Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Zaczne od tego, że mam 19 lat i nieustannie myślę o śmierci. Boję się, że życie tak szybko przeminie i za niedługo umrę. To samo tyczy się bliskich, głównie mamy. Ma już 50 lat, a ja zaraz wyjeżdżam na studia na drugi koniec polski i tym razem jeśli znowu ich nie schrzanię prawdopodobnie nasz kontakt już nigdy nie będzie wyglądał tak samo, prawie wcale nie będziemy się widywać, potem pewnie się usamodzielnię...
Mój dziadek ma z kolei dziewięćdziesiątkę na karku i tu z kolei ciągle chodzi za mną myśl, że wkrótce umrze (choć nie jest na nich chory, bym mogła się tego spodziewać).
Boję się wyjeżdżać, mogę go już nigdy nie zobaczyć.
Wiem, ze każdy z nas o tym myśli, ale ja naprawdę jestem już tym zmęczona... Jak się ogarnąć i oswoić z życiem? help!

Proces oswajania się ze śmiercią,zaczyna się właściwie w momencie narodzin i trwa przez całe życie. Już male dziecko potrafi oswoić się z faktem,że zdechł mu chomik czy piesek,bo zwierzęta żyją stosunkowo krótko. Czasami przeżywają też śmierć kogoś bliskiego .To jest proces oswajania się z czymś,co jest nieuniknione. To zrozumiałe, że młode osoby bardziej boją się przemijania,utraty bliskich i samego faktu uplywania życia. Im człowiek starszy,tym ten lęk jest mniejszy. U ciebie przybralo to trochę formę obsesji czy fobii. Myślę,że rozmowa o tym z dziadkiem i mamą,bardzo by ci się przydała. Oni pewnie trochę inaczej podchodzą do tych spraw i mogli by wpłynąć na ciebie uspokajająco.
Nie martw się na zapas,bo akurat w tym przypadku,to nic to nie zmieni. Każdemu ile pisane,tyle będzie żył. A mama to jest jeszcze młoda osobą,więc dłuuugie łata przed nią. A dziadek...daj Boże każdemu doczekać w zdrowiu takiego wieku.

Przede wszystkim nie walcz z tym. Musisz powoli sobie uświadamiać, że taka jest kolej rzeczy i nikt ze śmiercią nie wygra, na każdego przyjdzie czas niezależnie od tego co zrobił w życiu, ile się modlił i jakim był człowiekiem. Zamiast bronić się przed tym powinnaś stopniowo oswajać się z tym faktem, że takie jest po prostu życie i nikomu dane jest żyć wiecznie. Oczywiście ma to jakiś związek z religią, a raczej z tym w co wierzysz co się dzieje z ludźmi po śmierci (zazwyczaj ludziom łatwiej jest się pogodzić ze śmiercią kogoś, gdy są wierzący), chociaż nie chcę zaczynać tutaj kwestionować wiary, bo to niewiele da. Tak jak @Letycja pisze - najlepiej porozmawiaj z mamą, z dziadkiem to może Cię trochę uspokoją.