układu krążenia. Nastrój na ogół nie jest wyraźnie obniżony. Nie występują wyraźniejsze objawy zaburzeń psychicznych.

Prawie w każdym przypadku jadłowstrętu konieczna jest hospitalizacja psychiatryczna. Leczenie polega na kompleksowym leczeniu farmakologicznym, psychoterapeutycznym i wychowawczym. Niezbędne jest często karmienie sztuczne, lub dożylne wstrzykiwanie substancji odżywczych.

Depresja: Depresji towarzyszy ciężki, pesymistyczny nastrój, niepokój, brak zainteresowania otoczeniem, płaczliwość. Chory nie ma na nic ochoty, występuje u niego brak łaknienia, często wychudzenie. Przygnębienie występujące z trudnej sytuacji życiowej, które czasem zanika, albo depresja nerwicowa czy reaktywna, która jest nieproporcjonalna reakcją na jakąś wyjątkową sytuacje życiową - to przyczyny depresji. Depresja objawia się nagle, bez konkretnej wewnętrznej czy zewnętrzne przyczyny i przebiega często w różnym nasileniu. Trwa krótko lub długo, często przechodzi samoistnie, tak samo nagle, jak się objawia. Może również nastąpić nawrót po upływie pewnego czasu - po kilku miesiącach i po wielu latach.

Mania: Mania stanowi przeciwieństwo depresji. Objawy tej choroby to przede wszystkim:

tok myślenia jest przyspieszony,
chory jest ciągle podniecony ruchowo,
przedsiębiorczy,
uciążliwy dla otoczenia,
wszędzie wywołuje sprzeczki, d
opuszcza się grubych a nawet okrutnych żartów,
niemal nie odczuwa potrzeby snu.
jego życie wygląda tak, jakby przebiegało w szybkim tempie lub płynęło wartkim strumieniem
może wplątać się w nieodpowiednie erotyczne przygody lub kłopoty finansowe

Mania tak jak i depresja pojawia się niespodziewanie i może sama zaniknąć oraz wystąpić ponownie kilka razy w ciągu życia. Dość często regularnie następują po sobie okresy depresji po okresach manii. Mówimy wtedy o tak zwanej psychozie maniakalno-depresyjnej.

Psychopata: Psychopatów określił sławny czeski psychiatra profesor Heveroch jako dziwaków i ludzi o zachowaniu odchylonym od stanu prawidłowego. Nie chodzi tu o chorobę we właściwym znaczeniu tego słowa, tj. O chorobę, która ma jakiś początek, przebieg i koniec. Chodzi o relatywnie stały stan chorobowy, który jest uwarunkowany stosunkowo stałą, trwającą od młodości nieprawidłową organizacją ośrodkową układu nerwowego. U psychopatów występuje przede wszystkim odchylenie od stanu prawidłowego w zakresie pewnych cech osobowości Brak jest harmonii pomiędzy poszczególnymi elementami tej osobowości. Jeżeli nawet psychopaci odznaczają się wieloma możliwościami i zdolnościami, wyniki ich usiłowań są bardzo ubogie. Nie tylko oni sami cierpią w skutek tego, ale także całe ich otoczenie..

Przyczyn powstawania psychopatii dotąd nie znamy. Oprócz właściwości konstytucjonalnych i cech dziedzicznych wysuwane są tu przede wszystkim wpływy środowiskowe. Często spotykamy się ze stanami podobnymi do występujących w psychopatii, po przebytych chorobach mózgu, np. schizofrenii, zapalenia tkanki mózgowej, opon, itp. Z kolei dochodzi do trwałych zmian w osobowości, które są następstwem zmian anatomopatologicznych w ważnych odcinkach ośrodkowego układu nerwowego.

Anormalność psychopatów leży głównie w sferze uczuć i moralności.

Należą tu histerycy, ludzie:

anormalnie łagodni,
przewrażliwieni,
chronicznie nieufni,
pedanci,
fantaści pełni sprzeczności,
bezuczuciowi,
fanatycy, l
udzie aspołeczni
pieniacze,
nieopanowani,
wybuchowi,
gaduły i wiele innych

Jeżeli nawet psychopatia jest stanem relatywnie, stałym, nie oznacza to bynajmniej, że leczenie jej nie przynosi rezultatów. W sprzyjających okolicznościach nawet psychopata o ciężkim stanie może przystosować się do wymagań społecznych i stać się pełnowartościowym członkiem społeczeństwa, nawet jeżeli jego zachowanie stanie się okresowo chorobliwe, zbliżone chociażby do psychozy.

Głównym środkiem walki z psychopatią jest zapobieganie jej powstawaniu, poczynając od dbania o zdrowie fizyczne i psychiczne w okresie dzieciństwa, należytego wychowania i właściwie zorganizowanego środowiska. Najważniejszą metodą leczenia jest reedukacja.

Toksykomania: (narkomania) jest chorobliwym nałogiem powstającym w skutek używania określonych środków powodujących przyjemny subiektywnie stan. Jeżeli zabraknie narkotyku, chory za wszelka cenę pragnie go zdobyć. W toksykomanii występuje tendencja do stopniowego podwyższania dawek, wytwarza się zależność stanu fizycznego i psychicznego danego osobnika od skutków działania narkotyku. Nagłe odstawienie narkotyku może spowodować wystąpienie cierpień psychicznych, zaburzeń czynności psychicznych i fizycznych. Chodzi na ogół o osoby niedojrzałe, nie umiejące opanować się., które za pomocą narkotyku chcą osiągnąć przyjemność, której nie potrafiły uzyskać swym postępowaniem i pracą. W narkomanii znajdują rozwiązanie swych konfliktów życiowych. U nas morfinizm, jak i używanie podobnych środków jest zjawiskiem bardzo poważnym i dość częstym. Istotne jest przewlekłe nadużywanie leków uśmierzających bóle i środków nasennych. Do tej dziedziny należy też nadmierne i namiętne palenie tytoniu. Największym problemem pozostaje jednak alkoholizm.

U oligofreników od momentu urodzenia nie zostały rozwinięte niektóre czynności psychiczne, głównie umysłowe. Oligofrenia powstaje przed porodem, w czasie porodu lub zaraz po nim. Rozróżniamy niedorozwój głęboki, średni i lekki. Spadek sprawności umysłowej występuje przy otępieniu (demencji). Demencja powstaje przy wtórnej utracie zdolności raz juz nabytych, np. W otępieniu starczym lub przy guzie mózgu, w porażeniu postępującym.