Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Cześć. Jestem nowa na forum i zalogowałam się tu po przeczytaniu ogromnego wątku na temat życia z partnerem z chorobą afektywno-dwubiegunową. Przeczytałam masę strasznie smutnych historii kobiet, które cierpią w związku z mężami cierpiącymi na to... Dlatego chciałabym spytać na forum o rady.

Poznałam jakiś czas temu przez znajomych naprawdę wspaniałego mężczyznę, który wydaje się być czuły, wrażliwy i ciepły. Mamy wiele wspólnych zainteresowań, spotkaliśmy się już wiele razy, przegadaliśmy dziesiątki godzin. Wydaje się być dla mnie partnerem marzeń. Podczas pewnego wieczoru zeszliśmy na tematy mocno osobiste i wówczas wyznał mi, że od lat cierpi na ChAD. Ma za sobą wiele prób samobójczych. Jest świadom choroby, leczy się, ale w fazie zwyżki zdarzało mu się w przeszłości odstawić leki. Miewa kilkumiesięczne fazy depresyjne. Manie nie są u niego związane z ryzykownymi zachowaniami typu zdrady czy zadłużanie się. Tyle w skrócie.

Mam pytanie do kobiet, które znają temat bycia z osobą chorą na ChAD z autopsji. Czy warto się w to pchać niezależnie od tego, jak wspaniałą osobą jest mężczyzna pomiędzy fazami? I chcę, i się bardzo boję. Jest jeszcze czas, żebym się z tego wymiksowała. Co radzicie? Iść za tzw. głosem serca? A może zostawić temat i zapomnieć...?

Czy można stworzyć dobry związek z osobą cierpiącą na ChAD?

Bardzo proszę o odpowiedzi.

...szczerze? Decyzję musisz rozważyć i sama podjąć. Ale nie jest tajemnicą, że czekało by cię piekiełko-delikatnie mówiąc. Poza tym CHAD jest dziedziczne. Wielki plus dla partnera, że przyznał szczerze się do choroby.

To nie jest jeszcze mój partner - na razie wiele się między nami dzieje i zastanawiam się, czy to udźwignę. Chciałabym, aby w związku ktoś mnie wspierał, a najlepiej, abyśmy razem wspierali się partnersko - boję się, że związek z osobą z ChAD to nierówny podział emocji. Boję się, że mnie to zeżre. Biorąc pod uwagę to, co czytałam, jego przypadek nie jest aż tak destrukcyjny. Chociaż wiadomo, że słyszałam wersję tylko jednej strony. Wydaje mi się, że jego choroba musiała dotkliwie się odbijać na poprzednich związkach, skoro tamte kobiety w końcu odchodziły. Obawiam się wpaść w pułapkę myślenia, że może ze mną będzie inaczej i mnie z nim wyjdzie. A przecież poprzednie partnerki pewnie też były zwyczajnymi kobietami, które chciały mieć udany związek i nie dały sobie rady z życiem z tym facetem.

Moim zdaniem związki rozpadają się nie tylko ze względu na schorzenia. Wydaję mi się że jeśli jakoś na siebie trafiliście i coś iskrzy (piszesz tutaj czyli można wywnioskować że Ci zależy). Na dodatek sam powiedział że ma taki problem, to może warto spróbować

No zależy, zależy. Dlatego się zastanawiam, czy ryzykować, bo to, co czytałam tu www.psychiatria.pl/forum/zwiazek-z-osoba-chora-na-chad/watek/703009/1.html mnie przeraziło. Aczkolwiek mam świadomość, że większość tych historii to historia żon, które cierpiały i dopiero po jakimś czasie dowiedziały się o chorobie mężów. Wiem, że łatwo nie będzie i zastanawiam się, czy dałabym sobie radę. Ale wydaje mi się, że on byłby wart poświęcenia.

Polecam gorąco książkę : Zaburzenia Afektywne Dwubiegunowe. Autor: Monica Ramirez Basco Wyd. Uniwersytetu Jagielońskiego. Szybko się czyta i godna polecenia . Powinna ugruntować twoją decyzje.

...mądrze myślisz. Dlatego decyzję rozważyć musisz i sama podjąć, jeżeli masz silną psychikę...bo ja np. nie chcę być "zołzą", że CHAD-owcy też mają prawo do szczęścia, nie można kogoś, ze tak powiem dyskryminować.

Absolutnie nie mam zamiaru nic Ci streszczać. Wydaje mi się że jak jest praca i jeszcze raz praca to wszystko się może zdarzyć. Jest wielu celebrytów z tą przypadłością i dobrze żyją.